Met mijn laatste restjes adrenaline en een ongezond aantal energiedrankjes sleepte ik me achtereenvolgens naar Ho99o9 en Death Grips om daar even wat tenten af te breken. Beide groepen mikken op eenzelfde publiek maar toch zijn er enkele verschillen tussen hoe ze hun industrial/noise hiphop brengen.
Bij Ho99o9 merkte je meteen aan de Marshalls op het podium dat de groep naast hiphop ook harde gitaren als invloed heeft. Vreemd genoeg was er echter geen enkele gitaar te zien op het podium. Niet dat ze die per se nodig hadden om de Lift helemaal op stelten te zetten. Aan een ziedend tempo joeg de groep songs erdoor. Eens ik even geacclimatiseerd was aan de sfeer, viel de sterke dynamiek tussen beide leden van Ho99o9 op. Eaddy, tijdens de eerste nummers in een dwangbuis, nam vooral de zang voor zijn rekening – of beter gezegd, het soms melodisch, maar voornamelijk razende geschreeuw. TheOGM, het andere vaste lid van de groep, stond in voor het samplen en vlijmscherpe raps. Geen gitaren dus, maar net die twist zorgde voor een hoog fuck you-gehalte.
Het is misschien not done om een punkshow te geven met elektronische instrumenten, maar zo zie je ook hoe hard Ho99o9 hun hiphop-achtergrond omarmt. De dreigende interludes zorgden overigens voor welkome adempauzes van een paar seconden. Het even duistere ‘Moneymachine’ was halverwege ook zo’n rustmoment, maar de onderhuidse woede in het nummer was behoorlijk intimiderend. Even vreesde ik zelfs wat voor mijn veiligheid toen Eaddy vervolgens de eerste rijen opjutte. Ho99o9 toonde in de Lift dat punk springlevend is, net omdat de groep niet slaafs de ongeschreven regels van het genre volgt.
De Club, waar normaal gezien lichtere indie staat, was vervolgens het toneel voor de Death Grips-show. Opener ‘Fuck who’s watching’ gaf meteen weer wat de groep vond over het publiek. Die nihilistische houding stak ook in de muziek. De brute noise die op ons werd afgevuurd, de razende drums die geen enkel moment stopten, de energieke bewegingen van mc Ride: het was alles waar we nood aan hadden om een ranzig kantje aan Pukkelpop te breien. Door een mix van materiaal uit alle albums kregen we het hele Death Grips-scala voorgeschoteld. Op ‘No love’, uit het “piemelalbum”, was het onmogelijk om niet rond te springen op de opzwepende electronica, de opbouw van ‘Inanimate sensation’ zorgde verder voor een dreigend sfeertje en ‘Get got’ was “gewoon” hard.
Hoewel ik hier een sterk optreden zag, miste ik wel een verrassingselement die Ho99o9 wel bracht. Death Grips heeft een trouwe fanbase, maar net daardoor wist ik wel al op voorhand hoe de show eraan toe zou gaan. Live werd vooral de aandacht gelegd op de drums. Die kwamen zowel uit de drumpad van Andy Morrin als uit het drumstel van Zach Hill. Hierdoor kwam alles dubbel zo hard binnen, maar door de combinatie met de noise, verdronken andere elektronische geluiden in de mix. Af en toe snakte ik toch wel naar enige variatie binnen de razernij, maar dat hield mij, en de rest van het publiek, niet tegen om als een bezetene rond te springen.