Met het op gemengde gevoelens onthaalde ‘Steeples’ op zak, komt Wolf People met zijn tweede volwaardige plaat. Die moeilijke tweede liet drie jaar op zich wachten, maar baseert zich nog steeds op dezelfde muziekstromingen: folk en hardrock. Grootste verschil is dat de dwarsfluit is weggevallen.
Vanaf de start worden beide genres geblend tot een rockend geheel. Soms denken we aan Black Mountain (single ‘All Returns’) en in ‘When The Fire Is Dead In The Grate’ horen we zelfs een riff die van Black Sabbath kon zijn. Al klinkt Wolf People bovenal als zichzelf, ondanks alle invloeden uit het verleden.
Nadat de eerste 7 nummers gepasseerd zijn, merken we dat afsluiter ‘NRR’, in tegenstelling tot zijn voorgangers, amper iets met folk te maken heeft. Met pompende drums, een monsterriff en de nodige distortion lijkt Wolf People een moderne versie van Led Zeppelin te willen zijn. Met succes, dat moet gezegd.
Die laatste song bewijst ook meteen het probleem van de groep. Ze schipperen nog te vaak tussen folk en hardrock, een combinatie die intrigerender was in hun debuutjaar 2010. De nieuwste worp geeft aan dat er keuzes gemaakt moeten worden. Het is aan de band zelf om uit te maken welke keuze dat dan zou moeten zijn.
Eigenlijk zijn we er nog steeds niet volledig uit wat we exact van deze plaat vinden. In dat opzicht is de band erin geslaagd zijn debuut te evenaren. Gemengde gevoelens, weet je wel.
Wolf People heeft voorlopig geen concerten gepland in België of Nederland.
Album verdeeld door Konkurrent