(MD) en (TK) oogstten deze week het beste van de nieuwe muziek. Check hieronder waarmee ze thuis kwamen.
Animal Collecive – Michael, remember
Onze om snoep vragende buurjongetjes waren dit jaar eens niet de leukste verrassing van Halloween. Animal Collective liet nog eens iets van zich horen. Dat was al van het wisselvallige ‘Centipede Hz’ geleden. ‘Michael, remember’ is een jam die ons bijna 24 minuten doet verdwalen in een donker, sonisch woud. (MD)
MONEY – You look like a sad painting on both sides of the sky
Als je het even niet meer ziet zitten en een dipje hebt, is het een zeer slecht idee om MONEY te luisteren. Een bodemloze put van leed is de muziek van deze Britten. Ter illustratie: hun tweede plaat gaat ‘Suicide songs’ heten en het eerste voorsmaakje daaruit is een zwart gat van uitzichtloze tristesse. Bloedmooi, dat is het ook, gelukkig. (MD)
Martin Crane – Gunk of stars
Martin Crane, frontman van Brazos, nam zijn solodebuut eerst volledig live op. Vervolgens knutselde hij met veel high-tech software een tweede versie van het volledige album ineen. Ten slotte klutste hij beide versies door elkaar. ‘Gunk of stars’ drijft daardoor de stuwing van een live optreden, maar baadt tegelijkertijd in glossy synths en effecten. Wie zoals Hendrik Marsman groots en meeslepend wil leven, kan dit alvast tot soundtrack van zijn bestaan verklaren. (MD)
Ensemble Economique – You, by candlelight
De twaalfde plaat van Ensemble Economique verscheen eergisteren, maar eerder deze week belandde dit intrigerende beestje nog in onze schoot. ‘You, by candle light’ lijkt de draagwijdte van het woord “mysterieus” vlotjes te overstijgen, met ruisende soundscapes, treurwilggitaar en koelkastvocalen. Eventjes wegzinken in je eigen moeras, kan soms deugd doen. (MD)
Paul Cherry – Easy
Paul Cherry bevindt zich ergens tussen een slacker en een engerd, met andere woorden: ergens tussen Kurt Vile en Ariel Pink.. ‘Easy’ past helemaal bij wat je van zo iemand zou verwachten: een sloffende ode aan het laten betijen, geplakt op een bizarre kitschclip. Het is eens iets anders, maar toch weer niet. (MD)
Shane Longway – Sim
We weten niets meer over Shane Longway dan dat hij af een toe dit soort bizar knip-en-plakwerk op Youtube loslaat. Deze collages scheppen sadistisch genot in bizarre deformaties van het basismateriaal. Het kruipt dieper onder de huid dan je op het eerste zicht zou verwachten. (MD)
Grimes – Flesh without blood
Je wordt dankzij een donderende cocktail van oppeppende gitaren, drums en handklapjes in een super directe maar tegelijk toch ook semi-buitenaardse vibe gedreven die de engel van de underground helemaal naar haar hand zet met gelijkaardig confronterend doch galactisch gezang. En het voelt alsof Boucher probleemloos een extatisch refrein in de song had kunnen smokkelen, maar ze opbouwende passages heel bewust countert met een understated refrein. Zo blijf je in een constante, heerlijk opgehitste en lichtjes nerveuze drive en ga je niet echt van climax naar climax zoals in de meeste andere popsingles. (TK)
Okay Kaya – I’m stupid (but I love you)
Spaarzame, super klassieke en droevige liedjes; dat was waar Tobias Jesso Jr. eerder dit jaar tussen honderdduizenden nieuwe artiesten mee opviel. Nu slaat de krullenbol de handen in mekaar met Okay Kaya, een artieste waarvan immens grootse dingen verwacht worden (te beginnen met een plekje in de Sound of 2015). Hun samenwerking is nog triester dan alles wat Tobias eerder uitbracht en weet met tien keer zo weinig middelen een vijf keer groter effect te bereiken dan Adele haar ‘Sorry’. (TK)
Dexter Duckett & YAYOYANOH – NEXT
Dexter Duckett is een piepjonge producer die regelmatig opduikt in de buurt van artiesten als Endgame. Deze week zwierde hij een nieuw nummer ‘NEXT’ op het wereldwijde web. Het is tegelijk een sfeervol en experimenteel pareltje, dat de brutale sound van veel geestesgenoten links laat liggen en op vier minuten een heel eigen wereld weet te scheppen. (TK)
Lotic – Carried
De Berlijnse producer Lotic brengt binnenkort een nieuwe mixtape uit bij Janus en afgaande op lead single ‘Carried’ wordt het net zo’n monster als voorganger ‘Damsell in distress’. Achter het geweldige artwork van Kyselina schuilt een nummer dat het beeld weet te vertalen in geluid, met futuristische/dystopische ideeën, metaalklanken en virtuele insectenplagen. (TK)