2016 is bijna voorbij en daar zal menig muziekliefhebber niet rouwig om zijn. Het was een turbulent jaar, gelukkig ook één waarin je elke dag opnieuw weer een sterke nieuwe plaat kon ontdekken. In een paar alinea’s iets zinnigs zeggen over de voorbije twaalf maanden is quasi onmogelijk. Daarom nemen we liever de tijd om de komende weken grondig terug te blikken met verschillende jaaroverzichten.Vandaag presenteren we de 52 albums die de Indiestyleredactie het meest zullen bijblijven.
52. Soldier’s Heart – Night by night
Ironisch genoeg is hun debuutplaat meteen het laatste wapenfeit van Soldier’s Heart. Eigenzinnig plaveiden de Antwerpenaren de weg voor dromerige altpop in België. ‘Night by night’ is een schot in de roos, een droomwereld die realiteit is geworden. Experimentele intermezzo’s wisselen meezingbare singles af. Sylvie’s sensuele stem onderdompelen in het sluipende spanningsveld dat de andere bandleden creëren, het blijkt een ware killerformule. Met spijt in het hart moeten we vaarwel zeggen tegen deze sympathieke band, al is het een afscheid in schoonheid. – Geerhard
51. Palmistry – PAGAN
Bij een eerste luisterbeurt kan ‘PAGAN’ nogal kaal of leeg overkomen, in die zin dat de beats erg gestript zijn en Benjamin Keating doorheen het hele album geregeld in het uitstoten van behoorlijk banale oe’s en ah’s vervalt. Hoe vaker je de plaat echter luistert, hoe leuker het geheel wordt. Het is een gevoelig en schattig popalbum, ver verwijderd van plattepopbombast, met nummertjes die je een warm gevoel geven en misschien wel de aanzet kunnen vormen tot enkele danspasjes – weliswaar heel ingetogen en verlegen uitgevoerd. – Mats
50. Dedekind Cut – $uccessor
Als Dedekind Cut zocht Lee Bannon in 2016 nadrukkelijk muzikale extremen op om zijn diepgewortelde maatschappijkritiek en sociale angst te uiten – is het niet via een krankzinnige hardcoremix dan wel via een twee uur durende progressieve postclub-compilatie. Bannon zoekt steeds een niet altijd even duidelijke balans tussen dystopie en onversneden schoonheid. Op ‘$uccessor’ laat de Amerikaan zich van zijn meest spirituele, organische en verrassende kant zien (die panfluit op ‘ℐntegra’!). De songs ademen natuur en atmosfeer en creëren zo een context voor Dedekind Cut waarin hij waarheid en gebroken pracht vooropstelt als reactie tegen het onrecht in de wereld. ‘$uccessor’ is een album dat niet alleen artistiek essentieel is maar ook qua achterliggende boodschap en motieven van cruciaal belang kan zijn. – Anthony
49. Whitney – Light upon the lake
Het is een oude wijsheid dat de beste platen diegene zijn waarin je na tig luisterbeurten nog altijd nieuwe dingen blijft ontdekken. Het gouden duo Max Kakacek en Julien Ehrlich heeft er met ‘Light upon the lake’ zo eentje gemaakt, en dat zonder in moeilijkdoenerij te verzanden. Hun sprankelende debuut staat vol instant indiepophits die naar een hoger niveau getild worden door rijke, harmonieuze instrumentatie, getuige singles als ‘No woman’, ‘Golden days’ en ‘Polly’. Het is te veel eer om deze groep The Band voor de 21e eeuw te noemen, maar deze mannen zijn nog jong. Héél jong. – Filip
48. Elysia Crampton – Elysia Crampton presents: demon city
Elysia Cramptons vorig jaar verschenen debuut ‘American drift’ was een uiting van haar persoonlijke en spirituele queeste die hedendaags klonk maar ook een duidelijke historische inslag had. ‘Demon city’ speelt zich op alle vlakken af in het heden, en voelt minder aan als een individueel maar collectief gebeuren. De zeven songs weten ondanks hun repetitiviteit constant te verrassen via kleine nuances of samples die ondertussen Elysia’s watermerk zijn geworden. De Boliviaanse blijft een van de leidinggevende figuren binnen een waanzinnig interessante garde producers die morele waarden en motieven in hun progressieve electronica vervatten met de hedendaagse esthetiek van het internet. – Anthony
47. Thee Oh Sees – A weird exits
John Dwyer en zijn Thee Oh Sees brengen traditiegetrouw elk jaar een lp op de markt. Dit jaar overtroffen ze zichzelf met twee full albums: ‘A weird exits’ en ‘An odd entrances’, waarvan die eerste er nét dat tikkeltje bovenuit stak. Voor het eerst in de studio bijgestaan door twee (!) drummers, klinkt hun psychedelische garage rock opzwepender dan ooit. Dat de Amerikanen ook op de Belgische garagescene dit jaar misschien wel meer dan ooit hun stempel drukten, bewijzen boomende bands als Double Veterans en Equal Idiots; drie keer raden waar frontman Thibault dat puberale spugen en tong uitsteken geleerd heeft. – Sigi
46. Frankie Cosmos – Next thing
Elk jaar passeert er wel een kleinood dat op het eerste gehoor aan je voorbij glijdt, maar zich op de een of andere manier toch in je hoofd weet te nestelen. ‘Next thing’ van Frankie Cosmos deed dit jaar exact dat. De tweepop-nummers klokken zelden boven de twee minuten af maar weten op die korte tijd toch enorm veel los te weken. Cosmos’ songs klinken onaf maar worden net daardoor heel erg speciaal. – Beau
45. SKY H1 – Motion
SKY H1 kan dit jaar het uitverkochte ‘Motion’, een stapeltje nominaties voor de Red Bull Elektropedia Awards en een plaats in FACT’s beste clubtracks van 2016 voorleggen. Dat is verdiend, want haar ep klinkt als de dreiging zelve en staat – getrouw aan het tijdperk – ook bol van de escapistische arrangementen. Alsof je lijf nog vol adrenaline zit van de vlucht naar de schuilkelder, om daar vervolgens doodleuk een kleine rave te bouwen. De drone komt neer, maar gelukkig samen met de beat. – Jens
44. Peter Doherty – Hamburg demonstrations
