In een bijzonder goed gevuld Vorst Nationaal kwam de Franse sensatie Yoann Lemoine ofte Woodkid gisteren zijn album ‘The Golden Age’ voorstellen. Daarvoor had de man een sextet meegenomen.
Eerst probeerde Thomas Azier het publiek nog op te warmen met zijn donkere electropop. Daar slaagde de Nederlander maar half in, voornamelijk omdat hij met een slechte sound te kampen kreeg. Beats en bassen overstemden het geheel en het gevolg daarvan was dat elke vorm van subtiliteit uit z’n show verdween. Het publiek was dus voornamelijk mee bij pompende, rechttoe rechtaan stukken muziek, bijvoorbeeld de nog niet uitgebrachte afsluiter, en kletste voorts nogal storend door de nummers heen. Het moet wel gezegd dat Azier een uitstekend entertainer is. Hoewel zijn grootvader de nacht voor het optreden gestorven was, belette dat hem niet om een performance vol energie neer te zetten.
Vervolgens was het de beurt aan Woodkid, die voor het neerzetten van zijn grootse, herkenbare sound maar liefst dertien bandleden meegebracht had. De strijkers vormden een welgekomen aanvulling op Lemoines filmische sound, de gigantische trommels – ostentatief hoger dan de andere instrumenten opgesteld – zorgden dan weer voor het kloppende hart van de show. Lemoine had natuurlijk prachtige visuals meegenomen en ook de witte schijnwerpers op het podium waren verrukkelijk. Het kleine mannetje gaf tussen de nummers door een dankbare en bescheiden indruk, en deed vaak een korte uitleg over de gespeelde songs. Als performer toonde hij zich daarentegen heel wat vuriger en overtuigde hij elke toehoorder met zijn warme stemgeluid. Dat zat wel snor.
Het eerste deel van Woodkids concert kon ons dan weer minder bekoren. Hoewel ‘The Golden Age’ met z’n donderende drums en prachtige lichtspektakel een eerste, vroege hoogtepunt was, kregen we daarna te veel trage liedjes te horen. Het tempo werd uit de show gehaald en de muziek creëerde een overdreven comfortabele sfeer die ons niet kon beklijven. Het publiek wiegde een beetje heen en weer, en moest een geeuw onderdrukken. Enkel ‘I Love You’ zorgde voor een aangename afwisseling en werd dan ook meteen gevolgd door een bijzonder luid applaus.
De tweede helft van het optreden werd ingezet met ‘Technology’ en ‘Stabat Mater’; een duister duo dat ons weer bij de les kreeg en klonk als de soundtrack bij een middeleeuws oorlogstafereel. Het daaropvolgende ‘Conquest of Spaces’ zorgde voor een terugkeer van de euforische sfeer in de zaal en daarna speelde de Fransman een bijzonder hard en onsubtiel elektronisch nummer dat hij contrasteerde met een erg klassieke intro. De zaal ontplofte wederom. Dan moesten in de reguliere set ‘Iron’ en ‘The Great Escape’ nog komen. Sfeer en bombast piekten gelijktijdig.
Toch zal het eerste bisnummer ‘Run Boy Run’ zijn dat we ons over enkele jaren nog herinneren wanneer we terugdenken aan het optreden. De song werd uitgerekt tot tien minuten en de joelende, springende en uitgelaten massa bleef daarna nog verder zingen totdat de trommelaars nog maar eens hun machinale slagwerk in gang zetten. Subtiel kon je het allerminst noemen, maar het werkte wel. Dat is ook de conclusie die we na Woodkids concert van gisteren trokken: mits het weglaten van enkele nummers kunnen Lemoine en co de grootste festivals en arena’s van deze aardbol zonder gemak (en subtiliteit) aan.
Nada Booking programmeert de komende weken en maanden tientallen concerten van onder meer Girls In Hawaii, An Pierlé en Shaka Ponk. Info, tickets en de volledige kalender vind je hier.