Weyes Blood zorgt voor een stukje hemel op aarde in de Botanique

door Simon Hendrickx

“Waarom is deze vrouw niet groter, bekender?”, vroeg ik me gisteren af toen Natalie Mering, de vrouw achter Weyes Blood, enkel nummers achter de rug had. Ze heeft de stem en de liedjes die het hart net dat beetje pijn doen dat het deugd doet. Ingeleid door Hand Habits, bracht Weyes Blood een set die te kort was, met een publiek dat aan haar lippen hing.

Netjes op tijd stapte Mering het podium van de intieme Rotonde op. Een aangename verrassing, gezien de vele artiesten die tegenwoordig een aanvangsuur eerder als optie zien dan een vaststaand gegeven. Zonder er veel doekjes om te winden werd ‘A lot’s gonna change’ ingezet, waarin meteen één ding duidelijk werd: Mering heeft een stem waar velen jaloers op zijn. Moeiteloos reikte ze naar de hogere registers, makkelijk bereikte ze de lagere, en lange noten startte ze glashelder, hield ze aan en legde ze weer even schitterend neer. Openen op deze manier legde de lat hoog, zeer hoog. Gelukkig voor haar en voor ons zette ze op dit elan haar concert voort.

Voor muziek die zo teder en breekbaar klinkt, is de artiest erachter er een die met beide voeten op het podium geplant staat. Zij droeg de broek gisterenavond, letterlijk. In een maagdelijk wit pak stond de Amerikaanse vastberaden met de microfoon in de hand. Met vinnige teksten tussen haar muziek door en een gezonde dosis zelfrelativering brak ze met de zwaarte en seriositeit van haar teksten. Natalie Mering weet hoe ze een publiek geboeid kan houden en is heer en meester in sfeerbeheer.

Drie nummers ver in het optreden bood zich een eerste hoogtepunt aan in de vorm van ‘Andromeda’, de eerste single waarmee Weyes Blood aankondigde dat ze nieuw werk met de wereld te delen had. Tussen het klassieke karakter van Merings stem en de elektronische noten van de synthesizer ontstond een paringsdans van vijf minuten om duimen en vingers bij af te likken.

Weyes Blood bewandelde al meerdere paadjes dan louter ‘Titanic rising’. Zo werd even teruggeblikt op de voorganger van haar meest recente werk, ‘Front row seat to earth’. Twee complete tegengestelden, de ene meer pop, de andere volledig alternatief, de ene bombastisch, de andere meer ingetogen – zo verschillend, maar toch volledig Weyes Blood. Ook live gingen de twee hand in hand. ‘Seven words’ en ‘Do you need my love’ waren een mooi intermezzo en een aangename terugblik op wat voorafging. Dat deze voorganger wat meer timide is van karakter, zorgde voor een fijn moment van rust in de Rotonde.

Daarna stak Mering weer van wal en presenteerde ze ons haar meest recente werk. “Welcome to my club, my movie club“: meer was er niet nodig om duidelijk te maken dat wat volgde ‘Movies’ was, de single die tonnen lof over zich heen kreeg en Weyes Blood haar status van muzikaal mastermind bevestigde. Het nummer dat ons toonde dat muziek verder gaat dan enkel geluid, maar even goed een haarfijn, kleurrijk portret kan schilderen, of een filmisch beeld kan oproepen. Natalie Mering doet alsof het allemaal niets is.

Met een cover van de Beach Boys’ ‘God only knows’ naderde Weyes Blood het einde van haar concert. Een cover die het concept “cover” oversteeg, want wie het nummer niet kende, zou geloven dat het van Merings hand was. Afsluiten deed ze met twee pareltjes uit de ‘Front row seat to earth’-doos: ‘Do you need my love’ en toegift ‘Generation why’.

Weyes Blood toverde de Rotonde even om tot een kerk met de zangeres als hogepriesteres. Een uurtje begeesterde ze die enkele vierkante meters daar in de Botanique. In het begin vroeg ik me af waarom ze nog niet groter en bekender is, waarom ze niet in grotere zalen speelt. Maar ach, laat het maar blijven zoals het nu is: zo is er meer voor ons om in intieme kring van te genieten. Want dat is wat een Weyes Blood-concert is: puur genieten, met de ogen dicht en de heupen die lichtjes wiegen.