De Belgische beloften voor 2015

door Thomas Konings

BannerArtikel-Lijstjestijd-01 (1)

Genoeg teruggeblikt op de artiesten en platen van het vorig jaar, nu is het tijd om de artiesten van morgen eens in de kijker te zetten. Onze redactie stelde een soort variant op de Sound of 2015-lijst samen, waarbij enkel Belgische artiesten in aanmerking kwamen en vooral rekening werd gehouden met kwaliteit. De onderstaande artiesten bleken in genres van jazz tot pop tot harde gitaren tot elektronica de uitblinkers en dus de namen om het volgend jaar extra in de gaten te houden.

BRUTUS

Ze kwamen schijnbaar uit het niets, en nu is er geen ontkomen meer aan: het Leuvense drietal BRUTUS zette de hardere underground op zijn kop met welgemikte clusterbommen als ‘Justice de Julia II’. Iets meer dan één jaar na hun eerste show kan de band al een palmares voorleggen waar menig muzikant zijn drummer voor zou afgeven. Jazeker, drummergrappen worden nooit oud, maar in het geval van BRUTUS wikken we onze woorden, want met Stefanie Mannaerts op de brute beats en zang heeft de band zijn geheime wapen gevonden. Ga ze zo snel mogelijk live checken, want als de stijgende lijn van het afgelopen boerenjaar zich verderzet voor BRUTUS, dan wordt 2015 het jaar van de grote doorbraak, de split én de reünietournee. – Filip Tyskens

Tin Fingers

Een lijstje als het deze bestaat misschien nog eerder uit de meest beloftevolle, nieuwe artiesten van 2014, dan uit diegenen die het in 2015 gaan maken. Het voorbije jaar maakte de Antwerpse band Tin Fingers indruk met een indierockgeluid dat gelaagd en sfeervol was, bij momenten psychedelisch en stevig werd en tezelfdertijd steevast van een internationaal niveau klonk. Dat pakte vooral live erg goed uit, maar ook cassette ‘Rooms on rooms’ bleek een schot in de roos. Felix Machtelinckx en co meten zich niet met de traditionele Belpopbands van het moment en maken met hun kruising van Grizzly Bear en Mac DeMarco iets dat onze muziekscene nog miste en meteen ook internationaal kan doorbreken. – Thomas Konings

Le Colisée

Het eigenzinnige en nog exotischere broertje van BRNS en Robbing Millions heet Le Colisée en is het project van de Brusselaar David Nzeyimana. Met zijn dreamy maar stekelige gitaarspinsels, zacht ingehouden stem en dreampopsfeer weet de artiest zijn geluid vol prettig bizarre en hypnotiserende loops toch vertrouwd te doen klinken en het is dat contrast dat je steeds doet terugkeren naar ‘s mans muziek. Na de prachtige single ‘Les dieux fous’ van dit jaar, volgt in 2015 een nieuwe ep. Mis die niet want Nzeyimana zou daarop zomaar de nieuwe Moodoïd kunnen worden. – Thomas Konings

Monster Youth

De bal ging voor Monster Youth aan het rollen toen de band deelnam aan onze TrixTrax-wedstrijd. De groep werd daar opgepikt, haar debuutrelease werd uitgesteld en momenteel zouden horden platenfirma’s bij Pauwel De Meyer voor de deur staan om dat album te releasen. ‘Lost dream, cool fire’ is dan ook een plaat die de beloftes van haar titel waarmaakt; ze staat vol vurige liedjes over verveling en verloren kansen en zou je het Belgische antwoord op ‘Attack on memory’ kunnen noemen. – Thomas Konings

Uncle Wellington’s Wives

Halverwege 2013 stootte onze redactie op het meerstemmencollectief Uncle Wellington’s Wives bij hun keuze voor de vi.be van de maand, waarbij vooral ‘Nimue’ en ‘Lord, I fear eternity’ fungeerden als veelbelovende wapenfeiten. Hun nieuwe single – denk betoverende vocalen, een zalvende gitaar en een erg aaibare viool – leverde hen alvast een plaatsje op bij de Nieuwe Lichting 2015, en de stand van de sterren doet ons vermoeden dat er nog hoge toppen gescheerd gaan worden. Voor fans van dromerige folkpop die goed gedijt in de nabijheid van huiselijke warmte. Laat die winter maar komen! – Bram Pollers

Polaroid Fiction

Polaroid Fiction, in 2011 winnaar van Limbomania, is duidelijk een kind van de stevige Limburgse kleigrond. Waar de band enkele jaren geleden nog richting rammelende indierock neigde, heeft ze nu voor het nieuwe ‘Black widow’ samengewerkt met duivel-doet-al Tim Vanhamel, tevens producer van ep ‘FP’. Dat resulteerde in een knoert van een rocksong die stevige drumpatronen combineert met freaky zanglijnen en in noise gedrenkte synths en gitaren. In de jaren negentig herbergde Limburg het geweldige Evil Superstars en in de nillies was het de beurt aan Millionaire. Polaroid Fiction zou zomaar de volgende in dat rijtje kunnen zijn. – Bram Pollers