Op zijn tweede solo-album toont Peter Doherty zich een vakman pur sang. Nauwkeurig waar nodig, nonchalant waar mogelijk knutselt hij sterke songs in elkaar die nu eens ophitsen en dan weer ontroeren. ‘Hamburg demonstrations’ is een afwisselend luisterstuk dat, gevoed door de typische Doherty-touch, van begin tot einde boeiend blijft, of het nu om een emoballad (‘I don’t love anyone’) of een folkrock-epos (‘Oily boker’) gaat. – Frederik
43. Weyes Blood – Front row seat to earth
Natalie Mering putte voor haar derde langspeler wederom gretig uit de weelderige folktraditie van de late jaren 60 en de vroege jaren 70. Sibylle Baier, Judee Sill en Sandy Denny herrijzen. Toch is dit album even hedendaags als Merings knalblauwe outfit op de hoes. Met ‘Front row seat to earth’ levert de dame achter Weyes Blood haar meest coherente en urgente werk af. De songs meanderen sloom langs allerlei dromerige bochten, maar de dramatiek stuwt ons gelukkig doelgericht richting warme emotie. Afstandelijkheid is zo 2015. – Matthias
42. Warehouse – super low
Het was een tijdje geleden, maar in 2016 konden we eindelijk nog eens met volle goesting het begrip ‘artrock’ van onder het stof halen. Warehouse verraste ons op ‘super low’ met een sound die doet denken aan Sonic Youth ten tijde van ‘Rather Ripped’, aangelengd met een vleugje Ought. Knappe tempowisselingen belichamen intense moodswings, terwijl Elaine Edenfields schreeuwerige zang een unieke touch voorziet. De sterke melodieën schuwen bovendien emotie niet, en daar spelen de cleane gitaren erg mooi op in. ‘Super low’ is een bitterzoete cocktail die je moet geproefd hebben om ‘m te begrijpen. – Frederik
41. Leonard Cohen – You want it darker
Als vanouds is Leonard Cohens diepe stem opnieuw z’n belangrijkste instrument. Bovendien mag ze hier prachtzinnen declameren/zingen, dat blijkt al op openings- en titelnummer ‘You want it darker’. Een andere favoriet op dit album is zeker ‘Leaving the table’. In die song laat hij middels een duidelijke metafoor weten dat hij niet meer meedoet. Ook hier weer is het zijn stem die je het nummer intrekt, je niet loslaat, je bezweert en je gezalfd achterlaat – ondanks de woorden. Het album staat vol kleine parels die baden in weemoed en berusting, alsof Leonard Cohen wist dat hij dra zou sterven. – Sven
40. Double Veterans – Space age voyeurism
Ons land mag dan de laatste jaren overstromen van de kwalitatieve garagebands van allerlei pluimage, er kan er maar één de leiding nemen. Doorgaans knikt men (wij toch, alleszins) dan in de richting van Double Veterans. Het Antwerpse trio leverde met ‘Space age voyeurism’ dit jaar een langspeler van internationale kwaliteit af, door dat subtiel (nu ja) evenwicht tussen no-nonsenserock en meezing-euforie, van garagepunksongs tot krautrock, en alles onder een constant sluimerende psychedelicalaag. Topkwaliteit, we zeiden het al meermaals: ga dat kopen en zien! – Gilles
39. Marching Church – Telling it like it is
Elias Bender Rønnefelt bevestigde al eerder zijn status als Deense avant-gardekroonprins en toont met ‘Telling it like it is’ dat de vierentwintigjarige definitief ’s vaderlands rockkroon spant. De tweede worp van Marching Church is rauw maar verstandig, melodramatisch maar onvoorspelbaar en een buitengewoon eerlijke rockplaat. Duistere, doordachte en gebalanceerde songmakelij horen we terug op ‘Lion’s den’ of ‘Florida breeze’ – hyperemotionele en zielverheffende songs. ‘Heart of life’ klinkt dan weer als een moderne interpretatie van de rocksong, vol melodieuze maar gestructureerde drama. De invloed van een Nick Cave is nooit veraf, maar het is Rønnefelt – gebackt door een ingenieuze band – die zijn stempel drukt op de avant-garderockwereld anno 2016. – Johan
38. Wilco – Schmilco
Wereldschokkend of radicaal vernieuwend zijn de twaalf songs op ‘Schmilco’ niet, steengoed daarentegen wel. ‘Normal American kids’ klinkt alsof de zonen van Randy Newman een indieband begonnen zijn. ‘Common sense’ laat zich niet voor één gat vangen: na bijna een minuut verovert een latino met een gitaar het nummer om het naar zijn hand te zetten. De schijnbare zorgeloosheid van ‘Nope’ werkt aanstekelijk. Deze plaat telt bovendien geen zwak moment. Dit is dus vooral een erg consistente, goede plaat van een groep die ten allen tijde uw aandacht verdient. – Sven
37. Teen Suicide – It’s the big joyous celebration, let’s stir the honeypot
Met ‘It’s the big joyous celebration, let’s stir the honeypot’ neemt Teen Suicide ons terug naar de jaren 90, toen lofi met bands als Pavement, Sebadoh, Guided By Voices en The Folk Implosion zijn hoogdagen beleefde. Eenzelfde rommelige sfeer met als houding “kwaliteit komt uiteindelijk toch bovendrijven” kenmerkt immers ook deze plaat. Het lijkt soms alsof Daniel Johnston teruggekeerd is in de tijd en cassettes opneemt (luister maar eens goed naar titelsong ‘The big joyous celebration’). Fantasierijk en speels blijkt de band ook, getuige de bijwijlen hilarische en opmerkelijke arrangementen, de toevoeging van instrumenten en franjes die wij in geen jaren zouden kunnen bedenken, en songtitels als ‘The stomach of the earth’ en ‘It’s just a popsong’. Het levert een plaat op waar de vaart er goed blijft in zitten, de glimlach niet meer van je mond te branden is en de repeatknop versleten dreigt te raken. – Sven
36. Bon Iver – 22, a million
Na vijf jaar wachten was hij eindelijk terug: Justin Vernon ofte Bon Iver. De singer-songwriter verbaasde ons allen met ’22, a million’, een plaat die minder toegankelijk is dan voorgaand werk. Ze klinkt veel digitaler en experimenteler dan ‘Bon Iver, Bon Iver’, maar past toch in de artiest z’n oeuvre. Je hoort hoe Vernon zich verder heeft ontwikkeld na een adempauze, maar zijn muzikale schoonheid is hij gelukkig nog steeds niet verloren. – Rana
35. Yak – Alas salvation
