Tame Impala loste gisteren hun eerste nieuwe single sinds ‘Lonerism’ uit 2012. Een panel van recensenten stond klaar om ‘Let it happen’ af te schieten dan wel de hemel in te prijzen.
Thomas Konings: In tegenstelling tot wat de brave, doordacht nonchalante persfoto doet vermoeden, speelt Tame Impala op hun nieuwe, bijna 8 minuten doordrammende nummer ‘Let it happen’ niet meer op veilig. Dat op zich is al een fijne vaststelling, want het recyclagegeluid waarmee de Australiërs roem vergaarden, werd ondertussen zo vaak gekopieerd dat Parker en co er zelf niet nog eens mee weg zouden komen. Het zijn niet per se de elementen waarmee de band haar muziek construeert die nu verschillen, wel schept de nieuwe single een sfeer of indruk die we enkel bij het net zo groovy ‘Elephant’ eerder van de psychrockers hoorden. Het hazy, relaxte gevoel maakt plaats voor niet ongepaste bombast en de niet meer zo galmende vocals zweven minder tussen de rest van de instrumentatie, waardoor ze nog belangrijker worden dan anders. Zo heeft ‘Let it happen’ alles om een echte single te zijn, behalve de speelduur. Daar wringt toch wel een schoentje, aangezien de stuwende electronica, het duwende riffje en de directe zanglijnen moeilijk in een repetitief geheel van 8 minuten geduwd kunnen worden en hun verrassende en catchy effect na verloop van tijd missen, zeker wanneer Parkers stem verdwijnt. De nieuwe single klinkt subtieler en frisser dan het vergelijkbare ‘Elephant’, maar mist wel de slagkracht van die ‘Lonerism’-single. – 3,75/5
Jens Van Lathem: Die synthpartij lijkt een beetje op wat Daft Punk tovert, denken we onmiddellijk bij het horen van ‘Let it happen’. Veel verder komen we niet, en de band eigenlijk ook niet. Er is wel nog een lang tussenstuk waarin de synth het op een loopje zet. Het klinkt mooi, strak en minutieus afgemeten. We kijken rond in onze kamer. Er zit een vlek op de muur en op die vlek zit een vlieg. De kat doet een wasje. Opeens eist de stem van Kevin Parker terug wat aandacht voor het nummer. Zijn vocalen zijn vervormd. Een beetje zoals Daft Punk, denken we. – 3/5
Iris Wyckmans: Een mooie dag is een dag waarop de zon zachtjes schijnt en zo aankondigt dat de koude winterdagen eindelijk achter de rug zijn. Een perfecte dag combineert dat met een nieuw nummer van Tame Impala. Acht minuten lang puur goud dat de Australiërs gesponnen hebben in een zwevend web waarin je maar al te graag blijft hangen. Het kenmerkende basgeluid dat hun nummers steeds maakt tot de perfecte pareltjes die ze zijn fungeert ook in ‘Let it happen’ als de dragende kracht van het lied. De galmende synths golven doorheen het nummer terwijl Kevin Parkers stem de hele song zachtjes drijft op de psychedelische substantie. Lichte electronica wisselt af met zware gitaren en ondertussen zorgt de drum er steeds voor dat het nummer blijft voortdraven, zodat je niet meer weet of je nu al vijf minuten of een heel uur aan het luisteren bent. De acht minuten zijn gestructureerd en georkestreerd, alhoewel het cliché van psychedelische rock vaak het tegenovergestelde doet vermoeden, en is ontworpen om je steeds dieper in de muziek te doen zinken, om je daarna weer hoog naar boven te gooien tot de zwaartekracht geen effect meer heeft op je lichaam. – 5/5
Arnout Coppieters: Gisteren werd er door de verzamelde muziekpers gekird van genot aangezien Tame Impala een nieuwe single online had gezwierd, en wat voor één. Laatste plaat ‘Lonerism’ dateert uit 2012 en alle nevenprojecten die de bandleden ondertussen hadden opgezet, deden bijzonder hard uitkijken naar nieuw werk. Voor dat lange wachten worden we wel beloond. Bijna acht minuten lang toont de band aan de rest van het muziekgild waarom hun twee vorige platen zo lovend werden onthaald. Het meesterwerkje heet ‘Let it happen’ en is elektronischer dan ooit. Bedwelmende vocals van Kevin Parker worden geserveerd op een bedje van vettige grooves. Toch is dit onmiskenbaar Tame Impala, na amper twee platen is hun sound al zo gedefinieerd dat we over vintage Tame Impala kunnen spreken. Dat wil zeggen dat psychedelica nooit ver weg is, de gitaren zeker niet helemaal verdwenen zijn en het geheel alweer ontzettend aanstekelijk is; een echte oorwurm met andere woorden. Hier staat hij al de hele dag on repeat, nu nog bij jou. – 4,5/5
Matthias Desmet: Toen Tame Impala een bijna acht minuten durend nummer aankondigde, bereidde ik me meteen voor op ‘Bohemian rapsody’-toestanden. Het resultaat is meer ‘I feel love’, om een andere epische classic boven te halen. De mix mocht echter wat subtieler en grilliger zijn. Ik denk misschien met iets te veel heimwee terug aan debuut ‘Innerspeaker’, waarmee de band me destijds overrompelde. De minuten van deze aanstekelijke brok synthpop zijn echter zo voorbij gerold. Dit is een behoorlijk catchy dingetje. Zou Pink Floyd zich ooit hebben kunnen inbeelden dat dit ooit ging voortvloeien uit hun geëxperimenteer met synthesizers op nummers als ‘Welcome to the machine’? – 3,5/5