Sleepers’ Reign

Geen vers bloed uit 2014, het viertal van Sleepers’ Reign. Zij veroverden namelijk al zilver én de publieksprijs op Humo’s Rock Rally 2012. Toch kunnen we nu zeggen dat de jongens uit Herentals een inhaalbeweging maakten en dit jaar hun winnaarspositie waar maakten. Levendige gitaarmelodieën worden vermengd met dromerige elektronica en een meesleurende drum, waarbij de sterke vocals zeker niet onopgemerkt blijven. Op het wereldwijde web is er helaas nog niet bijster veel materiaal van de band te vinden – beluister toch zeker de single ‘Four dots’ of de ijzersterke cover ‘Like a rolling stone’ – maar dit zullen de heren in 2015 goed maken met het uitbrengen van hun eerste langspeler. – Iris Wyckmans

lohaus

Sinds alt-J’s ‘An awesome wave’ proberen er regelmatig ogenschijnlijk nerdy electropopgroepjes aan te spoelen op onze door gokarts gedomineerde kuststrook. Lohaus – de naam verwijst naar een Duitse beeldhouwer die best van geometrische vormen hield – deint niet geheel verrassend mee op die beweging. Stuiterende elektronica die warm ingeduffeld is in zelfgebreide rendiertruien kunnen wij, met het nieuwe jaar nog in de voortuin, wel smaken. De vier Gelenaars wonnen dit jaar al wat zieltjes met intieme optredens her en der. Wanneer wij in onze sneeuwbol gluren zien we dat daar in 2015 wel eens snel verandering in kan komen. – Mattias Goossens

La Plage

Als het regent in Versailles, druppelt het vast ook wel ergens in een buitenwijk van Brussel. Al loopt die directe lijn soms serieuze vertragingen op. De combinatie van aanzwellende synth en gedempte gitaarriffjes in de intro van ‘Rendez vous’ laat er geen twijfel over bestaan: de jongens en meisje van La Plage dwepen met ‘Wolfgang Amadeus Phoenix’. Maar wat een dijk van een song weten ze uit die basis te puren. Opvolger ‘Mark’ schakelt enkele versnellingen terug, en geeft de band de kans een eigen gelaat te tonen: nog steeds een overvloed aan synthpop, maar met sterke nadruk op atmosferische elementen en de lijzige stem van de frontvrouw. NME en Pigeons & Planes waren ons al voor, en dus kijken wij samen met hen uit naar meer materiaal van La Plage. – Jens Van Lathem

High Hi

High Hi eindigde net niet op het podium van de Rock Rally dit jaar, maar wist met een voorprogrammatour voor Novastar toch de nodige optredens te versieren om een pak ervaring op te doen. Hun songs klinken best rudimentair, maar weten ons altijd te overtuigen dankzij een één-tweetje met een gevoeligheid voor mooie melodietjes en een onbevangen enthousiasme. Neem nu ‘Calm down sir’, dat ons dankzij die heerlijke, onverwachte vocalensalvo na al die maanden nog steeds elke keer van onze sokken blaast. Rauw, en toch met genoeg zachtaardigheid om je een open beenbreuk te besparen, zo vatten we het graag samen. Als het trio die energie ook kan overbrengen op een uitgave, dan staan wij binnenkort als eerste bij de platenboer. – Jens Van Lathem

STUFF.

STUFF. besloot dat de term “fusion jazzfunk” dringend eens moest afgestoft worden, deden dat in 2014 met verve, schopten het tot artist in residence bij de AB en gaan van 2015, excuseer ons Frans, helemaal hun bitch maken. Verwacht je echter niet aan een dwangbuis à la ‘Head hunters’, de band gooit namelijk genoeg hiphop, psychedelica en space in de mix om je lichaam helemaal vloeibaar te maken en Marc Moulins ogen uit z’n hoofd te doen puilen. Bovendien hebben de jongens een oncontroleerbare liefde voor muziek: van remixen tot mixtapes, alles passeert de revue. Op 21 januari staan ze in Londen, de vraag is enkel; komen ze nog terug? – Jens Van Lathem