Met een album waarop vechtende piemels staan (of zo interpreteerden wij het toch, geen psychoanalyse graag), kan in principe al niet veel meer misgaan. Het geweld van dat artwork wordt in ieder geval minstens even goed vertegenwoordigd door de muziek: aan een snelheid waar vrijdagse laagvliegers nog een puntje aan kunnen zuigen, beuken de Londenaars hun gitaren stuk. Toch is er ook plaats voor een stevige portie psychedelica (‘Take it’), wat er samen met de eigenzinnigheid voor zorgt dat ‘Alas Salvation’ niet kopje onder gaat in de onverbiddelijk kolkende stroom van middelmatige gitaarplaten. – Hanne
34. Eefje De Visser – Nachtlicht
Gepaard gaande met haar verhuis naar Gent, werd ook de totale verovering van België in gang gezet voor Eefje de Visser. Haar derde, opmerkelijke plaat ‘Nachtlicht’ zorgde ervoor dat de Nederlandse op en in zowat alle Vlaamse en Brusselse festivalpodia en concertzalen te zien was. De opmerkelijke frasering die de muzikante hanteert en de toevoeging van subtiele toetsen electronica aan haar gekende sound, maakten voor het grote (voornamelijk Radio 1-)publiek precies dit jaar het verschil. – Tiffany
33. Kendrick Lamar – Untitled unmastered
Kendrick Lamar toont zich op ‘Untitled unmastered’ meester van dark soul hiphop, een term die we speciaal voor hem hebben uitgevonden. Wie de moeite wil doen om zich over te geven aan de duistere wereld van ongetitelde nummers op deze zwaar behaaglijke opvolger van ‘To pimp a butterfly’ zal niet teleurgesteld zijn. Deze plaat van Cornrow Kenny staat garant voor clowneske politieke rap die je tenen doet krullen, op de meest positieve manier denkbaar. – Romina
32. Arca – Entrañas
Vier jaar na de ‘Stretch’-ep’s, drie jaar na de levensveranderende producties op ‘Yeezus’, twee jaar na debuutalbum ‘Xen’ en een jaar na het briljante ‘Mutant’ toont Alejandro Ghersi opnieuw waarom hij het boegbeeld en de pionier is van een revolutionaire lichting electronica-artiesten. Op z’n meest experimentele werk tot op heden wordt er gerebelleerd met Charlotte Gainsbourg, gebukt onder het lawaai van blatende koeien en verloren gelopen richting prachtige sirene-zang. ‘Entrañas’ is een duik in het onderbewuste en een mixtape vol bevrijdende, idealistische en activistische klasseflitsen. – Thomas
31. Preoccupations – Preoccupations
Tweemaal een debuutplaat uitbrengen, het is niet velen gegeven. Viet Cong reïncarneerde in Preoccupations en pakt het deze keer net iets subtieler aan. De wereld is nog steeds grauw en kil maar wordt benaderd met een palet dat al eens donkere kleurtinten laat doorschemeren. ‘Preoccupations’ is meer uitputtingsslag dan Blitzkrieg en benadrukt daarmee de groei die deze band doorgemaakt heeft. De sluwheid komt meer bovendrijven waardoor de verrassing van alle kanten kan komen. Dat daarmee niet alle aanvallen even nauwkeurig zijn, nemen we er met plezier bij. – Jonas
30. Kevin Morby – Singing saw
Een fantastische gitaarsolo, een onmogelijk te imiteren rollende baslijn en een refrein dat er ongenadig inhakt: Kevin Morby’s uptempo single ‘I have been to the mountain’ gaf zoveel blijk van vakkunde dat we aan die drieënhalve minuut genoeg hadden om hem tot een van de doorbraken van het jaar te bombarderen. Toen schreef hij echter ook de andere nummers op ‘Singing saw’, en hoorden we dat er in zijn wereld ook plaats is voor ingetogen slow burners (‘Water’ en de titelsong), kale pianoballades (‘Ferris wheel’), denderende popsongs (‘Dorothy’) en van franjes ontdane americana (‘Cut me down’). Klein meesterwerkje. – Filip
29. Danny Brown – Atrocity exhibition
Drie jaar na ‘Old’ zou eindelijk de nieuwe plaat van Danny Brown uitkomen. Op Warp dan nog, met een titel die verwijst naar Joy Division én waarvoor hij naar eigen zeggen verder nog inspiratie vond bij Talking Heads, Björk en warempel System of a Down. Genoeg teasing was er dus alleszins voor ‘Atrocity exhibition’, en inderdaad: Danny Brown sprong vanuit een erg aparte, verrassende invalshoek terug in de hiphopvijver. Eclecticisme in de beats, synths en samples, een opmerkelijk extraverte, persoonlijke thematiek (aaah, die drugs…) én uiteraard de absurde hype die ‘Really Doe’ was en is: Danny, Kendrick, AB-Soul en Earl Sweatshirt op één track. Waanzin. – Gilles
28. Kaytranada – 99,9%
Het is indrukwekkend hoe een producer die toch vooral bangers van singles afleverde erin slaagt om een coherent en uiterst sfeervol album uit te brengen, waarop er amper opvullers te vinden zijn. Kaytranada is meester in zijn vak en bewijst nog eens dat hij met zijn kenmerkende bassen, hangende beats en menselijke touch een getalenteerd producer is. Samen met onder andere River Tiber, Anderson .Paak, Syd en Little Dragon zorgt hij voor een uitstekende, eigentijdse makeover van 80’s- en 90’s-nostalgie en zomerse vibes. – Simon
27. Babyfather – BBF hosted by DJ Escrow
Dean Blunt oftewel Babyfather weet het experiment te verzoenen met intelligente pop in een elektronisch geheel dat eigentijds en to the point klinkt. ‘Meditation’ is postmoderne pracht en praal in een popjasje, tracks als ‘Deep’ of ‘Killuminnati’ doen aan als een impressie van de elektronische state of the union in de UK – spoken word vrijt met omvangrijke strijkers, vernuftige en gedetailleerde beats begeleiden en dragen de songs. Pure emotie geeft het album een expressieve meerwaarde, politieke en (ironische) culturele referenties een actuele toets, terwijl Dean Blunt gewoonweg zijn mysterieuze en geniale zelf blijft. – Johan
26. Jessy Lanza – Oh no
Jessy Lanza besloot dansmuziek van alle overbodige glitter en franjes te ontdoen en de resultaten zijn navenant. Claps krijgen op ‘Oh no’ een existentiële naklank. Beats en samples ontsnappen nooit in een of andere euforische brij en ook de vocalen van de Canadese drukken de luisteraar dankzij hun kinderlijke directheid met de neus op de leegte. Lanza heeft bij dit alles geen opzwepende ritmes nodig om ons geboeid te houden, zelfs de overweldigende hoeveelheid aan slow jams pakt ze aan met de uitdagende vanzelfsprekendheid die nodig was om ‘Oh no’ in al zijn eenvoud te doen schitteren. – Jens
