De Belgische muziekbodem zit vol talent, maar niet altijd komen die ruwe diamantjes meteen terecht bij het publiek dat ze verdienen. Met Verse Vangst gaan we wekelijks op zoek naar recente Belgische releases die het beluisteren meer dan waard zijn, zonder daarbij oogkleppen op te zetten. Support your local scene!
We bundelen onze vangsten ook in een Spotifyplaylist. Zo heb je altijd een staalkaart van Belgisch talent binnen handbereik.
Een eerste track van een jonge artieste op een al even nieuw label: verser konden we ze niet vinden de voorbije week. Maak kennis met MEYY, het alias van de Brusselse Charlotte Meyntjens. Op Sanseveria (een fris label dat zich focust op al wat spannend en urban is en onder meer ook Roedel tussen z’n eerste releases herbergt) loste de songwriter/componiste haar debuutsingle ‘Angelic lies’, en toont zich daarmee volledig geworteld in het muzikale nu. Zonder zich aan genreconventies of restricties te laten binden, dartelt MEYY met de wollige beats van bevriend producer l’étreinte doorheen soul, r&b, pop, hiphop en wat niet meer, waarbij vooral haar vocal die eerder dromerige, etherische vibe bepaalt. Zet ze zich met haar debuut-EP begin 2020 officieel tussen Angèle en FKA Twigs in?
Blu Samu is op kruissnelheid. Als een van de weinige Belgen mocht ze onlangs nog een gerenommeerde COLORS show op haar palmares zetten, nadat het voorbije jaar steeds meer podia voor de bijl gingen en track na ep na track wordt gedropt. Op haar volwaardige debuutplaat is het nog even wachten, maar dit nieuwe ‘GFM’ stilt de honger alvast stevig. Haar strakke flow, slimme rhymes, die bonkende instrumental en duistere melodietjes: weinig artiesten die pit zo fijntjes weten verzoenen met een soulvolle groove.
Verre van de eerste keer dat we de Brugse rammelrockers van Budget Trash hier implementeren, en als ze hun uitbundige schijven aan deze kwaliteit blijven afvuren, zal dit ook niet de laatste keer geweest zijn. Van slacker over garagerock tot punky psychedelica – intussen doorkliefde het viertal al meerdere genres op hun singles, met enthousiaste overtuigingskracht als nonchalante constante. ‘Love mourns’ doet de eerste halve minuut iets geks met het besef van tempo en intensiteit: de hierboven genoemde genres passeren zowat tegelijk de revue, zonder ook maar ergens in chaos uit te monden. Er weerklinkt zowat de hele song lang een soort gitaarsolo-impro, de vocals voelen weggeplukt uit pakweg Bass Drum Of Death en de refreinen zijn puur pogo potentieel. Je moest al aan het luisteren zijn!
Het Brusselse Denali Wrench begon als duo – Julien Tanghe (JAKOMO) en Staf Nys (Gustav Leo) losten zo vorig jaar de ‘totally bananas best of compilation’, die zowaar uit 4 tracks bestaat – maar werd intussen uitgebreid tot een volwaardig vijftal. Met ‘Dance with me’ komt daarbij meteen eerste muzikale illustratie. En óf die naar meer smaakt. Hun groovende, bijna hiphoppende indiepop mengt Gus Dapperton en Oscar Jérome met de vroege King Krule en een vleugje Chet Faker: de boys zijn duidelijk kinderen van hun tijd, en doen daar op geslaagde wijze hun eigen dromerige ding mee.