Humo’s Rock Rally 2014 nadert de beslissende fase. Nadat de jury uit de bijna 1000 inschrijvingen al 100 acts een plaats in de voorrondes gaf, werd dat lijstje enkele weken uitgedund tot 20 halvefinalisten. Gisteren speelden 10 bands en/of solo-artiesten in Gent, vanavond doen 10 anderen hetzelfde in Antwerpen. Indiestyle was van de partij op elke preselectie, en we zetten nog eens alles wat we over de gelukkigen schreven in onze (p)reviews op een rijtje. In dit artikel werpen we ons licht op de halve finale in TRIX, klik hier voor tickets en verdere info.
Hazy Hands, preselectie Leuven
Preview: Vraag je naar beschrijvingen van de muzikale familie Vanhamel, dan komen geniaal en gestoord gegarandeerd meermaals aan bod. Tim blijft de bekendste telg, al liet zus Lotte met de Vermin Twins ook al knappe dingen horen. Met Yorgos Tsakiridis lijken de Hazy Hands als rolstoelpatiënten vermomde ADHD’ers. Je krijgt vaak de indruk dat alles rustig voortkabbelt, terwijl er eigenlijk net heel veel gebeurt. – luisteren
Review: Wat Hazy Hands brengt, is op zijn zachtst gezegd een beetje apart. Op het eerste gehoor heeft de band een ietwat chaotische sound, met een gitaar die van de hak op de tak springt en een Lotte Vanhamel die ietwat psychedelisch over het podium ronddartelt. Live is het echter een stuk strakker dan een mens zou denken en al bij het eerste nummer waren we overtuigd. Hier willen we graag meer van zien in de volgende ronde.
Humble Flirt, preselectie Antwerpen
Preview: Twee jaar geleden vergeleken we Humble Flirt in Humo’s Rock Rally met de Rode Duivels, die toen nog niet hun volledige potentieel benutten. Humble Flirt haalde de halve finale, België plaatste zich voor het WK, dus moeten de indierockers nu ook een stap naar voor kunnen zetten. De zanger bevindt zich nog steeds achter het drumstel, al is het trio aangedikt tot een viertal, wat de podiumprésence hopelijk ten goede zal komen. – luisteren
Review: Humble Flirt probeert het dit jaar nog een keer na in 2012 de halve finale te hebben bereikt. Dat huzarenstukje zal er ook dit jaar minstens wel in zitten nu het viertal meer afwisseling toont en met genoeg zelfvertrouwen op het podium staat. Tussen gelaagde en geslaagde indierock zit slechts een letter verschil. In dit geval neemt die laatste term de bovenhand.
Kalisto Bay, preselectie Mechelen
Preview: In Mechelen spelen twee bands die Indiestyle in het voorjaar programmeerde op onze Suck it and See party’s in Bonnefooi, en die we dus erg goed vinden. De eerste van hen is Kalisto Bay uit Oud-Turnhout. Het trio brengt een mix van surf, indierock en postpunk en doet dit met een gedrevenheid die niet elke groep gegeven is. Dat ze dit kunnen op verschillende tempo’s, vaak binnen één en dezelfde song, is mooi meegenomen. – luisteren
Review: Kalisto Bay laat de muziek voor zich spreken, en heeft daar ook het materiaal voor. Aanvattend met het melancholisch zonnige ‘Broken clocks’ brengen ze zonder veel poespas een vinnige set vol soepele tempowisselingen waaruit blijkt dat de groep erg goed op elkaar is ingespeeld. Hun spitante, met surf geïnfuseerde indierock valt bij ons erg in de smaak.
