Achter je bureau zitten, moeten leren, computer opendoen, nieuwe muziekjes luisteren, repeat ¯\_(ツ)_/¯ Prachtige Plonsjes in plaats van excellente examenpunten: da’s het leven van een Indiestyle-redacteur. Deze week hebben we keuzes van Mathias Desmet, Jens Van Lathem, Daan Leber en Thomas Konings. Stream/volg hieronder de Spotify-lijst, check hieronder onze keuzes uitgebreider met een woordje uitleg.
Ryley Walker – The halfwit in me
Ja, Ryley Walker klinkt nog altijd als Van the Man of Tim Buckley in de jaren zestig. Dat doet hij echter ontzettend goed. Ons hoor je dus niet klagen. Een vriend merkte ooit terecht op: “Er is te weinig van dit soort muziek in de jaren zestig gemaakt, dus laten we het nu maar doen”. Als epigonisme dan toch de nieuwe norm moet zijn, dan liever dit dan de zoveelste galmende microfoon ten behoeve van een slappe imitatie van Syd Barrett. (MD)
Ryan Hemsworth – How it felt
Wie snakt naar een beetje zomer en al te veel novelty lolbroekerij aan zich wil laten voorbijgaan, kan zich verlekkeren op deze nieuwe Ryan Hemsworth. ‘How it felt’ is rijk aan laid back fluotexturen en springerige kleuren. Deze frisse cocktail laten wij gaarne naar binnen glijden, als de zon op onze bol blakert. Nu hoeven enkel de weergoden nog te volgen. (MD)
Ekkah x DâM-FunK – What’s up
O – o – o – o – o – o – h my gaaaaaaaawd. Ik kan mij zo hard voorstellen dat ALF hier naar luistert en een dansje placeert in die gekke tijd die wij nu de eighties noemen maar zij toen gewoon bestempelden als het “heden”. Samen zorgen we ervoor dat de FBI je nooit te pakken krijgt ALF!! Ik beloof het. Oh wacht ik krijg telefoon! Hey Bex! Yeahhhhhhh? What’s up! I can’t get this boy off my mind! Luister alsjebliiiieeeeeeft helemaal tot op het einde om te weten waar ik het over heb hahahahaha!!! (JVL)
His Clancyness – Pale fear
Is het een postpunk? Is het een vroege Radiohead? Is het een doodnormale altrock? Nee! Het is His Clancyness met single ‘Pale fear’. De Italianen nemen je op de song doorheen een kleine geschiedenis van de gitaarmuziek, maar vergeten langs de weg niet te zorgen voor geweldige melodieën en refreinen. (JVL)
BADBADNOTGOOD – Confessions pt II (feat. Colin Stetson)
Drie keer raden wie Colin Stetson zijn blaasmachien deze week funky heeft gemaakt? Juist, BADBADNOTGOOD (foto). Een greep uit de SoundCloud comments zou al genoeg moeten zeggen: “THIS SHIT RIGHT HERE”, “Faith in music: Restored” en “this is bayuuddddddddd” waren in die volgorde ook mijn reacties. (JVL)
L’Or Du Commun – Boite à gants
Voilà, nog iets funky zoals BBNG en chill met een klein blazertje op het einde zoals Ekkah. Sinds ik enkele jaren geleden L’Or Du Commun in het voorprogramma van Doom zag ben ik onvoorwaardelijk fan. Ook deze ‘Boite à gants’ is weer zowel qua flow als productie helemaal raak. De Brusselse ketjes doen me er keer op keer aan denken dat Frans eigenlijk een veel geschiktere en meer bereidwillige taal is om te rappen dan Engels. (JVL)
Rabit – Cruel winter / Kanye West – ?