25. Nicolas Jaar – Sirens
Niet meer dan zes nummers telt het nieuwe album van electronicagenie Nicolas Jaar – zes unieke creaties die schipperen tussen melodieuze pianonoten met ruisende ambient en subtiele beats. Toch blijkt ook een belangrijke rol toebedeeld aan het woord: de vocals zijn niet alomtegenwoordig en net door die schaarste vallen ze nog meer op. Soms Spaans, soms Engels, maar altijd met achterliggende maatschappelijke betekenis. Het politieke engagement gedrenkt in Jaars typische muzikale vernuft rechtvaardigt dan ook ruimschoots de plek van ‘Sirens’ in het overzicht. – Hanne
24. Skepta – Konnichiwa
Skepta is de man die de Britse grimescene opnieuw op de wereldkaart zette. ‘Konnichiwa’ mag je gerust een keiharde kaakslag noemen. De Londenaar spit met een ongeziene agressiviteit, niets of niemand wordt gespaard. Het is een dikke, opgestoken middenvinger naar het establishment. Tussen de absolute bangers zit daarnaast hier en daar een sentimentele song verborgen. Bovendien zorgen cleane en minimalistische beats voor de nodige diepgang. Er komt geen groot label of grote reclamecampagne aan te pas, de jongens van Boy Better Know doen het allemaal zelf. Een mijlpaal in de geschiedenis van de grime. – Geerhard
23. A Tribe Called Quest – We got it from here… thank you 4 your service
Wat in 2011 in de documentaire ‘Beats, rhymes & life’ nog de kop werd ingedrukt, bleek in 2016 dan plots toch werkelijkheid te worden: het legendarische rapcollectief A Tribe Called Quest bracht een laatste plaat uit, achttien jaar na hun laatste worp. En wat een zwanenzang is het geworden. Het DNA van de groep is nog volledig intact, maar tegelijkertijd hebben ze er allesbehalve een goedkope nostalgietrip van gemaakt. Q-Tip, Jarobi White, Ali Shaheed Muhammed en wijlen Phife Dawg houden hun vingers aan de pols van deze tijd en bevestigen zo voor een laatste keer hun status. – Filip
22. James Blake – The colour in anything
Drie jaar moesten we wachten op een nieuw album van James Blake. De verwachtingen waren hooggespannen, omdat er wat sleet op zijn formule dreigde te komen. ‘The colour in anything’ slaagt erin om de fanbase niet voor het hoofd te stoten, maar de Brit durft wel te innoveren. Het zijn voornamelijk de gedurfdere songs die de plaat kleuren. Zo laat hij het fragiele volledig varen op ‘I hope my life’, dat voor een meer dansvloer gericht geluid gaat, en treedt Vince Staples aan op de herwerking van ‘Timeless’. James Blake haalt invloeden uit onder meer house, dubstep en hiphop, en zet die perfect naar zijn hand. Hierdoor ontstaat een rijk album, dat toch een sterke muzikale rode draad heeft. – Daan
21. ANOHNI – HOPELESSNESS
Antony voor ANOHNI, de piano voor synths en het persoonlijke voor het politieke. Op ‘HOPELESSNESS’ is ANOHNI radicaal van koers veranderd. Gek genoeg verschilt de beleving tijdens het luisteren van dit album niet zo geweldig veel van die bij haar vroeger werk. Oké, het is allemaal een pak minder melancholisch, maar ze maakt nog steeds huiveringwekkend mooie muziek die een soort van absolute eenzaamheid oproept. Hopeloosheid, jazeker, maar tegenstrijdig genoeg ook een vorm van aanmoediging en bewustzijn, zonder dat het ooit belerend wordt. ‘HOPELESSNESS’ is een meesterwerk waarmee ANOHNI bewijst dat ze een van de belangrijkste muzikanten is van dit moment. – Mats
20. Solange – A seat at the table
Durven toegeven dat het leven lastig kan zijn en daarmee proberen omgaan. Zo toont Solange Knowles pure schoonheid op ‘Cranes in the sky’. Terwijl het onderwerp diep snijdt, houden de minimale drums, warme synths en subtiele piano het eigenlijk vrij luchtig en speels. Op een vergelijkbare manier biedt ze troost en steun in de strijd op weg naar vrijheid en gelijkheid. Bovendien krijgen we door de interludes een helder beeld op de persoon achter de muziek en haar oprechte, goede bedoelingen. Kwetsbaar toont Solange hoe we proberen omgaan met de problemen die we tegenkomen in de alsmaar complexere wereld van vandaag. Anderzijds bewijst ze dat ze met ‘A seat at the table’ iets te zeggen heeft namens de zwarte gemeenschap en vooral de zwarte vrouw in de VS. Dit is soul anno 2016, de stem van een generatie – en wat een stem. – Simon
19. DIIV – Is the is are
Het was erop of eronder voor DIIV. In de jaren na hun gesmaakte debuut ‘Oshin’ leek het de band vooral te doen om een ‘heroin chic’-revival te starten. Hun uitgevallen, magere gestaltes en outfits, altijd mismatched en oversized, leken geplukt uit een google search naar de meest bedenkelijke modeterm uit de jaren 90. Tot het allemaal een beetje te echt werd: frontman Zachary Cole Smith werd opgepakt met een lading heroïne. “I was blind, but now I see”, zingt hij op de plaat die er enkel kon komen na een ontwenningskuur. ‘Is the is are’ klinkt nochtans niet als een nieuwe start, eerder een verdieping van wat er al was: DIIV scherpt haar bezwerende gitaarpartijen en stuwende ritmesectie verder aan en injecteert de nummers met een shot emotie. De wanhoopskreten in ‘Mire (Grant’s song)’ bezorgen ons nog steeds kippenvel. Heel wat gelijkaardige reverb-acts kunnen maar dromen van de luciditeit en slagkracht die de groep hier een uur lang etaleert. – Max
18. Angel Olsen – My woman
Met de single ‘Intern’ verscheen Angel Olsen dit jaar in een zilverpruik en met aanzwellende synths op het toneel. Deze onverwachte wending deed longtime-fans misschien klamme handjes krijgen, maar dat bleek nergens voor nodig. Olsen ontpopte zich helemaal niet als popdiva, maar als een artieste die de touwtjes en gitaren stevig in handen heeft. Met ‘My woman’ leverde de Amerikaanse singer-songwriter bovendien haar sterkste plaat tot nog toe af. Agressief en in een snel tempo ontketende Olsen de furie die in haar zit om daarna te kantelen naar intieme, emotionele slepers die je helemaal voor deze muzikale krachttoer wonnen. En dat van een artieste die daar in de eerste plaats enkel haar stem voor nodig had. – Tiffany
