Wat zijn de albums die ons het meest zijn bij gebleven afgelopen februari? Deze kun je hieronder terug vinden. Met ‘Encore’ brengen we maandelijks een round-up van de muziek die ons het meest is bij gebleven en absoluut de moeite waard is om te (her)ontdekken. Beeld door Louis Van Keymeulen.
Ariana Grande – eternal sunshine
Ariana Grande is na bijna vier jaar terug van weggeweest met haar nieuwste plaat ‘eternal sunshine’. Een conceptalbum vol emotionele dance-pop knallers die je uit volle borst wil meekrijsen. De popster maakt na alle heisa in de media meteen duidelijk dat het haar niet langer kan schelen wat mensen van haar denken. “Why do you care so much whose dick I ride?“, vraagt ze nadrukkelijk op ‘yes, and?’, de house-geïnspireerde eerste single van het album. Grande klinkt wijzer en volwassener en brengt misschien zomaar even een van de beste platen van haar carrière uit. (Karel)
Beluister: Apple Music | Soundcloud | Spotify
BLUAI – Save it for later
Zullen we onze loftrompet voor één van de beste, nieuwe indiebands van het moment? Jazeker. Er zijn weinig debuutalbums – vaak al een taak op zich als beginnende band – om zo goed te omkapselen waar een band om draait en voor staat. En BLUAI slaagt daar moeiteloos in. Het album staat bomvol liefelijke songs die over de grote en kleine dingen in het leven gaan. Zo is er ‘My kinda woman’ voor de banjoliefhebbers, ‘Ceiling stars’ voor wie een schouder zoekt om op te huilen. (Yannick)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Spotify
Dorian Dumont – To the APhEX
De klassieke pianist uit Montpellier verzilverde een stek in het sterke artiestenrooster van het Brugse W.E.R.F. records, een label dat ongetwijfeld menig belletje doet rinkelen bij Belgische jazzheads. Zoals de, eerlijk gezegd wat corny, titel al doet vermoeden, gaat het hier wel degelijk om materiaal van Aphex Twin in een splinternieuw, minimalistisch jasje. Akoestische pianocovers van elektronische muziek, mogelijks loopt er al een huivering over je nekwervels bij het lezen van deze woorden. Er is dan ook een vage lijn tussen recycleren en hervertellen. Als het mis gaat, gaat het meestal helemáál mis.
Dorian Dumont kiest echter resoluut voor zijn eigenzinnige invulling van klassiekers én rariteiten. ‘Windowlicker’ en ‘IZ-US’ komen over de vloer als oude vrienden met een warm welkom. Het voelt vertrouwd, maar ook verschillend genoeg om zijn eigen bestaansreden te verzekeren. ‘180_db[130]’ vanop Aphex’ laatste album ‘Syro‘ pompt ook op piano en gaat zelfs minder vervelen dan het origineel over zijn nochtans langere speelduur. Überklassieker ‘Avril 14th’ was het grootste risico dat Dumont kon nemen. De perfectie van het origineel op prepared piano is onevenaarbaar. In zijn eigen herwerking speelt hij slim verstoppertje. De finale ontknoping brengt echter wonderlijk soelaas, en is de opbouw meer dan waard. Het onnavolgbare originele materiaal wordt dan misschien niet geëvenaard – dat is simpelweg onmogelijke taak zijn voor eenieder die niet Richard James heet. Toch komt Dorian Dumont heel dicht met dit uitstekend album. (Zeno)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Spotify
Kim Gordon – The collective
Kim Gordon heeft al een ferme muzikale erfenis op zak als lid van cultband Sonic Youth. Een oeuvre dat ze de laatste jaren succesvol aanlengt met nieuw solowerk. Op ‘The collective’ experimenteert ze lustig verder dan bij voorganger ‘No home record’ al het geval was. Bijgestaan door een Justin Raisen die Gordons nuchtere zang weet te versieren met stevige trapinvloeden, brengt ‘The collective’ een Kim Gordon op kruissnelheid. Het levert vreemde parels op zoals binnenkomer ‘BYE BYE’, een bedwelmende versie van hoe een to-do-lijstje er ook kan uitzien. De mix van rock en trap werkt en vormt de geknipte achtergrond om van mannelijke arrogantie op ‘I’m a man’ naar iets banaal zoals bowlingtrofeeën op ‘Trophies’ te stuiteren. (Sarah)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Soundcloud | Spotify
Lefto Early Bird – Motherless father
Meesterselector, curator, dj, radiohost.. Wat is Lefto niet? Afin, naar jaren heeft hij eindelijk de knoop door gehakt om een elpee uit te brengen. Onder feeërieke jazz vertelt hij daarin het verhaal over hoe hij opgroeide zonder zijn moeder. Over zij hem, hen als gezin, in de steek liet. Dat gemis wordt prachtig vertaald in de met elektronica besprenkelde plaat. (Yannick)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Spotify
Mannequin Pussy – I got heaven
Uit de niche breken, iets uitbreiden richting pop en bekend worden. Dit verhaal kennen we, of wie is Turnstile’s doorbraakalbum ‘Glow on’ al vergeten? ‘I got heaven’ is dat album voor het Amerikaanse viertal achter Mannequin Pussy. Zo vormt single ‘I don’t know you’ een zoete en rustig op tempo gebrachte ballad die stevig wordt afgekruid met noisy shoegaze gitaren. De titeltrack begint licht ontvlambaar, en ontspoort in een anthem-waardig refrein. Weer een voorbeeld van hoe schijnbare tegengestelde genres elkaar kunnen optillen. 1 + 1 = 3. (Eva)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Spotify