Menig indieliefhebber, hipster of tienermeisje mocht gisteravond zijn hart eindelijk nog eens komen ophalen aan de prins van de indiefolk. Eindelijk, want de Amerikaan annuleerde begin 2017 zijn gehele Europese tour vanwege persoonlijke redenen en dus was het voor vele fans uitkijken geblazen voor een inhaalconcert. Maar uiteindelijk was het dit wachten echt wel waard. Als een waar dirigent wist Justin Vernon zijn zevenkoppige band, inclusief drie blazers en twee drummers te laten schipperen tussen tere Americana-folk en futuristische synthrock, sporadisch voorzien van een scheut noise,.
‘666 ʇ’ was meteen een vrij betoverende intro met fonkelende lichtspots die het silhouet van Vernon belichaamden, begeleid door de zachte pianotoetsen en de eerste keer die prachtige falset van de koorlei. “Help me reach the heaven” wist Vernon ons gevoel ná het concert al te voorspellen. ‘715 – CREEKS’ werd op geautunede a capella manier gebracht, wat slechts een inleiding leek voor ‘Heavenly father’. Het altijd voortreffelijk ‘Blood bank’ vanop de gelijknamige ep ontbrak gelukkig niet in de setlist.
Dit bericht bekijken op Instagram
Merci, Bon Iver! ♥️ #wateenartiest #wateenoptreden #justinvernon #vorstnationaal
‘re:stacks’ werd door Vernon in z’n eentje gebracht en kreeg in de finale een dikke scheut noise toebedeeld, waarbij de sfeervolle spots en met kralen versierde gloeilampjes werden ingewisseld voor zwaarlijvige stroboscopen. De eerste set werd ten slotte afgesloten met achtereenvolgens ‘Perth’ en ‘Minnesota, WI’, waarbij die tweede net voor de koffiepauze nog voor een laatste keer voor de nodige melancholie zorgde.
Het mag gezegd worden dat twee sets voor de prijs van één toch een aantal wenkbrauwen deed fronsen. Het was voor het concert gissen naar wat de indieheld uit zijn mouw ging schudden. Vernon zelf verklaarde dat het podium vol stond met instrumenten en het daarom niet praktisch vond om voor een supportband te zorgen. Bovendien wilde hij gewoon zelf véél muziek spelen. De plaspauze zorgde er toch voor dat het even duurde om terug in het concert te komen, al bleef de zaal voor het gehele concert muisstil gekluisterd aan Justins lippen.
Het tweede deel van de avond stond vooral in het teken van Vernons laatste plaat ‘22, a million‘ en werd met ‘10 d E A T h b R E a s T’ en het eindeloze ’33 “God”‘ ingezet. ’21 M♢♢N WATER’ kreeg live bijna een Sigur Rós-achtige uitvoering met een veelvuldige gelaagdheid die zich uitte in het drietal blazers dat op een mistroostige manier speelde, een instrumenteel soundscape op de achtergrond van de hand van toetsenist Andrew Fitzpatrick en natuurlijk de fraaie hoge noten van Vernon zelf. Het zoete folknummer ‘Holocene’ zorgde voor een verstillende effect in de zaal met enkel een spot op de Amerikaan gericht. We zagen de bui bij ’22 (OVER S∞∞N)’ al hangen toen Vernon op een malende manier “It might be over soon” bleef prevelen, al kwam de band nog afscheid nemen met een verstillend ‘The wolves (act I & II)’.
In Vorst Nationaal kun je in de komende maanden nog concerten zien van onder meer Liam Gallagher, Interpol en Ben Howard. Een overzicht vind je op de website van de zaal.