Sorry vrienden, het was een vreemde week. Enkele artiesten die we normaal niet echt coveren konden deze week echt niet ontbreken in onze Punch. Je leest er hieronder over.
Justin Bieber – Sorry
Ik weet niet hoe geloofwaardig Justin Bieber in jullie ogen ondertussen is en eigenlijk kan het me ook niets schelen. Want, het gewezen tienersterretje loste deze week gewoonweg zijn derde wereldnummer op rij en vandaag ga ik me niet inhouden om er in deze rubriek wat over te schrijven. Net zoals ‘What do you mean?’ en ‘Where are ü now’ bevat ook het nieuwe ‘Sorry’ een onderliggende boodschap: Bieber heeft zijn levensstijl honderdtachtig graden gedraaid, is niet de klootzak die wij ons inbeelden en heeft bovendien (omg!) gevoelens. Voor mij is dat een betreurenswaardige evolutie aangezien de wereld interessanter wordt door baldadige popsterren en niet door boy/girl next door-idolen; en ik ook geen nood heb aan die publieke geloofsbelijdenis. Voor zijn sound kan je het daarentegen enkel maar beschouwen als een goede zaak. Geen andere popzanger blinkt waarschijnlijk zo uit in het emotioneel croonen op club-songs en geen andere popzanger weet het altijd zo heerlijke crying at the disqotoque-sentiment op mainstream vlak zo sterk nieuw leven inblazen. De productie van Skrillex en Blood (vroeger Blood Diamonds, bekend van werk met Grimes en producties voor Madonna, Charli XCX, Tinashe en Rome Fortune) is bovendien subliem. Hoewel een trompetachtig geluid doet terugdenken aan de dolfijn uit ‘Where are ü now’ en het exotische sfeertje in de lijn ligt van de eerdere singles, klinkt de sound hier fris, uniek en zeker niet als een doorslagje van de eerdere successen. Het nummer is dansbaar, maar niet EDM-lelijk of trendy in de Kygo-stijl die ‘What do you mean?’ misschien te duidelijk opzocht. ‘Sorry’ veert bovendien op een duidelijke zuiders ritme, maar weet dat zo goed te beheersen dat het absoluut geen schuurfeest wordt. Schitterend vind ik overigens hoe Justin “oh let me redeem, oh redeem” zingt als “redimo redimo” en het hinkstapsprongetje van de beats in z’n zang incorporeert om zo de Latijns-Amerikaanse toets ook op dat vlak te laten merken. Anyway, in tegenstelling tot de heerlijk ingeleefde vocals is de productie dus subtiel, maar tegelijk stuwt ze het liedje ook naar extatische hoogtepunten, die door JB dan weer vakkundig afgewerkt worden. Deze single combineert zo de prettige pathos van een fijne hit met het innovatieve van een wereldhit, en dat de maker ervan heilig boontje Bieber is, nemen we er dan met veel plezier bij. (TK)
Oneohtrix Point Never – Mutant Standard
Oneohtrix Point Never liet deze week dit spetterende electro-epos op ons los, waarin allerlei EDM-technieken radicaal tegen zichzelf worden gebruikt. Onze man stak bij de release dan ook zijn lof niet onder stoelen of banken. (MD)
X-W – Brazilian worm band
Tim Presly verblijdde de wereld nog maar net met een plaat van DRINKS, zijn samenwerking met Cate Le Bon, en hij plant al een nieuwe release, deze keer onder het pseudoniem X-W. Experimenten met allerlei tape recorders zorgen op dit voorsmaakje voor ruim een anderhalve minuut heerlijke gekheid. (MD)
Modern Baseball – The waterboy returns
“Sometimes, all I need is the air that I breathe” schreven Albert Hammond en Mike Hazlewood in 1972, waarna The Hollies er een megahit van maakten. Maar wat als de bladeren vallen en een joekel van een depressie op je longen het ademen quasi onmogelijk maakt? Dan is er gelukkig nog Modern Baseball die perfect weten hoe dat voelt en je wat gratis advies geven. ‘The waterboy returns’ is emo in zijn meest perfecte vorm, een zwaarmoedige mix van punk en indierock, en opent hun nieuwe ep. (JVL)
Kid Simpl – Repeat balance
