Het zijn drukke muziektijden: elke dag lijkt er wel een vaste indiewaarde met een nieuwe single op de proppen te komen (in het geval van Future Islands, Father John Misty of Spinvis kan die dan ook al eens in de Plonsjes belanden), festivals kondigen voortdurend nieuw artiesten aan, er verschijnen een heleboel goede en minder goede albums, en ondertussen worden er nog eens wedstrijden als De Nieuwe Lichting beslecht (check onze analyse daarvan hier). Ons hoor je daar alvast niet over klagen. Hieronder vind je tien nummers waar we nog minder over klagen, gekozen door Matthias Desmet, Jens Van Lathem en Thomas Konings.
The Magnetic Fields – Foxx and i
The Magnetic Fields hebben een voorkeur voor belachelijk ambitieuze albums. Voor ‘50 song memoir’ dat voor maart dit jaar op stapel staat, is dat niet anders. In vijftig nummers zal het bestaan van frontman Stephin Merritt op deze aardkluit worden geschetst. ‘Foxx and i’ neemt ons mee naar de getroebleerde tienerjaren van Stephin, die in het teken stonden van zijn adoratie voor John Foxx, de eerste frontman van Ultravox. Enkele knipoogjes naar de vroege Ultravoxparel ‘I want to be a machine’ en Foxx’ koele, synthetische new wave, maken het platonische uitje compleet. (Matthias)
Father John Misty – Leaving LA
Voor een cynische doemdenker als Father John Misty moeten het gouden tijden zijn. Inderdaad, hoe chaotischer de situatie in de VS, hoe subliemer de nummers die hij beetje bij beetje lost. Nu zwijgen wij, want het lied beter inleiden dan Father himself bij de BBC, kunnen wij niet. (Matthias)
Boreen – Garden
“Color-blocking is thought of as the exploration of taking colors that are opposites on the color wheel and pairing them together to make interesting and complementary color combinations. It is commonly associated in fashion as a trend that originated from the artwork of Dutch painter, Piet Mondrian. However, other experts argue whether his artwork is the true origin of color-blocking.” (Jens)
Visible Cloaks – Neume (ft. Matt Carlson)
Ah, u bent hier voor uw groot onderhoud? Juist. Gewoon rustig gaan zitten en een paar minuten in het YouTube-doosje kijken. Verzekering? Wat is dat hahahaha. Probeer gewoon niets te slikken, ik weet dat dat moeilijk is als mens maar het kan zijn dat we je helemaal moeten resetten als je de foute feiten slikt. Jaja. Ga nu maar zitten en maak je verder geen zorgen. WeCare. (Jens)
Future Islands – Ran
Ik was vergeten dat ik vorige week nog een groot pakketje pathetiek en oprechtheid had besteld. Ik was vergeten mijn brievenbus te lichten. Opeens was het daar. (Jens)
Yayoyanoh – Sheki
De Londense r&b-zanger slash rapper Yayoyanoh stond met z’n vorige nummer ‘Nice guy’ al in onze Plonsjes. Voor z’n nieuwe single ‘Sheki’ werkte hij andermaal samen met producer Firaasbeats en het resultaat is opnieuw om van te smullen. De ruwe vocals gaan de hele tijd kopje onder in de bezwerende, omnipresente instrumental, maar het is duidelijk dat de opwinding in de lucht hangt. Ik weet niet of het iets te maken heeft met de Zuid-Amerikaanse toets in productie en vocals, maar het is zo gemakkelijk om jezelf te verliezen in de flow van deze song, terwijl desoriënterende percussie voortdurend voor prikkels zorgt. (Thomas)
Vince Staples – BagBak
Een van de meest verfrissende stemmen binnen de huidige muziekwereld, Vince Staples, komt bewijzen waarom hiphoppers – en hij dan in bijzonder – de meest interessante muziekstemmen binnen het maatschappelijke debat zijn. Hoewel de song niet gespaard is van paradoxen, toont Vince Staples zich zelfzeker en strijdvaardig wanneer hij ‘BagBak’ met de slogan “we on now” laat uitmonden in een fuck you naar de machtshebbers van de VS. (Thomas)
Mavi Phoenix – Love longtime
Blijkbaar woont er in Oostenrijk een heel coole popprinses die onder de naam Mavi Phoenix gekke liedjes als ‘Love longtime’ maakt. De productie van dat nummer is hoogst opvallend: vol swagger en autotune zingt de artieste over een pianoriedel, alsof het contrast de normaalste zaak van de wereld is. Gaandeweg komt er hedendaagse electronica bij en evolueert de song tot een iets gebruikelijkere vorm, hoewel er nog steeds allerlei dingetjes (nonchalant rapstukje, overdreven autotune, loom ritme) tegen de stroom in gaan. Op zich merk je dat allemaal niet zo hard, want Phoenix weet je al vanaf dat gekke begin met haar zang te betoveren. (Thomas)
Cultura – No tengo mas
‘No tengo mas’ is het moment waarop verschillende trends elkaar ontmoeten en het resultaat verrassend goed is. De nieuwe single van de nog onbekende maar beloftevolle en norm-doorbrekende reggaetonartieste Cultura combineert de glossy photoshopperfectie van PC Music met alomtegenwoordige Zuid-Amerikaanse beats. De productie was in handen van Santell (hij werkte al samen met Diplo en Lido) en past met chargerende bolle beats, ergens tussen Palmistry en SOPHIE, perfect bij de energieke vocals van de Cubaanse. Zo is ‘No tengo mas’ een enorm fris en leuk hitje dat probleemloos de mainstream kan halen. (Thomas)
Spinvis – Hallo maandag
Tijdens Spinvis’ lange afwezigheid was ik een beetje vergeten dat niet alleen de teksten, maar ook de instrumentatie van Erik de Jong (foto) vaak uitzonderlijk goed is. Dat zet de Nederlanders nog eens extra in de verf op ‘Hallo maandag’, dat zich doorheen z’n speeltijd sterk ontwikkelt met cruciale violen en een cheesy gitaarsolo op het einde. Het is een intens nummer, dat ook met de nodige ernst vertolkt wordt. (Thomas)