Met namen als Torres, Kevin Morby en Girlpool, jong talent met een hoekje af, was Leffingeleuren-zaterdag een geknipte Indiestyle-dag. Het festival dat dit jaar voor een kleinere schaal en spannendere namen koos, voelde niet meteen aan als het bordje ‘uitverkocht’ dat ze voor het raam mochten hangen. Er was ruimte zat om je een weg naar de eerste rij te banen of wild om je heen te dansen.
De openers van de tweede festivaldag dirk. konden dat beamen. De vier jongens wonnen Verse Vis en kregen zo het eerste stekje op het podium van Zaal De Zwerver te pakken. Het was pikdonker, dus kon het even goed nacht zijn als twee uur in de namiddag. De 90’s rocksound met invloeden van math rock klonk en zag er ook eerder uit als een late night show en hopelijk duurt het niet lang meer voor ze daar daadwerkelijk geprogrammeerd worden. Een zekere dynamiek in de set hield het veertig minuten lang spannend. De beste zanger mogen ze dan niet hebben, hij won wel punten door intensiteit, overtuiging en een serious case of bass face. De groep uit Tielt kon wel tellen als wakkermaker, al schuwde de band ook de occasionele slow of zelfs cover (van Beach House!) niet.
In de Kapel – eigenlijk een veredelde dorpsfeesttent – stond vervolgens Girlpool geprogrammeerd. De twee meisjes uit L.A. brachten enkel een gitaar, bas en hun stemmen mee. Sympathieke meiden met fijne praatjes, dat wel, maar ze hielden het eerder braafjes in Leffinge. We hoorden geen schreeuwtjes of ferme uithalen en de wildste songs waren aan de kapstok blijven hangen. Dat wil niet zeggen dat we niet genoten van de aandoenlijke eenvoud van het duo. In tegenstelling tot wat je zou verwachten, klonken de twee en hun typerende samenzang exact als op plaat. Het blenden van hun stemmen bleek een unieke en niet te onderschatten combinatie om live te horen.
Girlpool benutte hun timeslot niet volledig, waardoor we maar een liedje hoefden te missen van de aan Bob Dylan doen denkende Kevin Morby en zijn apathische bandmates. Het non-stop touren van deze ex-Woods-bassist zorgt ervoor dat zijn live-set een goed in elkaar stekend – chill maar strak – geheel is. In een witte cowboyoutfit en hoed ging Morby bloedserieus met ons op stap in zijn songs waarin je makkelijk de weg kwijtraakte om daarna snel terug te keren naar een punt dat je herkende. De liedjesmaker boeide, zelfs na dat we hem al meer dan eens in een jaar tijd zagen, van de eerste tot laatste seconde.
De queen van Leffingeleuren 2015 was ongetwijfeld TORRES. De 24-jarige singer-songwriter Mackenzie Scott bracht dit jaar de enthousiast ontvangen en hard binnenkomende plaat ‘Sprinter’ uit. Op het podium transformeerde de Amerikaanse van lief meisje naar intense vrouw met veelzeggende vocals. Haar gezicht trilde van emotie terwijl ze eerst troostte, daarna nijdig in het rond beet en later – ons ongemakkelijk achterlatend – met een geile blik neerzeeg op het podium. Bijgestaan door een drummer die hard en strak doormepte, een gitarist en een toetseniste/backings, allemaal in een zwarte jumpsuit, creëerde Scott de meest beladen sfeer van het festival. “Thank you all for coming to see us”, en het gewone meisje was plots terug.
Als we ons in twee konden splitsen, deden we het, maar het werd toch Wand in de Kapel in plaats van Great Lake Swimmers. De vier boys uit L.A. kregen meteen met wat technische problemen te kampen, waarop de zanger een zoekende versie van ‘Perfect day’ inzette gevolgd door een stukje Radiohead. Gevoel voor humor hadden ze dus wel al. De set, met uitgesponnen psychedelisch rockende songs die soms richting “Is dit een elektrische haagschaar of een gitaar?” gingen, werkten ze ietwat rommelig af, maar toch slaagden ze erin het publiek op hun hand te krijgen. Wild en onstuimig werkt.
Elk concert van Dans Dans, het experimentele rock/jazz/avant-garde-fenomeen, wordt overladen met superlatieven. Helemaal terecht. Bert Dockx deed zijn vinger pijn terwijl hij zich in onvoorspelbare kronkels boog, verder hebben we dan ook echt geen opmerkingen.
Om de dag feestelijk af te sluiten, moesten we bij de vier girls van La Luz zijn. De band uit Seattle bracht er dansbare surfrockdeuntjes die ons soms aan Allah-Las deden denken. Laidback instrumentale stukjes waarvan we moesten denken dat ze over boterhammen met ham en kaas gingen, wisselden zich af met samenzang, orgeltjes en sprankelende gitaarpartijen. We kregen zelfs het schreeuwtje dat we zo hard gemist hadden bij Girlpool. In het begin werden we niet helemaal gepakt door deze formule, maar naargelang de set vorderde, merkten we dat we mentaal wel opgeslorpt werden door de band, minder dan door de omgeving die zich vooral kenmerkte door een redelijk aantal dronken dorpsfeestmensen.
Met Leffingeleuren sluiten we officieel de festivalzomer af. Ook in Leffinge negeerden ze de foodtruckhype niet en werd er ingezet op een gratis gedeelte met nieuw en jong talent. Het teruggeschaalde festival bleek een ideale omgeving voor ontdekking en bevestiging zonder dat je daarvoor grote namen nodig had.