17. Chance The Rapper – Coloring book
Een van dé persoonlijkheden van 2016 was ongetwijfeld Chance The Rapper. Niet alleen zorgde hij mee voor de beste momenten op Kanye’s ‘The life of Pablo’ en blikte hij een commercial voor KitKat in (Chance The Wrapper lol), hij dropte ook nog eens zijn langverwachte derde mixtape ‘Coloring book’. Hiermee leverde hij een kleurrijke verzameling nummers af die met hun aanstekelijk enthousiasme bijzonder vlot onder je huid kruipen. Een groot thema op deze plaat is het geloof van meneer The Rapper, wat hoorbaar is in de nadrukkelijke gospelinvloeden. Het koor zorgt er voor dat de goede boodschap luchtig blijft en zelfs de grootste ketters overstag gaan. ‘Coloring book’ heeft de gave om je voor eventjes te doen denken dat de wereld nog niet zo fucked up is. – Beau
16. King Gizzard and the Lizard Wizard – Nonagon infinity
Er wordt soms beweerd dat gitaarmuziek maar weinig vernieuwend of fris kan zijn. Zeker garagerock tapt als sinds zijn begindagen uit hetzelfde (goedkope pils)vaatje. Maar dat is natuurlijk allemaal relatief, en als het van King Gizzard and the Lizard Wizard afhangt, kan een rockband écht wel nog iets unieks doen. Het Australische zevental is continu óf op tour óf aan het schrijven – hun achtste worp was dat al dit jaar en ze beloven in 2017 trouwens vijf (!) platen uit te brengen. Da’s voor binnenkort dus, maar wat maakt van ‘Nonagon infinity’ nu zo’n originele gitaarplaat? Zoals frontman Stu het zelf zegt: “it is a never ending trip”. Vanaf seconde één wordt duidelijk dat het zal stuiven: aan een hoog tempo trapt ‘Robot stop’ af – om eigenlijk geen gas meer terug te nemen. Al snel keren riffs en melodietjes terug doorheen de verschillende nummers, zodat het inderdaad lijkt of je in een soort koortsdroom rondjes aan het lopen bent. Op de helft biedt ‘Mister beat’ een welkome adempauze – al bepalen psychedelica-franjes daar ook meteen de sfeer. Na tien luisterbeurten nog even verrassend: ‘Nonagon infinity’ is een nieuw hoofdstuk in de rock-‘n-rollgeschiedschrijving. – Gilles
15. Jenny Hval – Blood bitch
“What’s this album about Jenny?” “It’s about vampires.” “No. What?”. De Noorse Jenny Hval staat er om garant de vreemde, lichtjes ongemakkelijke maar steeds muzikaal uitdagende kant van popmuziek te belichten. De albumtitel ‘Blood bitch’ zet de toon van het album meteen op scherp, het bloed-aspect verwijst niet alleen naar vampieren maar evengoed naar menstruatie, een thema dat in onze hedendaagse, zo geavanceerde maatschappij nog steeds heel taboe is. Jenny Hval is een muzikante die zowel op plaat als live grenzen opzoekt, aftast wat de limieten van de luisteraar zijn en die dan maar al te graag doorbreekt. Songgewijs is dit album hors-categorie. De Britse schept een uniek, mysterieus universum dat je het ene moment in een droomstatus brengt met pure muzikale pracht (‘Conceptual romance’) en het andere moment zonder genade met ruis en hels lawaai een emmer water over je hoofd gooit (‘The plague’). ‘Blood bitch’ is op alle vlakken een uitdaging, maar de beloning van volharding legt één van de meest complexe, belangrijke en briljantste parels van 2016 bloot. – Anthony
14. SUUNS – Hold/still
De derde plaat van de Canadese band SUUNS is de belichaming van een intrigerende hypnose geworden. Hun donkere, repetitieve electronica kunnen we voor het gemak even bij de experimentele krautrock onderverdelen, alhoewel daar lang niet alles mee gezegd is. Met ‘Hold/still’ componeerde de band een reeks industriële, koude nummers die tegelijkertijd dansbaar en vooral ongelofelijk sexy zijn. Het album besluipt je en brengt je in een trance met zijn aanhoudend, hypnotiserend gebrom. De toonloze zang van frontman Ben Shemie, de kreunende gitaren en mechanische dansbeat maken het geheel zowel angstaanjagend als enorm opwindend. De plaat is ruw, genadeloos en geeft geen kans tot verzet. We lieten ons dit jaar dan ook gewillig meeslepen door ‘Hold/still’ en klasseerden de langspeler moeiteloos bij de beste platen van het jaar. – Iris
13. Beyoncé – Lemonade
Met haar revolutionaire self-titled langspeler had Beyoncé de lat eind 2013 wel bijzonder hoog gelegd. Dat het ambitieuze ‘Lemonade’ dat niveau kon evenaren was dan ook een klein mirakel, één waarvoor niet genoeg waardering kan zijn. Het is niet zo dat de Amerikaanse verder borduurt op het artistieke succes van ‘Beyoncé’: ze vindt zichzelf opnieuw uit, haalt het beste in haar gasten naar boven en recycleert de popgeschiedenis om een legendarische plaat af te leveren die véél te vertellen heeft. Van het fiere, activistische en opruiende ‘Formation’ over het vernederde maar bloedmooie ‘Pray you catch me’ tot het razende, onstuimige ‘Don’t hurt yourself’: Queen B toont op haar meest recente album even overtuigend te switchen tussen verschillende emoties als tussen verschillende onderwerpen. ‘Lemonade’ verzekert Beyoncé van een plaatsje tussen de allergrootste popartiesten ooit. – Thomas
12. Kate Tempest – Let them eat chaos
“All that is meaningless rules” zingt Kate Tempest in ‘Europe is lost’, een nummer dat de tijdsgeest van 2016 samenvat in vijf minuten en tweeëndertig seconden. Dertien nummers lang spuwt ze haar gal uit over het onrecht, de vervreemding en de onverschilligheid die ze in Londen en bij uitbreiding de rest van de wereld aantreft. En dat terwijl er een onophoudelijke stroom infotainment binnenkomt via haar smartphone, waardoor ze het zelfs soms niet meer lijkt te weten. “I know it’s happenin’, but who is it happenin’ to?” vraagt ze zich af. Wel, wie deze Kate Tempest nog niet gehoord heeft, lijdt terecht aan #fomu. Wie klaar is voor een intense, confronterende rit, zit tijdens met ‘Let them eat chaos’’ op de eerste rij. – Mattias
