Mike Hadreas nam onder zijn alias Perfume Genius vrijdagavond de Clubtent voor zijn rekening. Deze keer niet in jurk helaas, al was er zeker geen gebrek aan een flinke portie queer, waarover later meer. Optreden op een festival met een nieuw album achter de hand is al eerder een lastige combinatie gebleken, dus ik was meer dan benieuwd hoe Perfume Genius het publiek voor zich zou gaan winnen.
Met schattige grijnslachjes, verbazingwekkende dansmoves en een stembereik dat ik eerder nooit voor mogelijk hield, zo bleek. De oprechtheid waarmee Hadreas het podium beklom was even innemend als aanstekelijk en ik hoefde nog maar zijn eerste glimlach te zien om zelf voor de overige vijftig minuten als een idioot te staan grijnzen. Aftrappen deed hij met ‘Otherside’, tevens de opener van zijn recentste plaat ‘No shape’. Hij had overduidelijk geen enkel probleem met de allerhoogste noten en bracht het zo mogelijk nog meer aangrijpend dan dat op plaat al het geval was. De muzikale explosies in combinatie met zijn intieme zang kregen we al vanaf het begin voorgeschoteld, wat een belangrijk gegeven zou zijn tijdens de hele show. Die afwisseling reflecteerde volgens mij hoe Hadreas zich ook profileert als persoon: enerzijds heel introvert en breekbaar maar anderzijds ook zelfverzekerd in zijn extravagantie, wat hem nog meer sterkt in zijn rol als LGBTQ-icoon.
Verder liet hij wat technische problemen met de microfoon niet aan zijn hart komen: hij wist dat kleine technisch falen telkens uit het collectieve geheugen te wissen met een nog luidere, nog sterkere kreet dan de vorige. Verschillende nummers van ‘No shape’ bleven elkaar opvolgen, zo weerklonk ‘Wreath’, ‘Go ahead’ en pinkte ik stiekem een traantje weg op het adembenemende ‘Just like love’. De kers op de extasetaart was uiteraard ‘Slip away’, dat nog gesterkt werd in zijn boodschap door Hadreas’ sierlijke danspassen – in het magische blauwe licht leek hij wel een dartele waternimf bij maanlicht. Uiteindelijk werden we nog getrakteerd op de langverwachte powersong ‘Queen’.
Deze show een concert noemen, is eigenlijk bijna een belediging, want het was zó veel meer dan enkel het muzikale. Het was emotie, dans, statement. Jonge meisjes die uit nieuwsgierigheid eens kwamen kijken maar na tien minuten gierend van het lachen afhaken of misplaatste moppen van voornamelijk mannelijke omstaanders bewijzen dat Hadreas nagels met koppen slaat. Het normenstelsel en alle gevolgen van dien blijven voorlopig stand houden, maar gelukkig hebben we durvers als Perfume Genius, die een muzikale kei opraapt en die onverbiddelijke status quo aan diggelen gooit, al is het maar voor vijftig minuten.
Foto’s van Guillaume Decock