Vroeg er iemand om nog een lawaaierige, emotionele opener van een deze week uitgebrachte ep? Kid Simpl is hier om je op de wenken te bedienen. Ik kan echt op geen enkele manier begrijpen dat deze producer (en bij uitbreiding het hele Symbols-label) zo weinig aandacht krijgt, want de muziek is gewoon te goed. ‘Repeat balance’ heeft een uitgebreide intro, die meteen als aanhef voor het hele werk dient en de trieste toon voor de rest van de song zet: doorheen gepiep, gekraak en geschuur komen pikzwarte vocal samples en synths gluren. Gaandeweg krijgen die meer en meer ruimte, en ontpopt er zich een steeds dichterbij bolderende geluidsmuur, die ten eerste ontzagwekkend is en die je ten tweede sprakeloos achterlaat. De hele ep ‘Response/ascend’ is overigens echt echt écht een aanrader, check hem zeker als dit nummer je kan bekoren. (TK)
Kevin Carey – Full health
Soul en gitaren heb ik al deze week, dus is het tijd voor wat experimentele electronica. ‘Full health’ dreigt drie minuten lang in een groove te vallen, maar doet dat gelukkig niet. Kevin Carey lijkt met het werk in de hersenen van iemand met een aandachtsstoornis te duiken, waarbij elke nieuwe prikkel de wereld helemaal hertekent en verschuift. (JVL)
Charli XCX – Vroom vroom
Terwijl de nieuwe Charli XCX nog altijd niet fatsoenlijk gelanceerd is op het wereldwijde web, kan ik niet anders dan het nummer al kiezen voor de Punch. ‘Vroom vroom’ is het eerste resultaat van de samenwerking tussen de Britse popster en producer SOPHIE, en zou waarschijnlijk nooit mainstream succes kennen als de vrouw achter ‘True romance’ en ‘Sucker’ nog niet zo bekend was. Het nummer is immers super raar, met lyrics die echt nergens op slaan, bizarre tempowisselingen, gladde maar staalharde electronica en een gebrek aan een conventionele structuur. Natuurlijk maken die elementen het voor ons echt super intrigerend en fijn, en Charli is waarschijnlijk de meest geschikte persoon om deze song tegelijk serieus genoeg en knettergek te laten klinken. (TK)
Eloq x Kid Antoine – Orion
Het was weer een goede week voor Slugabeds label Activia Benz. Ze brachten niet alleen een sterke nieuwe ep van Sega Bodega uit (‘Sun loop’ schopte het nipt niet tot bij dit tiental), ook bleek de samenwerking van Eloq en Her Records-producer Kid Antoine voor de Singles Club een super aanstekelijke banger. ‘Orion’ is grimy, veelkleurig en kan gewoon niet missen in de club. Bijvoorbeeld in Kavka, wanneer het label daar de boel op 2 januari overneemt (sets van Sega Bodega! Iglooghost! Slugabed himself!) (TK)
Adele – Hello
De best verkopende artieste van de eenentwintigste eeuw heeft nog eens een liedje gemaakt. Caméra d’Or-winnaar Xavier Dolan tekende voor de alle records verpulverende videoclup in sepia, die bulkt van tranerige Tumblr-metaforen, zoals daar zijn: het bestofte raamkozijn en de met klimop begroeide telefooncel. Terwijl wij hevig discussiërend over de redactievloer rollen, kun je vooral zelf oordelen; of gewoon keihard meebrullen de eerstvolgende keer dit nummer op je autoradio voorbijkomt. (MD)
Mizan – 7 billion
Tenslotte nog dit: Als mijn homeboys hun liefde mogen verklaren voor Adele en Justin Bieber, dan mag ik een nummer kiezen dat vorige week volledig ten onrechte over het hoofd werd gezien. Mizan betovert met ‘7 billion’ vanaf de eerste seconde en weet je ondanks of net omwille van de constante herhaling van twee noten op het puntje van je stoel te brengen. De vocalen durven versieren maar blijven tegelijk terughoudend. Kortom, ‘7 billion’ van Mizan kent genoeg tegenstellingen om ons helemaal te overtuigen. De ‘Dark blue’-ep kent op 6 november een re-release via Terrible Records en geloof me vrij dat elke individuele song een winner is. (JVL)