Er komt gigantisch veel muziek uit waarmee je gemakkelijk het wereldrecord gezamenlijk schouders ophalen zou mee kunnen verbreken. Hier brengen we de muziek samen die allerlei enthousiastere reacties teweegbracht. Deze week bezorgen Tobias, Jonas, Yannick en Ewout je hun favoriete nieuwe nummers. Onderaan vind je een playlist met alle plonsjes van dit jaar in.
Mdou Moctar – Nakanegh Dich
Nakomertjes als deze mag de band in nasleep van hun gerenomeerde ‘African victime’ gerust nog even blijven droppen. (Yannick)
The Afghan Whigs – I’ll make you see god
Meer dan vijf jaar zijn Greg Dulli en de zijnen afwezig geweest en in die tussentijd zijn ze blijkbaar ruwer en chaotischer geworden. In positieve zin dan. Dulli zwiert zich onder gonzende gitaarlijnen alware ie nog 25 jaar. Heerlijk om The Whigs weer zo tekeer zien te gaan na het met soul-invloeden beladen ‘In spades’. (Yannick)
Porridge radio – Back to the Radio
‘Back to the Radio’ is de eerste single voor het aankomende derde album van ‘Porridge radio’. De indierockband uit Brighton weet een heerlijke puinhoop te maken door bijvoorbeeld een baslijn bestaande uit één noot te combineren met een synth riff vol akkoorden. Toch is het frountvrouw Dana Margolin die gaat lopen met de eer, mede doordat ze de dramatische lyrics vol overgaven brengt. “Lock all the windows and shut all the doors and get into the house and lie down on the cold, hard floor/Talk back to the radio, think loud in the car, I miss everything now, we’re worth nothing at all.”, roept ze op het einde van het nummer, na een lange en vermoeiende strijd. (Ewout)
Cola – So excited
De Canadese postpunkers van Ought kondigden vorig jaar helaas aan dat ze er de brui aan gaven. Het goede nieuws is dat frontman Tim Darcy en bassist Ben Stidworthy nu een nieuw project hebben, genaamd Cola, en dat hun debuutplaat in mei verschijnt. ‘So excited’ is de tweede single uit die plaat en maakt het gemis van Ought alvast een stuk draaglijker. (Jonas VDA)
Florence + The Machine – King
Florence Welsch is niet zo’n fan van het hele teasen en uitrollen van pr-campagnes, maar toen fans ‘chapter 1‘-kaarten in de postbus kregen we toch een tintelend gevoel vanbinnen bij de gedachte van een nieuwe plaat die in aantocht zou zijn. Hoewel ‘King’ inspeelt op het soort begeesterde dan wel feeërieke personage waar Welsch zich in manifesteert, lijkt er vanuit de song een soort sterkte uit te stralen die ze nog maar op weinig andere momenten aan ons heeft getoond. (Yannick)
King Hannah – The moods I get in
Onze recensie van King Hannah’s debuutplaat heb je vooralsnog te goed van ons. De singles maakten ons alvast bijzonder warm voor de plaat en die prachtige georchestreerde ‘The moods I get in’ rolt over iets meer dan zeven minuten heerlijk langs onze gehoorgangen te suizen. Laat het maar aan Hannah Merrick over om je compleet in je op te nemen in dit onwaarschijnlijk knappe nummer. (Yannick)
Lucrecia Dalt – Venutian offspring
Waar Dalt via haar studiowerk intimiteit als een spanningsboog lijkt te gebruiken, doet ze dat voor de soundtrack van ‘The seed’ met horror. De film volgt het verhaal van een groep vrienden die de Mojave-woestijn in trekt en daar een alieninvasie tegemoed komt. Cliché plot al biedt de voorbode van de soundtrack door Dalt alleszins onze aandacht en nieuwsgierigheid te wekken. De artieste weet er namelijk met bewerkte metaalgeluiden een bijzonder afschrikwekkende sound te maken en ze via geluidsbewerkingen ze buitenaards te doen klinken. (Yannick)
Ocean Child – Dogtown (Sudan Archives)
Een tijdje terug verscheen er een tribute album van Yoko Ono getiteld ‘Ocean child: songs of Yoko Ono’, gecureerd door Death Cab For a Cutie’s Ben Gibbard. Gibbard wist veel schoon volk voor de plaat bijeen te krijgen. Onder meer Sharon Van Etten, David Byrne, Yo La Tengo en The Flaming Lips tekenen present. Eén van de betere cuts op de plaat is echter weggelegd voor Sudan Archives wiens prachtige stem het nummer echt naar een hoger niveau weet te tillen. (Yannick)
LEYA – Win some (Ft. Okay Kaya)
Volgende week pakt LEYA, het avant-folk duo bestaande uit Marilu Donovan en Adam Markiewicz, uit met hun allereerste mixtape. Op de tape werkte het duo samen met een vingerlikkend lijstje aan artiesten. Eartheater, Julie Byrne, Claire Rousay, James K en Martha Sky Murphy passeren zo onder meer de revue. In aanloop van de tape brengt het duo deze verterende song met een andere artieste die we graag bezig zien; Okay Kaya. Hoewel we Kaya normaal gezien tussen licht verteerbare elektronica bezig horen, past haar stem prima in de strijkersarrangementen van het tweetal. (Yannick)
Prospa – Close your eyes (Ft. KETTAMA)
Stelt Prospa ooit teleur? Nee. (Yannick)
Only Fire – Cheeks (feat. Chase Icon)
Only Fire blijft zich specialiseren in nummers waarvan ik het onmogelijk aan anderen kan verantwoorden waarom ik er oprecht hard op ga. (Tobias)
Rosalia – Chicken teriyaki
Na een ietwat moeizame start van haar album-rollout, komt Rosalia na ‘SAOKA’, waarin ze reggaeton een warm hart toe droeg, op de proppen met een tweede banger. Hoewel het vingerdik op ligt dat het refrein bedoelt is om op TikTok kapot te breken met een nieuwe trend, blijft “Pa’ ti naki, chicken teriyaki” écht wel hangen. (Yannick)
Denzel Curry – Zatoichi (feat. Slowthai)
Net als of vorige single ‘Walkin’ slaagt Denzel Curry er op ‘Zatoichi’ opnieuw in om zowel zen als energiek te klinken. Dat laatste heeft hij ditmaal vooral te danken aan de hook, waarop we een manische Slowthai over een drum n bass-beat horen. (Tobias)
Buckshot – Hallow’d ground (feat. Sematary)
Buckshot is lid van het Haunted Mound-collectief rond Sematary. Zelf klinkt Buckshot minder demonisch dan de bezieler van het collectief, soms heeft hij zelfs iets weg van een Ierse folkzanger die per ongeluk over gefrituurde beats zingt in plaats van kekke gitaartjes. Op ‘Hallow’d ground’ komt hij echter venijniger uit de hoek, ongetwijfeld omdat Sematary zelf een strofe aflevert en zo de vibe van het nummer mee bepaalt. (Tobias)