De Punch, Brothers, Punch van deze week is heftig en wel op verschillende manieren. Zo is er herrie van HEALTH en Blanck Mass, naast hartzeer van Purple en Annabel. Post-rockgevoelens zonder post-rockmuziek, dat is nog de beste beschrijving voor het onderstaande lijstje.
Torres – Cowboy guilt
‘Sprinter’, de nieuwe plaat van Torres, belooft zware kost te worden. Ergens na de helft is er echter een verademing in de vorm van ‘Cowboy guilt’, een korte song die steunt op een wiebelige St. Vincent-beat en net genoeg gitaren. Hoe meer we van ‘Sprinter’ horen, hoe meer we uitkijken naar een doortocht van Mackenzie Scott en haar band in de Benelux. (TD)
Blanck Mass – Detritus
In de categorie epische, loeiharde en eerder lawaaierige electronica vielen deze week twee songs op. De eerste is ‘Detritus’ en werd gemaakt door Blanck Mass, het soloproject van een Fuck Buttons-lid. Erg veel verschil met het gemiddeld nummer van Fuck Buttons hoor je niet en da’s maar goed ook. Dit voorproefje van ‘Dumb flesh’ vindt in de gekende stijl na een heerlijk noisy en lichtjes enerverende intro een melodisch weggetje en veegt dan alles weg wat ook maar een centimeter in de weg staat. (TK)
Ben Frost – Rare decay
En dat andere horrortronica nummer komt uit het kamp van Ben Frost. Echt nieuw is ‘Rare decay’ niet, de song was al te vinden op de Japanse bonuseditie van ‘A U R O R A’. Aangezien je die waarschijnlijk niet hoorde, is een kleine vermelding ervan in deze rubriek wel op zijn plaats. De moeilijk te verteren lap muziek sluit perfect aan bij de primitieve geluiden die ‘s mans laatste worp zo kenmerkten. “Buitengewoon spannend” is een andere omschrijving die wel op zijn plaats is. Zoals steeds dondert het overal, maar weet je niet of en wanneer bliksemschichten ook daadwerkelijk komen. Zoek het hieronder uit. (TK)
Annabel – Another day, another victim
Ondergetekende durfde in zijn jeugd al eens een poppunkplaatje opleggen. ‘Another day, another victim’ herinnert aan die tijd, omdat de verschillende elementen van de song ook in het werk van typische clichébands voorkomen. Annabel weet echter het verschil te maken met echte gevoelens, echte emorock die tegen het einde van het nummer geloofwaardig en intens overkomt. (TK)
Niia – Follow me
Voor haar nieuwe nummer werd de geweldige Niia bijgestaan door sterproducer en Rhye-meneer Robin Hannibal. Het resultaat is een liedje dat niet alleen profiteert van de zangeres haar perfecte vocals, maar ook slimme echo’s, opzwepende beats en het subtielere gitaarwerk in de strijd gooit. Wat ‘Follow me’ echter zo plezierig maakt, is de tempoversnelling die bij het refrein wordt ingezet en contrasteert met de slomere en sensuele sfeer in de rest van de song. (TK)
Iglew – Cymatism
Het aanbod aan instrumentale grime is momenteel overrompeld goed. De ene dag wordt een banger van Slackk losgelaten, de andere dag is er heerlijk tegendraads materiaal van GROVESTREET. Uiteindelijk somt ‘Cymatism’ nog het best op wat er allemaal zo spannend is aan deze nieuwe beweging. De mood bengelt ergens tussen melancholisch, euforisch en agressief, de beats zijn tegelijk typisch Brits en exotisch en de textuur lijkt wel gewichtsloos te zijn ondanks holle bassen. (TK)
Purple – Never come back
Purple is zo’n artiest die zelf een hokje fabriceert tussen de labels “singer-songwriter” en “producer”. Het nieuwe ‘Never come back’ toont ons de stem van het Wedidit-lid met Portugese roots en vertelt ons pijn. Het zorgt ervoor dat het nummer, gesteund door de overduidelijke inbreng van mentor Shlohmo, een duidelijke droeve en ijle atmosfeer heeft die op het kleurenspectrum tussen ‘Dark red’, Purple en donkerzwart valt. (TK)
Lung Dart – A certain patio
Sympathieke hart-op-de-tong-rock en gekke hynagotic popsongs kunnen meestal wel een lo-fi-productie verdragen, voor een gevoelige popsong ligt dat toch heel anders. Lung Dart weet in ‘A certain patio’ ondanks die (zelf opgelegde?) moeilijkheden toch te overtuigen en zelfs te emotioneren. Met een beetje goede wil kan je in het nummer de hartzeer van The Antlers terugvinden, maar dat zou voorbijgaan aan het frisse poppy-element. Check ook zeker het meer heldere, met eenzelfde soort vreemde percussie gekleurde ‘B. OK’ en probeer vervolgens je hart weer in mekaar te bricoleren. (TK)
Wet – Deadwater
Het beloofde al bij al een doordeweekse dinsdag te worden deze week. Tot rond het middaguur ineens de nieuwe single van Wet werd gedropt door onze collega’s van The Fader. Het beloftevolle trio dat vorig jaar werd opgepikt met hun zelfgenaamde ep bevestigt met ‘Deadwater’. Een heerlijke, meeslepende alternatieve r&b-ballade waarbij de melancholie je in golven tegemoetkomt. Een van de beste singles van het jaar tot nu toe, die de verwachtingen voor hun aangekondigde debuut nog doet toenemen. (AC)
HEALTH – New Coke
In 2009 knalde HEALTH de hele muziekwereld ondersteboven met de plaat ‘Get color’. Daarna volgde zes jaar windstilte, maar nu zijn de Amerikaanse noiserockers terug met een knaller van formaat. ‘New coke’ is zijn naam, harde beats en gierende gitaren zijn faam. Aan kwaliteit lijkt de band ook allerminst te hebben ingeboet. Een vrouwenstem neemt de intro voor haar rekening en dan gaan de geluidssluizen steeds een beetje verder open. De clip is trouwens ook zeker het bekijken waard (let op: niet voor tere magen). (AC)