Samowar, preselectie Antwerpen
Preview: Word jij weleens op het verkeerde been gezet? Bij Samowar dachten wij spontaan aan Manowar, een groep die zich vooral in de jaren 80 terecht de luidste band ter wereld mocht noemen. Hier horen we daarentegen vooral mooie en fijnzinnige originaliteit, voortgebracht door de 29-jarige Leen Diependaele met niet veel meer dan haar eigen stem, wat beats en een loopstation. Denk aan iets tussen Bat For Lashes en Liesa Van der Aa. – luisteren
Review: Het is even wennen wanneer Samowar, het alter ego van Leen Vandendaele, enkel gewapend met draaitafel het podium bestijgt. Ze weet ondanks enkele geluidsproblemen wel indruk te maken met haar straffe songopbouw, loops en aparte stem. De performance is vooral sterk tijdens het tweede nummer, waarbij de eenvoud ervan alles in de plooi laat vallen.
Sea Peoples, preselectie Opwijk
Preview: Op basis van het onweerstaanbare ‘The Beach’ schoof Indiestyle Sea Peoples bijna een jaar geleden naar voor als grote Belgische revelatie voor 2014. In de tussentijd liet de band met zilver in De Beloften en een finaleplaats in Rockvonk al zien dat wij niet de enigen zijn die hun vrolijke mix van indie en dreampop weten te smaken. We programmeren de groep op 20.02 dan ook op onze eigenste Suck it and See-party (meer info). – luisteren
Review: Sea Peoples mag de keet sluiten, de stoelen op tafel zetten en onze oren nog eens een goede poetsbeurt geven. Ze spelen vrolijke deuntjes ergens tussen Crystal Fighters en Beach House en komen daarmee op het einde van de avond stevig voor de dag. Als ze iets doen, dan menen ze het ook. Het eerste nummer ademt echt zomer uit en op de andere twee worden we getrakteerd op zulke stevige synthgolven dat heel de zaal nat is. De scherpe gitaar steekt daar bovenuit als ongrijpbare reddingsboeien. Tot slot is ook hun melodische gevoeligheid sterk, waardoor hun songs tegelijk geloofwaardig zijn als popnummers en als nichewerkjes.
The Insect Soldiers Of The Sky, preselectie Hamont-Achel
Preview: Het regent oude bekenden in Hamont-Achel, al is oud niet echt een geslaagde beschrijving voor The Insect Soldiers of the Sky. in 2012 hadden we deze tieners eerlijk gezegd in de halve finale verwacht met hun dansbare punky rock-’n-roll. Destijds deden ze ons denken aan The Jam en The Rifles, nu hebben de gasten naar eigen zeggen hun sound uitgediept en invloeden uit de huidige alternatieve indietronics-cultuur bovengehaald. – luisteren
Review: Als zesde band van de avond mogen The Insect Soldiers of the Sky hun kunsten tonen aan het Hamontse publiek. Twee jaar geleden stond deze toen nog piepjonge groep in de preselectie van Genk al tonnen potentieel te verkopen. Vanavond horen we een heel ander geluid, de indierock die recht op zijn doel af ging heeft plaatsgemaakt voor een complexer geheel dat de gulden middenweg zoekt tussen experimenteel, bombastisch en toegankelijk. De nadruk ligt op de gitaar, de zanger zoekt vaak vakkundig de hogere regionen op en probeert met welgemikte ooh-oohs voor oorwurmen te zorgen, al lijkt de song die zich onopgemerkt als een teek vastzet in je lijf nog net te ontbreken. Met de geslaagde stijlbreuk hebben deze jongelui in ieder geval weer een stap in de goede richting gezet.
The Litescribes, preselectie Genk
Preview: De bio van The Litescribes straalt zelfvertrouwen uit, en daar valt iets voor te zeggen. De leden eigenen zichzelf de titel “luidste band van Mechelen toe”, en beweren niet ten onrechte een volledig eigen sound te hebben. Hun muziek is inderdaad veel logger en zwaarder dan die van invloeden als The Black Angels en A Place To Bury Strangers. Prijzen won het duo nog nooit, misschien klinken ze iets té experimenteel. – luisteren
Review: The Litescribes mochten de aftrap geven in Genk en leverden meteen het eerste wenkbrauwgefrons op. Het tweetal dicht zich de titel “luidste band van Mechelen” toe en daar zitten ze vermoedelijk niet veel naast. Jammer genoeg zijn de geluidsmuren die het duo maar blijft optrekken bijna niet te doorgronden en dat maakt het in drie donkere nummers allemaal te moeilijk om te verteren. Een mens wordt er een beetje moe van, en het is nog maar het begin van de avond.
