Toen ergens vorig jaar ‘Stoned and alone’ hier in de bus viel, kreeg The Pharmacy er nagenoeg meteen een devote fan bij. Op deze langspeler wist het trio uit Seattle ons stante pede te overtuigen met dertien lappen vuile, behoorlijk psychedelische maar erg aanstekelijke garagerock. Deze nazomer werden we daarenboven aangenaam verrast door de haast geruisloos gereleasede ‘Trouble maker’-ep waarop de band zich van zijn meer grungy kant laat zien. Waren we nog flink teleurgesteld toen een aangekondigd Brussels concert een tijdje geleden in extremis werd afgelast, krijgen we nu een herkansing aan de oevers van de Maas in een ouderwetse rockkeet die – kan het toepasselijker? – Le Garage als naam meekreeg.
Het lokale Seasick Sailors mag de avond op gang trappen, en doet dat meer dan behoorlijk. Het vijftal combineert de springerige indierock van Cold War Kids met de bombast van Muse waar af en toe zelfs een snuifje Van Halen in doorschemert. Hoewel beide invloeden bij momenten te zeer met elkaar in conflict treden, krijgen we een gedreven en onderhoudende show gepresenteerd.
Terwijl de Luikse jongelui nog de laatste kabels van het podium aan het verwijderen zijn, dragen The Pharmacy in ware DIY-stijl zelf hun instrumenten binnen tussen de toeschouwers door. Althans voor twee derde, want van toetsenist Stefan Rubicz ontbreekt voorlopig elk spoor. Frontman Scott Yoder en drummer Brendhan Bowers stellen onverstoord hun materiaal op, stemmen de gitaar, stellen de drum af en geven enkele aanwijzingen aan de geluidsman. Wanneer ze ook als duo een proefnummertje inzetten, beginnen we te vermoeden dat we niemand anders meer op de bühne moeten verwachten. Achteraf blijkt inderdaad dat Rubicz pas een dag later de groep zal vervoegen voor de rest van de tour. Eer we het goed en wel beseffen is het optreden ondertussen in volle gang. We kunnen het exacte punt waarop de soundcheck overgaat in het eigenlijke concert nu niet precies aangeven, maar tegen het uiterst catchy ‘Coldest morning light’ kan ons dat al lang niet meer schelen.
Het hoeft geen betoog dat we in deze bezetting een ruigere en ongepolijstere performance meekrijgen dan oorspronkelijk geanticipeerd. Dat het even is wennen aan een ruwe behandeling van de meer popgeoriënteerde stukken zoals ‘Sure’, wordt ruimschoots gecompenseerd door de rauwe energie die Yoder en Bowers overvloedig tentoon spreiden. Na de Wilson Pickett-cover ‘If you need me’ slaat de vlam met de singles ‘Dig your grave’ en ‘Ripped weeds’ helemaal in de pijp. Tijdens ‘Trouble maker’ bewijst het tweetal dat ze enorm goed op elkaar ingespeeld zijn, en maken ze van de nood een deugd door de song erg overtuigend een nieuwe dynamiek mee te geven. De hele set lang koppelt The Pharmacy met een vanzelfsprekende flair de benodigde focus aan een inherente nonchalance. Wanneer Bowers’ snare middenin een nummer loskomt van zijn statief panikeert hij allerminst, en speelt ie verder alsof er niets aan de hand is. Als hij daarenboven even later zijn stokken in een bui van euforie in het publiek gooit, vraagt hij ze doodgemoedereerd terug, en lijkt het erop of hij slechts één paar meebracht. Het maakt in grote mate deel uit van de charme van de band. Door na een kleine drie kwartier het drumstel vakkundig gedemonteerd achter te laten, maken de Amerikanen resoluut duidelijk dat aandringen voor bissen geen zin heeft.
Voor ons had de avond best nog wat langer mogen duren. Ook zonder toetsen liet The Pharmacy immers een overweldigende indruk na. Een volgende keer, wie weet in vol ornaat, zijn we zeker weer van de partij.