11. Parquet Courts – Human performance
Hoe serieus moeten we Parquet Courts nemen? We weten het nog altijd niet 100% zeker – we zagen hen dit jaar gitaar spelen met een plumeau – maar wat vaststaat is dat ‘Human performance’ hun meest consistente en sterkste langspeler totnogtoe is. Van de tweeledige tegendraadse krautrock van ‘I was just here’ tot spaghettiwesternriedels (‘Berlin got blurry’): Andrew Savage en zijn kompanen stoffen altrock af en zorgen zo voor een van de frissere gitaargestuwde platen van het jaar. Tel daarbij de sterke livereputatie van de band waarbij opzwepend ouder werk de vaart erin houdt, en je hebt een band die wel eens tot Een Hele Grote zou kunnen uitgroeien. Met ‘Human performance’ hebben ze in ieder geval alle troeven zelf in handen. – Mattias
10. Car Seat Headrest – Teens of denial
Een muziekjaar is pas geslaagd als er een jonge snaak (of een groep snaken) op de barricades springt om uw existentie en dagelijkse beslommeringen door de mangel te draaien en het product daarvan met een macabere naïviteit te verorberen. Zodoende leggen we voor de elvendertigste maal dit jaar ‘Teens of denial’ op. Puur omdat we graag wroeten om nog dieper in het drijfzand van onze gedachten verstrikt te raken. Will Toledo pretendeert onverschillig zijn leven en ervaringen te overzien, ware het niet dat de megalomanie die de plaat uitstraalt niet onderschat mag worden. En dat bedoelen we uiterst positief. Het vernuft in ‘Teens of denial’ zit in de chemie die ontstaat wanneer de sterktes van de plaat elkaar naar een nog hoger niveau tillen. De ingrediënten? Sterke verhalen, intrigerende zinsneden (“drugs are better with friends / Friends are better with drugs”), een uitmuntende band die de ideale context voor de nummers weet te creëren (die blazers in ‘Vincent’! Dat orgel in ‘1973 State Park’!), uitdagende structuren en vooral songs die de tand des tijds moeiteloos zullen doorstaan. ‘Drunk drivers/killer whales’ zou stante pede opgenomen moeten worden in de theoretische rijlessen, weinigen zijn in staat om een maatschappelijk probleem zo zeemzoet te tackelen. Ook de kinderlijkheid waarmee Francesco Schettino, kapitein van de Costa Concordia, over zijn bol wordt geaaid is vertederend en pijnlijk tegelijkertijd. “How the hell was I supposed to steer this ship? / It was an expensive mistake.” Fouten maken doen we toch allemaal? Zolang u maar niet flatert door deze plaat geen luisterbeurt te gunnen. – Jonas
9. Radiohead – A moon shaped pool
Een van de meest interessante releases van het jaar was ‘A moon shaped pool’, en dan hebben we het niet noodzakelijk over de nummers die Radiohead op dit negende album aan de man brengt. Fans brachten enkele dagen nagelbijtend door toen de website van de band wit wegtrok en er mysterieuze snippets werden vrijgegeven op Instagram en Facebook. ‘Burn the witch’ en ‘Daydreaming’ werden vooruitgeschoven als singles, een duo dat even tegenstrijdig als compatibel bleek na een eerste luistersessie. Tientallen sessies later bleek de hele plaat op de schaal van Radiohead tussen ‘Hail to the thief’ en ‘In rainbows’ te schommelen en moesten zelfs diegenen die na The King of Limbs hadden afgehaakt stoppen met kniezen en schoorvoetend toegeven dat dit een meesterwerk is. Deze elegante plaat toont een Radiohead dat nog steeds temperamentvol en snedig is, met een voorliefde voor mooie arrangementen en bezwerende melodieën. Als we ‘The king of limbs’ beschouwden als een mooie ode aan de midlifecrisis, dan zien we in ‘A moon shaped pool’ de George Clooney van Radioheadplaten: gerijpt, ondeugend en, ook al is het niet meer helemaal cool dit toe te geven, ronduit onweerstaanbaar. – Romina
8. Mitski – Puberty 2
Toen Mitski twee jaar geleden op het toneel verscheen met haar derde plaat ‘Bury me at makeout creek’ overheerste het gevoel dat indierock dan toch niet zo uitgeteld was. Gaandeweg won die plaat logischerwijze aan belang en doken gelijkaardige acts op; vooral underground, maar in de vorm van Pinegrove en Car Seat Headrest ook aan de oppervlakte. Omdat de urgentie van het album verder leefde in heel wat nieuw materiaal, besloot de Japans-Amerikaanse op haar majorindie-debuut ‘Puberty 2’ haar succesformule niet te herhalen. De teenage angst bleef, de sturm und drang-aanpak moest plaatsmaken voor een volwassenere, diverse sound met een gelijkaardige impact. Dat geluid stelde het grote publiek meteen op proef, omdat het diep geworteld was in de singer-songwriter haar experimentele achtergrond en bewust een stapje terug nam. Menigeen kwam daardoor voor de directe no nonsense-gitaren en -dramatiek van ‘Your best American girl’ en bleef uiteindelijk plakken voor de getemperde schoonheid en tristesse van een song als ‘Crack baby’. De variatie maakt deze langspeler zo fragiel vanwege die nieuwe koers en een kwetsbare opstelling in kale, naakte songs. Tegelijk bood ze de ideale omstandigheden voor Mitski om haar songwriterschap te etaleren en in emotionele-hartenverovering te excelleren. – Thomas
7. Blood Orange – Freetown sound