Mannequins On 7th Street

Dolenthousiast waren wij – en met ons vele anderen – toen we een jaar geleden voor het eerst kennismaakten met Mannequins on 7th Street via ‘Wailing on Hesione’. Het Brusselse duo werkte sindsdien naarstig verder aan nieuwe muziek in Londen en vergastte ons afgelopen maand eindelijk op debuut-ep ‘Superblue’. Daarop staan vijf nummers die stuk voor stuk bewijzen dat Alexandre Lambrecht en Tim de Fontain heel wat in hun mars hebben. Hun met een vleugje elektronica afgewerkte popnummers lijken in hetzelfde laatje ondergebracht te kunnen worden als Oscar & The Wolf. Wij zijn in ieder geval zeer benieuwd of zij er in zullen slagen om dezelfde status te bereiken. (AS)

LTGL

Het kan geen toeval meer zijn, de naam LTGL is daarvoor al iets te veel gevallen op de Indiestyle-website. Hij veroverde al een plekje tussen onze lijst van ontdekkingen, werd meermaals genomineerd voor de Red Bull Elektropedia Awards en Ufuk Demir zette, net als Gilles Peterson overigens, zijn ‘Mountain peaks and temple shields’-ep tussen de beste albums van 2014. Dat bewijst dat LTGL niet alleen in het pittoreske België maar ook in het buitenland de aandacht trekt van mensen die er iets van weten. Normaal verkopen we het vel van de beer niet vaak voor hij geschoten is, maar in het geval van LTGL maken we een uitzondering. Hij komt er namelijk wel en hoogstwaarschijnlijk nog in het komende jaar. – Adriaan Fillet

Illuminine

Zelden kreeg een debuutnummer ons zo stil als ‘Dualisms’, het wondermooie kunststukje van Illuminine waarachter een jonge Leuvenaar schuilgaat. Kevin Imbrechts heet hij en hij gebruikt graag ambient, postrock en neoklassieke ingrediënten bij het creëeren van zijn muzikale brouwsels. In februari verschijnt zijn eerste, titelloze album dat in het mysterieuze IJsland werd afgewerkt in samenwerking met Birgir Jón Birgisson, de vaste sound engineer van Sigur Rós. Met een geluid dat dicht aanleunt bij grootheden als A Winged Victory for the Sullen en Ólafur Arnalds lijkt dat nú al de uitgelezen soundtrack te gaan vormen voor ettelijke nachtelijke koptelefoonmomenten in het komende jaar. – Alexander Spriet

Kassett

Ik moet mijn mening delen met Red Bull, ook zij vinden Kassett de “Most Promising Artist”. Desondanks dacht ik tot een paar dagen geleden niet dat het iets grotere publiek Kassett ooit zou smaken, tot er vorige week een nieuw nummer te beluisteren viel op diens chaotische soundcloud. ‘Retiens-Moi’ is wat minder geluid en een tikkeltje meer melodie, nog steeds schimmig maar je kan de bomen al wat beter van het bos onderscheiden.

Naast zijn muzikaal project runt Kassett ook een eigen label, DRLR Records genaamd. Erg DIY maar het label is momenteel toch al aan hun 16de release toe en biedt onderdak aan onder andere FRIS, Samuelspaniel, Polygon en Sabanas. Die zijn evenzeer het opzoeken waard. – Adriaan Fillet

Love Like Birds

In 2011 volstonden enkele fluisterend gezongen woorden van Love Like Birds om een pak interessante deuren op een kier te zetten. Er viel haar na de release van de geweldige slaapkamerproductie ‘Love Like Birds ep’ onder meer een optreden op ABBota te beurt en de artiestennaam van de Gentse Elke De Mey ging een tijd lang over ieders lippen. De opvolger zit eraan te komen in 2015, en de combinatie van bergen talent, een potentieel beresterke entourage en een bewonderenswaardig geduld doet ons het beste verhopen. – Bart Somers

Robbing Millions

Brusselse groepen hebben iets met uitmuntende ep’s, vraag het maar aan BRNS en Robbing Millions, hun fans, en ook aan de verzamelde muziekjournalisten. De groep die zich voor zijn naam inspireerde op de betreurde Robin Williams liet in 2014 een 2de ep op ons los, en mocht zowaar reeds als hoofdact in de ABClub spelen. Met rammelende, licht psychedelische en steeds inventieve lo-fipop die om de haverklap onverwacht van richting verandert is dit gezelschap klaar om in 2015 beide landsgedeelten van België te veroveren. (BS)

Byron Bay

Van alle finalisten uit Humo’s Rock Rally 2014 staan Nordmann en Byron Bay momenteel waarschijnlijk al het verst. Deze laatste groep, die zich in de loop van bovenvermelde rockwedstrijd verplicht zag zijn naam te veranderen, heeft er een door crowdfunding gefinancierde Spaanse toer op zitten, en bracht met ‘God only knows’ een gesmaakte single uit die in De Afrekening belandde en waarvan de clip op minder dan twee maanden tijd meer dan 20.000 keer bekeken werd. Deze bende is klaar om in 2015 een hoop podia op kousenvoeten te betreden, en dan de massa muisstil achter te laten. (BS)