Eén van onze eerste kennismakingen met Shimmering Stars – een trio uit Vancouver, Canada – leverde een heus Lorelei-moment op: toen hun cover van de Everly Brothers-klassieker ‘Let It Be Me’ (hier klikken om ‘m gratis binnen te halen) vorige zomer voor het eerst voorbijgleed in een zelf samengestelde playlist, leek de tijd even stil te staan en verloren we de controle over ons stuur. Verdwaasd, uit het lood geslagen door de overdonderende, vervormde schoonheid van die korte herwerking van de jaren vijftig klassieker. Gelukkig voeren we niet als kapitein op een schip over de Rijn, maar zaten we stevig in het zadel van een plooifiets. Een plooifiets, jawel. Rock and roll indeed.
Fast forward naar de zomer van 2011 en Shimmering Stars is – amper anderhalf jaar na de oprichting van de band – klaar met ‘Violent Hearts’, een album waarin het een poging doet om de subtiele duisternis van de schijnbaar onschuldige muziek uit de jaren ’50 en ’60 op te roepen. Oudere invloeden als de eerder genoemde Everly Brothers, The Beach Boys en Del Shannon gefilterd door een hedendaagse lens, zo zeggen ze zelf. Met de eerste twee acts hebben ze de heerlijk samenhangende harmonieuze zangpartijen gemeen. Elk van de drie groepsleden blijkt over een goede zangstem te beschikken. De blikkerige gitaarsound werd geleend bij Del Shannon en andere Roy Orbisons. De hedendaagse lens moet de muur van (gitaar)noise zijn die over de volledige duur van het album werd opgetrokken. De gitaren feedbacken dat het een lieve lust is en het geheel kraakt als een hevig bekraste 78-toerenplaat. De garage van zanger Rory McClure’s ouders en goedkoop opnamemateriaal is dan weer verantwoordelijk voor de reverb en de doffe sound die als een dikke laag stof over de nummers gedrapeerd ligt.
Achter de herrie schuilen breekbare liedjes over verliefdheid, wilde hartstocht en zoete razernij, mislukte relaties, afwijzing en andere bloeddorstige monsters. Liedjes die er lekker diep inhakken en ons vrijwel onbeluisterbaar lijken voor de stumperds die er net een pijnlijke liefdesbreuk hebben opzitten. De trage nummers (‘Sabians’, ‘Privilege’, ‘Believe’,.. ) baden in een droevige feeststemming. Lees: in een schreeuwlelijke 3 Suisses pullover alleen bij de kerstboom aan de glühwein zitten nadat je lief je liet zitten voor je beste vriend. En intussen wilde plannen smeden over hoe je haar met veel zorg uitgekozen kerstgeschenk diezelfde nacht nog door haar slaapkamerruit zal pleuren.
Ook de nummers waar iets meer vaart (nu ja) in zit zijn zo verraderlijk als het spiegelpaleis van Leuven Kermis. Gitzwarte boodschappen vermomd als zonnige harmonie zijn schering en inslag. Geen vrolijke jongens dus, die Canadezen. Maar wel verschrikkelijk getalenteerd. ‘Violent Hearts’ telt veertien nummers voor iets minder dan een half uur. Veertien maal goed tot uitstekend. Met ‘Sun Is Going Down’, ‘Did I Lose You’ en ‘I’m Gonna Try’ als absolute uitschieters. ‘Violent Hearts’ is puur, maar zwaar bekrast goud.
Album verdeeld door Munich Records