Op de zesde avond van Les Nuits ontving de Botanique op 1 avond, hou u vast, Lambchop, Sam Fender, Black Flower, Gaika én Yves Tumor. Die laatste twee speelden in de Rotonde, die tevens het decor vormde van een kleine Indiestyleredactie meet-up. Wie vorig jaar ‘Safe in the hands of love’ hoorde (dat een van onze favoriete albums van 2018 was), wist onmiddellijk waarom de Rotonde uitverkocht was voor de komst van Yves Tumor en Warp-labelgenoot Gaika. Foto’s door Michelle Geerardyn.
Die laatste opende de avond en deed dat erg wisselvallig. Gaika speelde een vol uur, maar had moeite om zijn show zolang boeiend te houden. De jonge Londenaar combineert heel wat invloeden in zijn beats en raps waarin vaak zijn autotunegestuurde melodische vocals centraal stonden, helaas productioneel iets te glad om interessant te zijn. Op andere momenten rapte Gaika dan weer even off-beat, maar de goeie flow vond hij pas iets over halverwege. Dan greep hij namelijk terug naar hardere nummers (‘Crown&key’), waarmee het publiek in de Rotonde wél te verleiden viel. Met ook nog de (maatschappelijk relevante) teksten die zo goed als onverstaanbaar bleven, was het al bij al toch iets te weinig en zo loste de Londenaar de hooggespannen verwachtingen na de positieve recensies op zijn jongste album ‘Basic volume‘, niet helemaal in.
Yves Tumor had zijn band op Coachella gelaten en werd in de Botanique enkel begeleid door een backing track. Wie vreesde voor de intensiteit die mogelijk daardoor zou verloren gaan, kwam bedrogen uit. Vanaf het eerste moment was de Amerikaan 100% zichzelf. Vol overgave en rusteloos rondlopend zette hij ‘Honesty’ in en sloeg de vlam in de pan. Zijn explosieve présence en urgentie zweepten het publiek op; toen de extravagante Amerikaan (met hakken en queerly approved outfit) een netjes-in-pak-uitgedoste van middelbare leeftijd in de smiezen had, koos Tumor uitgerekend hem voor een sensuele verleidingsdans. Hokjes, die bestaan niet.
Yves Tumor stoomde door. De vele, harde prikkels zorgde voor een intense beleving, maar de heel zwaar aanvoelende industrial percussie was zo dansbaar dat het net verteerbaar genoeg aanvoelde. Toch was het soulvol, funky tussenstukje (inclusief Justin Timberlake-vibes in de melodie) dat Tumor ons halverwege gunde, welgekomen. Ook het nieuw nummer “from the next record” dat hij aankondigde (!!), klonk poppier en minder noisy dan ouder werk. Benieuwd wat dat zal opleveren.
Met livevocals vol delay waren de teksten vrij onidentificeerbaar, maar dat deerde het publiek niet, dat (zeker in ‘Noid’) duchtig meezong. Desondanks was Tumor niet helemaal tevreden met de publieksreactie en na verschillende keren ”Wake up Brussels!’‘ te hebben geroepen, trok hij even later zelf de zaal in. Veel zoden bracht dat, zijns inziens, niet aan de dijk, want na 35 minuten trok de Amerikaan zijn microfoonkabel kapot en verliet hij prompt het podium. Het publiek in de Botanique bleef nog enkele minuten verbouwereerd staan, maar Yves Tumor kwam niet meer terug.
De 35-minuten durende show van Yves Tumor was intens, hard en straalde urgentie uit. Toch bleef het publiek enigszins onverzadigd achter door het plotse einde en het feit dat de Amerikaan een kwartier minder lang speelde dan aangekondigd. Jammer, maar een herkansing volgt deze zomer op Pukkelpop.
In de Botanique kan je de komende dagen nog run Sofa (29/04), Tirzah (02/05) en Kate Tempest (03/05) aan het werk zien. Het volledige programma vind je hier.