Luisteren naar Blood Orange is luisteren naar de straat. Net als Arthur Russell 30 jaar voor hem, wordt zijn muziek gevoed met lange wandelingen door New York. Als inwijkeling in de Big Apple neemt Dev Hynes zijn stad niet voor lief, hij neemt ze in zich op, eindeloos gefascineerd door wat hij ziet en denkt. ‘Freetown sound’ is een uitnodiging tot een van die tochten: straatopnames worden afgewisseld met associaties in de vorm van samples, gedachtesprongen die gaan van De La Soul (‘Thank you’) tot Paris Is Burning (‘Desirée’). Met die warrige aaneenschakeling van nummers, samples en straatlawaai weet Blood Orange de maatschappelijke onrust en verwarring van Amerika als geen ander te vatten in muziek. Zijn New York is immers zwart en intellectueel en in die kringen is er genoeg reden tot bezorgdheid. Het pakkende ‘Hands up’ maakt die angst en onzekerheid zelfs voelbaar voor de blanke Belg voor wie dit misschien allemaal maar een ver-van-mijn-bed-show is. In zijn persoonlijke zoektocht wordt Hynes bijgestaan door een indrukwekkend gezelschap aan vrouwenstemmen. Die klinken niet alleen fantastisch naast zijn androgyne kopstem, ze belichamen waar ‘Freetown sound’ (en bij uitbreiding zijn hele oeuvre) echt om draait: de kwetsbaarheid en veerkracht van gemarginaliseerde groepen. – Max
6. Anderson .Paak – Malibu
Anderson .Paak lijkt dé grote hiphoprevelatie van 2016 te zijn. Met zijn plaat ‘Malibu’ toont hij dat hij in staat is om hiphop-/r&b-/soul-achtige muziek te maken, met hier en daar een heerlijke streep funk. Bovendien kon Paak voor ‘Malibu’ rekenen op niet de minste gasten: een voorbeeld is ‘Am I wrong’, waarop ScHoolboy Q de longen uit zijn lijf rapt. Malibu baadt in de laidbackvibes en resoneert zoals geen ander het ultieme West Coast-gevoel, wat het de ideale zomerplaat maakt. Toch zijn de teksten vaak politiek en sociaal geëngageerd: de man vertelt in ‘The season / carry me’ en ‘The birds’ over zijn jeugd, die alles behalve prettig was. De combinatie tussen luchtige muziek en soms zware teksten maakt het een tijdloos album, geschikt voor jong én oud. Nog niet overtuigd? Denk dan maar eens terug aan die heerlijke dag op Pukkelpop, waar we een van de beste optredens van ons leven zagen terwijl het zonnetje brandde op ons gezicht. En wanneer Paak het publiek begroette met “So many white people here” konden wij alleen maar glimlachen: het is hem gelukt, die man, om mensen samen te brengen en mee te bouwen aan ons muzikale jaar 2016, waar hiphop mede door hem een belangrijke rol in speelde. – Rana
5. David Bowie – Blackstar
David Bowie wist als geen ander zijn eigen leven te esthetiseren. Ook zijn dood leek hij dus tot in de puntjes te hebben geënsceneerd. Sterfelijkheid werd verheven tot pop art. We kunnen ‘Blackstar’ nu niet meer los zien van het tragische overlijden van zijn maker, kort na de release. Toch is het interessant je de twee dagen voor Bowies einde voor de geest te halen. ‘Blackstar’ was verschenen en met onbevangen oren konden we luisteren naar de nieuwe Bowie. Interpretaties lagen open. Het wordt steeds moeilijker in te beelden hoe we toen naar dit album luisterden. We menen ons tintelend enthousiasme bij de eerste luisterbeurt en zelfs kippenvel bij het laatste nummer te herinneren. Na terugblikplaat ‘The next day’ leek de Starman weer vooruit te kijken. De internationale muziekpers jubelde met ons mee. Helaas bleek twee dagen later de renaissance van Bowies carrière eerder een korte, maar krachtige coda te zijn geweest, een weloverwogen slotakkoord. Onze terugblik naar die twee heerlijke dagen, leert ons iets belangrijks: los van de dramatische context die we nu kennen, is ‘Blackstar’ gewoon een ijzersterk album. – Matthias
4. Pinegrove – Cardinal
‘Cardinal’ van Pinegrove is waarschijnlijk de meest toegankelijke plaat van 2016. Iedereen die ooit met glimlachende weemoed terugdenkt aan oude vrienden of piekert over zijn opgelapte hart en de lange reis die het nog voor zich heeft zal namelijk waarde vinden in de groep die zichzelf omschrijft als “Green Day meets Gillian Welch”. Van die eerste leerden ze hoe emo en euforie mekaar versterken. Het is dan ook geen verrassing dat de plaat schippert tussen altcountry, americana en 90’s Midwest twinkly emo. Van die tweede weerhielden ze het verfijnde songsmeden. Zanger Evan Stephens Hall ontpopt zich tot een vurige aanvoerder die koortsig de juiste woorden zoekt en vooral verstaanbaar wil zijn. Met hopen details als het moet, maar de kwintessens als het kan. Daarnaast schenkt hij ‘Cardinal’ dynamiek met springerige variaties als “Was walking with my neck out / in some ways I wish I was / was walking with my neck out / in some ways / that I wish / that I was”. Halls schrijfsels vinden dankbare grond in de emoricana, maar wat bovenal opvalt is het naïef doch gelouterd optimisme dat zowel plaat als band uitstraalt. Plaats het activisme voor respect en mededogen naast grappige liedjes over koude toast eten: Pinegrove legt zijn vinger graag en grondig op de zere wonde, maar hoeft zichzelf niet noodzakelijk zo serieus te nemen. Het is die combinatie van kwaliteiten die onze harten de komende jaren broodnodig zullen hebben. – Jens
3. Nick Cave & the Bad Seeds – Skeleton tree
Het heeft even geduurd vooraleer ik deze plaat durfde luisteren. Ik kende de voorgeschiedenis, ik wist dat Nick Cave diep gegaan was – en als de Cave diep gaat, is dat gewoonlijk met een nietsontziende kracht. Alles moest juist zijn bij de eerste beluistering: de omgeving, mijn persoonlijke stemming, het tijdstip van de dag… En wat kwam hij hard binnen. Jonas schreef het beter neer in deze brief dan dat ik het hier kan verwoorden, maar er waren er dit jaar weinig die pracht en pijn zo aangrijpend met elkaar konden vervlechten. En los van het achterliggende verhaal is het op muzikaal vlak een huzarenstukje waarin de mystieke lijn die de artiest op voorganger ‘Push the sky away’ aanhaalde verder wordt doorgetrokken. ‘Jesus, alone’, ‘Girl in amber’ en het door z’n hulpeloosheid naar de keel grijpende ‘I need you’ behoren allemaal tot het beste van wat Cave de afgelopen twintig jaar heeft uitgebracht. ‘Skeleton tree’ is een mistroostige herinnering die je ondanks alles niet wil verdringen, een gapende wonde die je niet wil laten genezen. En bovenal het werk van een artiest die zichzelf keer op keer overklast. – Mattias
