Gisteravond speelde U2 het eerste van twee historische concerten in het immense Koning Boudewijnstadion. Beide zijn al bijna een jaar uitverkocht. Mensen waren al vergeten hoe goed de Ieren moesten spelen om de ticketprijs te compenseren. Toch zagen we een groep in topvorm die de term ‘rock show’ een nieuwe betekenis gaf.
Interpol sierde het voorprogramma en was een perfecte opwarmer voor het toestromende publiek in het stadion. Eens de gitaar van Daniel Kessler, al dan niet in combinatie met die van Paul Banks, je in de greep had, liet ze je niet meer los. Hoogtepunten “PDA” en “Evil” zijn songs die een support act overstijgen. Nieuwe single “Barricade” klonk live niet echt overtuigender dan op plaat. “The Heinrich Maneuver” werd tot slot lekker meegezongen, waarna Banks ons een goede show toewenste en ‘the Claw’ verliet.
Alle lichten bleven aan, “Space Oddity” weerklonk door het stadion en op het prachtige scherm – a.k.a. ‘de frietzak’ – zag je de fantastic four als de echte sterren die ze zijn naar het podium wandelen. Het publiek barstte van opwinding en ongeduld. “Return of the Stingray Guitar” was een goede wegbereider voor “Beautiful Day” dat de show effectief voor geopend verklaarde. De bandleden waren in topvorm en zonder onderbreking haalden ze oude knallers van formaat boven. “I Will Follow” joeg 70 000 man de lucht in.
“No Line on the Horizon” is de jongste plaat uit het repertoire van U2. Daaruit plukten ze “Get On Your Boots” om de adrenaline binnen het stadion te houden en het kippenvelmoment “Magnificent”. Bono en The Edge verplaatsten zich over het hele reusachtige podium en zelfs over bewegende loopbruggen. Na deze combo gingen alle vrouwen uit hun dak toen The Edge de eerste noten van “Mysterious Ways” inzette. Ze bleven in the 90’s met een verheven “Elevation” en het rustigere “Until the End of the World”.
”Wow! This doesn’t feel like Wednesday night”, zei een opgewekte Bono na dit geslaagde eerste deel van de show. De tijd was aangebroken voor een rondje kiss ass waarbij hij ode bracht aan alle Belgen. ‘This tour is run by Belgians. There are more Belgians on this tour than any other nationality. They have the technology, they have the steel, they have the beer.” Die laatste was raak, gejuich weerklonk. Bono droeg “I Still Haven’t Found What I’m Looking For” op aan ons met het gevolg dat de eerste strofe exclusief werd gezongen door het publiek.
Nieuwe songs als “North Star” en “Mercy” waren een grote bedreiging voor de ambiance – laten we hopen dat er op de volgende plaat ook hardere nummers staan – maar deze werd al snel terug op gang getrokken door het betoverende “City of Blinding Lights” en het swingende “Vertigo”. Opvallend was Bono’s stem die hoogdagen beleeft. Op “Miss Sarajevo” nam hij op indrukwekkende wijze ook Pavarotti’s deel over. Stilaan kwamen de Ieren aan het einde van de show. Met “I’ll Go Crazy if I Don’t Go Crazy Tonight” bouwde U2 het stadion om tot de grootste discotheek van het land om dan over te gaan tot het absolute hoogtepunt van de show: “Sunday Bloody Sunday”. Alle veertigers en vijftigers voelden zich terug twintig jaar en sprongen in een zee van extase. “Walk On” werd opgedragen aan Nobelprijswinnares Aung San Suu Kyi, die al jaren ten onrechte onder huisarrest leeft. Bono droeg ons op een boodschap van eerbetoon van België naar Birma te sturen. Zo kreeg het concert nog een grotere betekenis.
De eerste bisronde werd ingeleid door aartsbisschop Tutu op het groot scherm, die sprak over de eenheid van de mens en zo de exacte inhoud van “One” uitlegde. Het klonk nog altijd even wonderbaarlijk als bij de eerste luisterbeurt maar tegelijkertijd ook een beetje rommelig. Het geluid in het Koning Boudewijnstadion is zoals geweten nooit optimaal, al moeten we zeggen dat het op het middenplein heel goed meeviel, vooral op de meer rockende momenten. “Where the Streets Have No Name” bijvoorbeeld klonk weer een pak strakker.
De tweede bisronde was een beetje een anticlimax, in die zin dat we eerder hadden gerekend op een bombastisch slot, terwijl U2 het hield bij drie rustigere, maar heel genietenswaardige songs. “With or Without You” was een droom die uitkwam. Onder een quasi volle maan zongen duizenden fans alsof het de laatste keer was. Bono wilde aan de ultieme afsluiter “Moment of Surrender” beginnen maar werd overstemd, want iedereen bleef het vorige lied minstens twee minuten aan een stuk schreeuwen. De vier helden waren plots volledig overweldigd.
Een U2 concert is een unieke ervaring die je als muziekliefhebber niet mag missen. De show, de ‘claw’ (van Belgische makelij), de ‘rush’, je maakt het nergens anders mee. Hopelijk kunnen de gelukkigen die een ticket hebben voor vanavond na afloop hetzelfde zeggen.
Setlist:
Return of the Stingray Guitar
Beautiful Day
I Will Folllow
Get on Your Boots
Magnificent
Black is Black / Mysterious Ways / Norwegian Wood
Elevation
Until the End of the World
I Still Haven’t Found What I’m Looking For
North Star
Mercy
In A Little While
Miss Sarajevo
City of Blinding Lights
Vertigo
I’ll Go Crazy If I Don’t Go Crazy Tonight / Relax (Frankie Goes To Hollywood)
Sunday Bloody Sunday
MLK
Walk On / You’ll Never Walk Alone
——————————————————————————————————————————————
One
Amazing Grace / Where The Streets Have No Name
——————————————————————————————————————————————
Ultra Violet (Light My Way)
With or Without You
Moment of Surrender