The Queefs, preselectie Hamont-Achel
Preview: In de mengeling van grunge en punk die The Queefs brengen, haalt dat laatste genre de bovenhand. Met weinig zin voor subtiliteit deelt de groep de ene mokerslag na de andere uit. Dat geldt voor de muziek en zeker ook voor teksten als “you’re fucked, you fucked up, you fucked up”. Waar de lyrics totaal niet overtuigen, vinden we de muziek onweerstaanbaar, en slaan we nog liever onze kop tegen de muur dan dat we dit afzetten. – luisteren
Review: Klonken The Queefs in de studioversies al stevig, dan zetten ze live een geluid neer waarnaast de gasten van Triggerfinger mietjes zouden lijken. Met 2 gitaren, een bas en een drum brengen ze in een klassieke opstelling grungy rock die met de regelmaat van de klok alles total loss lijkt te slaan. Waar fanatiekelingen allerhande in principe helemaal ons ding niet zijn, mogen deze decibelextremisten er best wel wezen. Het ergste dat we tijdens hun set kunnen opmerken is een onbeholpen poging tot skydiven van een overenthousiaste fan, die echter totaal de mist in gaat. En o ja, het Engels mag ook wel beter, wil je niet eeuwig gedoemd blijven om voor lokale helden door te gaan. Dit neemt niet weg dat onze adrenalinemeter op het einde van de set helemaal de goede richting uit gaat.
Warhola, preselectie Gent
Preview: Drummers zijn als vinyl. Een tijdlang leken ze wel een uitstervend ras, maar anno 2014 zijn ze helemaal terug van weggeweest. In de line-up van Warhola zien we zelfs twee bandleden met “drum” achter hun naam. Toch klinkt de muziek van dit vijftal heel elektronisch, als een donkere mengeling van pakweg James Blake en The xx. De studioversies van deze liedjes staan ons in ieder geval aan, we kijken al uit naar de live-uitvoeringen. – luisteren
Review: Het wordt moeilijker en moeilijker om met originele muziek voor de dag te komen, dus moet je soms wat anders verzinnen om op te vallen. Warhola deed dit door met twee drummers uit te pakken, die elkaar in de ogen keken. De muziek van de band deed ons in het begin vooral denken aan vroege Balthazar, terwijl naarmate de set vorderde Radiohead meer en meer in beeld kwam. Doordat de zang met geen van deze groepen te vergelijken viel, kregen we toch nog iets wat je als een eigen geluid kunt beschrijven. De muziek van deze jongelui was arty en toch dansbaar. Niet alle songs overtuigden ons even hard, al was de indruk dat hier toekomst in zit steeds prominent aanwezig en maakte onder meer de samenzang indruk.
Yawns, preselectie Leffinge
Preview: Laten we eens een boude voorspelling doen: YAWNS belandt op het eindpodium van Humo’s Rock Rally 2014. Met psychedelische gitaren, zangpartijen die door merg en been gaan, en refreinen die zich in je oor nestelen als teken op je kat kan het bijna niet fout gaan voor deze groep. Joey Brocken, een van de leden, won onlangs De Beste Singer-songwriter van Vlaanderen. Laat hem alvast plaats maken voor nog een medaille. – luisteren
Review: Waarom Yawns een favoriet is voor de eindoverwinning? Dit jonge viertal surft volledig mee met de opkomende golf van 60s psychedelic en shoegaze revival. Ze brengen heerlijke popdeuntjes om op weg te dromen. Een puntje van kritiek is misschien dat het even duurde voor we doorhadden dat ze aan hun tweede song bezig waren en dat het effect op de vocals wel wat minder had gemogen. We hadden namelijk wel graag gehoord waarover precies gezongen werd. Desondanks bracht Yawns een opwindende, dromerige en vooral broeierige set, wat hun de eerste band van 2014 maakt om ons naar de zomer te doen verlangen.