Ik geloof niet helemaal dat Kanye West vooraf de bedoeling had om van ‘The life of Pablo’ het soort release te maken dat het geworden is, namelijk een digitaal werk dat na verschijning nog aangepast kan worden. De perfectionistische Amerikaanse rapper speelt er met z’n nieuwe single wel weer op in. Hoewel die nog geen naam heeft en een versie van 15 minuten zou krijgen, mocht een radiozender het nummer al draaien. Voorlopig is het een bijzonder fijne song, vol features en met een heerlijk triomfantelijk sfeertje. Opvallend ook: een paar dagen naar z’n vrijlating staat Gucci Mane al tussen de gasten te pronken. Dat bewijst andermaal de snelheid van Wests werken en de huidige muziekwereld, net als de vrijheid die de allergrootste artiesten binnen de industrie verworven hebben. Eenzelfde onafhankelijkheid en werktempo komen we wel vaker tegen in de experimentele-electronicawereld, wat deze week dan weer aangetoond werd door (TK)-favorietje Rabit. Een paar uur na de release van de eerste ‘Cruel winter’-single had hij al een twaalf minuten durende edit klaar waarin Travis Scotts autotune-refreintje in vaporwave-stijl wordt vertraagd en aangevuld met een kletterend klankenpalet. Meer luisterspel dan single gaat de Tri Angle-artiest van donderend lawaai naar piepend hoge tonen om de optimistische sfeer van het origineel 180 graden te draaien.
Nkisi – Flush/in
De NON Worldwide-mede-oprichtster Nkisi maakt nummers over het (neo)kolonialisme van het heden en het verleden vanuit haar Belgisch-Congolese roots om het “systeem” aan te klagen. Confronterende en superbelangrijke muziek die niet alleen politiek, maar zeker ook artistiek van de grootste relevantie is, met een heerlijke stijl die zowel qua originaliteit als uitwerking de perfectie meer dan benadert. ‘Flush/in’ geeft ons meer van die verbasterde, brutale en psychedelische beats. Haar materiaal en mixen flirten met genres als gabber en gqom (een soort Zuid-Afrikaanse house) en in Nkisi’s meest recente output komt het beste van die twee stijlen naar voor: songs als deze klinken claustrofobisch, genadeloos en uitgelaten – klaar om een revolutie op poten te zetten. Waar gelijkgezinde artiesten vaak bekende paden verlaten als een vorm van protest tegen de heersende structuren, weet Kolongo (echte naam) ze met haar haar overdonderende trance-house gewoon volledig te ownen. (TK)
Endgame – Felony riddim
Het was geen slechte week voor liefhebbers van clubmuziek met weerhaken. Naast Nkisi kwam immers ook Endgame met nieuw materiaal, dat niet teleurstelde. Z’n nieuwe ep zal uitgebracht worden onder de vleugels van Hyperdub, spannend omdat het toch een grote stap is na een release op (het geweldige) Purple Tape Pedigree en er zo een heel nieuw publiek in aanraking zal komen met de Londenaar z’n werk. Op het roster van dat label vervoegt Endgame onder meer Fatima Al Qadiri, die op ‘Felony riddim’ eveneens qua sound een nauwe aanverwante blijkt. De synths wagen zich op de eerste single uit de ‘Flesh’-ep aan de glazige texturen van de Koeweitse, gecounterd door een intrigerende en duistere ondergrond. Ergens nogal ver verwijderd van z’n Latijns-Amerikaanse invloeden speelt de muzikant zo met contrasterende kleuren en tegenstrijdige werelden: half cerebraal, half dansbaar toont de song zich polyvalent qua setting met een tegelijk westers en “exotisch” DNA. (TK)
Pusha T – Drug dealers anonymous (ft. Jay Z)
Zoals al een tijdje bekend is, werkt Pusha T aan zijn nieuw album ‘King push’. In december verscheen prelude ‘Darkest before dawn’, en nu is de baas van G.O.O.D. Music er met de eerste single voor ‘King Push’. Hiervoor kreeg hij de hulp van Jay Z. ‘Drug dealers anonymous’ wordt gekenmerkt door een minimalistische beat die perfect op het lijf van Pusha T geschreven is, maar vooral de structuur van het nummer valt op. Pusha T en Jay Z verdelen de song netjes in twee met elk een heel lange verse, enkel onderbroken door een skit waar Jay Z op zijn verleden als dealer wordt gewezen. Als dit het geluid is van ‘King push’, lijkt een zeer sterk album op komst te zijn. Luister via Tidal.