Whispering Sons bevestigt nieuwe status met intense show in Het Depot

Het ging plots snel voor Whispering Sons. Hun debuutplaat ‘Image’ werd overstelpt met superlatieven, ook door ons, single ‘Alone’ topte De Afrekening en uitverkochte shows in België volgden, net als nominaties voor de MIA’s. Voor de band deze zomer op onder meer Best Kept Secret en Rock Werchter staat, passeerden ze nog in Het Depot in Leuven.

Opener van de avond was Sunflower, de Brugse band die een goed jaar geleden uit het niets grote indruk maakte met debuutsingle ‘Heroin’. Vorige maand werd debuutep ‘The spiders we caught’ uitgebracht en dus kregen we logischerwijs die nummers voorgeschoteld. Tijdens ‘Heroin’ verspeelde zanger Brent De Wulf net voor het refrein zijn microfoon, maar desondanks klonk de song ook live erg indrukwekkend. Helaas leek het alsof Sunflower élk moment episch wilde maken, waardoor het effect van het gebrul van De Wulf na enkele nummers wat verdween. Zo zakte de set wat in elkaar, net als de intensiteit. Wanneer de Brugse band melancholische gitaarlijnen bovenhaalden (‘Heroin’, ‘Kosmonaut I’!), komen de scherpe uithalen van De Wulf wél stevig binnen. Nog wat werk dus, maar veel potentieel.

Toen Fenne Kuppens en co even later het podium betraden, was het pleit eigenlijk al half gewonnen. De band speelde namelijk een halve thuismatch – de bandleden studeerden in Leuven. De eerste twintig minuten waren degelijk, maar ook niet meer. ‘Got a light’ en hit ‘Alone’ klonken oké, maar de pikzwarte woede schoot pas in Kuppens’ keel in ‘oudjes’  ‘White noise’ en ‘Performance’. Plots waren de dijken gebroken en werd de postpunk van het vijftal een pak intenser. De screams waarin de lage vocals van Kuppens soms uitmondden, gingen door merg en been en de gitaarlijnen van Kobe Lijnen schreiden het uit van verdriet.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Whispering Sons liet Het Depot nu niet meer los. ‘Skin’ en ‘Stalemate’ plaveiden de weg naar een daverend slot waarin eerst ‘Wall’ voor de kribbel ‘hoogtepunt’ zorgde, maar vlak daarna ook ‘Waste’, waarin Kuppens alle demonen uit haar ziel schreeuwde. “It’s a perversity’’ klonk net zo urgent als de klimaatproblematiek, de kreet die ‘’I don’t know if I care’’ was, was de catharsis.

‘No image’ was een beklijvend bisnummer (met Lijnen aan de toetsen) en de gracieuze afsluiter van een intense avond. En zo bevestigde Whispering Sons zijn nieuwe status als Belgische topper.

In Het Depot kan je binnenkort onder andere DadaWaves (09/03), Kel Assouf (11/03) en Bob Mould (12/03) aan het werk zien. Het volledige programma vind je op de site van de zaal.