2. Kanye West – The life of Pablo
Er valt veel te zeggen over Kanye West, zowel in positieve als in negatieve zin. Hoezeer hij ook bejubeld wordt in bepaalde kringen, kunnen anderen hem nog steeds niet smaken. Zeker na zijn recente opname in de psychiatrie blijkt dat alle commotie rond zijn persoon en muziek niet in zwart-wit-denken te vertalen is. De hele situatie komt perfect tot uiting op ‘The life of Pablo’, een megalomane plaat vol grandioze en bombastische muziek, maar evengoed met twijfelachtige en vrouwonvriendelijke lyrics. TLOP vernieuwt op zich niet in vergelijking met ouder werk, maar bundelt het orkestrale van ‘My beautiful dark twisted fantasy’, de rauwe kant (en cringeworthy teksten) van ‘Yeezus’, en de emotie van ‘808’s & heartbreak’. De invloed van Kanye op het hiphoplandschap valt wel weer op. Scepticisme heerste toen de rapper de plaat aankondigde als een gospelalbum, maar niemand kan ontkennen dat ‘Ultralight beam’ een van de nummers van het jaar werd. Kanye stond hiermee aan het begin van een beweging, want gospel was zowat de meest terugkomende invloed van 2016. Daarnaast toont Ye op z’n meest recente langspeler zijn neus voor jong talent. Desiigner zal wellicht voor de rest van zijn leven verbonden worden aan het gesamplede en gelanceerde ‘Panda’, en de jonge producer Charlie Heat mag zich aan eeuwige roem en een veelbelovende toekomst verwachten na z’n sterke productie van ‘Facts’. Hoewel er 103 mensen credits krijgen, toont Kanye West uiteindelijk opnieuw dat hij de rol van rapper en producer overstijgt en een meestercurator wordt. – Daan
1. Frank Ocean – Blond(e)
Het afgelopen jaar hebben we ons allemaal een beetje blond gevoeld; verloren in het bestaan en vechtend tegen onszelf en hogere krachten op het maatschappelijke en ethische niveau – met Frank Ocean als enige steun en toeverlaat. Op z’n tweede echte album heeft Christopher Breaux het over zijn leven als outkast, over escapistische nachten en onbegrepen liefdes die zowel gevolg als oorzaak zijn van die eenzaamheid. Dat dit persoonlijke in 2016 heel erg het politieke werd, demonstreert niet alleen de opmerkelijke release van ‘Blond(e)’ of de soms mannelijke, soms vrouwelijke titel. Ook wanneer Frank op ‘White Ferrari’ materialisme verwerpt, staat dat meteen in sterk contrast met zijn voorliefde voor auto’s. De plaat erkent die existentialistische strijd, weerspiegelt die innerlijke conflicten. Hoe kan je, scrollend door je Facebook, niet verward raken door al die tegenstrijdige prikkels? Ocean is niet de held die hiertegen bestand is, integendeel zelfs.
Ondanks de wereldvreemde houding die Ocean soms inneemt, komen enkele opvallende trends van het afgelopen jaar het best samen op de opvolger van ‘Channel orange’. De meeste popsterren erkenden weer het belang van het albumformaat, maar niemand wist zo’n coherent verhaal te vertellen als Frank. Van ‘Nikes’ tot ‘Futura free’ tuimel je steeds verder in de magisch-tragische wereld van de 29-jarige r&b-zanger. Waar menig langspeler zichzelf daarnaast – al dan niet om streamingrecords te breken – de nek omwringt met een ambitieuze omvang, voelt elke seconde van ‘Blond(e)’ noodzakelijk. Zelfs de intermezzo’s waren voor één keer niet overbodig.‘The life of Pablo’ innoveerde verder met ruwe songstructuren, op Oceans tweede wordt die aanpak met minder statements en een betere uitvoering verfijnd. Tot slot groeide ‘Blond(e)’ uit tot het ultieme popalbum van 2016 dankzij een cast aan artiesten uit zowel de underground als de mainstream, die zichzelf wegcijferde voor een hoger doel en niet eens zo happig leek om credits te claimen. Laat dat de grote les van dit meesterwerk zijn: hoewel de wereld je eenzaam kan doen voelen, zijn we hier samen om te strijden voor onze idealen. – Thomas
1. Frank Ocean – Blond(e)
2. Kanye West – The life of Pablo
3. Nick Cave & the Bad Seeds – Skeleton tree
4. Pinegrove – Cardinal
5. David Bowie – Blackstar
6. Anderson .Paak – Malibu
7. Blood Orange – Freetown sound
8. Mitski – Puberty 2
9. Radiohead – A moon shaped pool
10. Car Seat Headrest – Teens of denial
11. Parquet Courts – Human performance
12. Kate Tempest – Let them eat chaos
13. Beyoncé – Lemonade
14. SUUNS – Hold/still
15. Jenny Hval – Blood bitch
16. King Gizzard & the Lizard Wizard – Nonagon infinity
17. Chance The Rapper – Coloring book
18. Angel Olsen – My woman
19. DIIV – Is the is are
20. Solange – A seat at the table
21. ANOHNI – HOPELESSNESS
22. James Blake – The colour in anything
23. A Tribe Called Quest – We got it from here… thank you 4 your service
24. Skepta – Konnichiwa
25. Nicolas Jaar – Sirens
26. Jessy Lanza – Oh no
27. Babyfather – BBF hosted by DJ Escrow
28. Kaytranada – 99,9%
29. Danny Brown – Atrocity exhibition
30. Kevin Morby – Singing saw
31. Preoccupations – Preoccupations
32. Arca – Entrañas
33. Kendrick Lamar – untitled unmastered.
34. Eefje De Visser – Nachtlicht
35. Yak – Alas salvation
36. Bon Iver – 22, a million
37. Teen Suicide – It’s the big joyous celebration, let’s stir the honeypot
38. Wilco – Schmilco
39. Marching Church – Telling it like it is
40. Double Veterans – Space age voyeurism
41. Leonard Cohen – You want it darker
42. Warehouse – super low
43. Weyes Blood – Front row seat to earth
44. Peter Doherty – Hamburg demonstrations
45. SKY H1 – Motion
46. Frankie Cosmos – Next thing
47. Thee Oh Sees – A weird exits
48. Elysia Crampton – Elysia Crampton presents: demon city
49. Whitney – Light upon the lake
50. Dedekind Cut – $uccessor
51. Palmistry – PAGAN
52. Soldier’s Heart – Night by night
10000000x bedankt aan Jens De Meester voor het artwork.