Alt-J kwam vanochtend vroeg met nieuwe muziek naar buiten. ‘3WW’ is de openingstrack van hun nieuwe album ‘Relaxer’. Het is vooral een zoethoudertje in afwachting van een eerste radiosingle. Wij zetten het nummer vandaag alvast op repeat. Het nummer vind je hieronder terug.
Naomi Hubert: Op hun nieuwe single zweren de drie ideale schoonzonen van de indierock nog steeds trouw aan de ingetogen folkinvloeden. Een mysterieuze intro bouwt langzaam spanning op, al laat de stem van Joe Newman iets te lang op zich wachten. Hun oor voor subtiele details zijn ze echter nog niet kwijt. Onmisbaar zijn de dagdagelijkse achtergrondgeluidjes die het geheel samenhouden. ‘3WW’ is echter geen beklijvende openbaring zoals ‘Every other freckle’ of ‘Hunger of the pine’ dat waren- daarvoor mist het nummer een welkome climax. Nu blijven we nog op onze honger zitten. – 3/5
Bert Puype: Na drie jaar komen ze met een fris geluid zonder hun eigenheid te verliezen, iets wat tegenwoordig verre van vanzelfsprekend is. Alles lijkt erop te wijzen dat de inspiratiebron van het Britse trio nog lang niet uitgeput is. Ze hebben hun tijd overigens duidelijk nuttig geïnvesteerd, want zowel instrumentaal als lyrisch staat dit eerste voorsmaakje helemaal op punt. Het is een eerste onthulling die alleen maar meer doet hunkeren naar het nieuwe album. 4/5
Matthias Desmet: Bij vele cultbands kristalliseert het debat zich rond een groep mensen die “het snappen” en die zich gretig afzetten tegen de rest van de bevolking die “het niet snappen”. Voor Alt-J-fans ben ik waarschijnlijk een van die vermaledijde individuen die “het niet snappen”. Laat me dat er niet van weerhouden nog een poging te doen om de Britse indiesensatie te doorgronden. Om het woord “postmodern” alle eer aan te doen, zijn de songs van Alt-j een vrolijke hutsepot van genres, geen strofes en refreinen, van de hak op de tak. Een dergelijke zin voor avontuur maakt me normaal gezien wild enthousiast, maar bij Alt-J is dat niet het geval. Is het het gebrek aan richting? Het mankeren van een doel? De grote nadrukkelijkheid waarmee alles gebeurt? De karikatuur die wordt neergezet van wat intelligente indie anno nu zou moeten zijn? Te arty farty allemaal? De intro sleept net niet irritant lang aan en, o ja, de jongens hebben naar ‘The end’ van The Doors geluisterd. Intertekstualiteit check! Daarna gebeuren er een paar oorstrelende dingen: de verschillende stemmen die zacht invallen, de plotse tutti. Het is allemaal heel mooi gedaan. Maar waar gaat dit naartoe? Geen idee. Slotconclusie van poging tot appreciatie van Alt-J nummer elfendertig: flitsen van brillo in een poel van richtingloosheid. Om het met een albumtitel van Macca te zeggen: ‘Flowers in the dirt’. Of was dat juist de bedoeling? Heb ik het eindelijk “gesnapt”? – 3/5
Bart Somers: Werkt Alt-J op deze single niet grensverleggend, dan toch zeker opnieuw grensoverschrijdend. De groep blijft buiten de lijntjes kleuren, gebruikt rust om extase te creëren en ambachtelijke folkelementen om de elektronica te belichten. Neil Young doet een faceswap met Thom Yorke, terwijl James Blake stiekem een selfie met deze heren probeert te maken. Als voorloper van een nieuwe plaat schept dit alvast mooie verwachtingen. – 4/5
Jens Van Lathem: Het dunne laagje artificieel mysterie is er eindelijk af. Valt tegen hé? – 1,5/5