Van tijd tot tijd kan op Sziget ook een Belgische band worden gespot en wanneer dat het geval is, verzamelen alle Belgen zich voor een gezellig onderonsje. The Lighthouse heeft dit principe dan wel niet helemaal door, maar de band weet zich in wat schabouwelijk, Leuvens Engels wel door hun vroege set op de British Europe Stage te werken. Het duurt nochtans een eeuwigheid voor het vijftal aan hun z’n begint, zodat alles op een klein halfuurtje dient te worden afgewerkt ondanks de voorziene drie kwartier.
Dat blijkt ook niet helemaal goed voor de zenuwen. De jonge groep heeft natuurlijk ook nog geen gigantische discografie om uit te kiezen, zodat alles nog wel netjes in de set past, maar toch klinkt die slaggitaar in tweede song ‘Take it slow’ niet helemaal zoals het zou moeten. ‘Run run’ daarentegen wordt al een stuk consequenter gespeeld. Het guitig gitaardeuntje dat dwars tegen het geheel ingaat, frist het nummer vrolijk op en doet steeds meer aan grote broers Two Door Cinema Club denken.
Het is en blijft altijd gevaarlijk om die band te coveren, maar die gedachte is nog niet koud of cover ‘Undercover Martyn’ wordt met een zwierig gebaar ingezet. Het nummer klinkt nochtans lang niet zo slecht, hoewel het even wennen is om de typische gitaarriedel nu een keer met synths te horen. Gaandeweg wordt de set bovendien steeds beter, drukt de bas steeds meer een leidinggevende stempel op het geheel en gaat het er allemaal een stuk harmonieuzer aan toe. Even loopt het nog wat mis bij ‘Weather’ waarin die synth plots een wat vreemde toontoer op gaat en The Lighthouse de positieve combinatie tussen gitaar en toetsen lijkt te vergeten. Slotsong ‘Down they go’ lost dat euvel evenwel geheel op met zijn leuke sprankels zodat de Leuvenaren met deze set op Sziget een meer dan voldoende scoren.