2019 presenteerde zich als een gecamoufleerd grand cru jaar. Veel van de platen in mijn lijst hadden tijd nodig om langzaam aan omhoog te kruipen. Wellicht zou de lijst er over een maand opnieuw anders uitzien. En zoals elk jaar is het maar de vraag welke platen binnen vijf jaar de tand des tijds overleven. Opvallend is het gebrek aan lijn in mijn lijst dit jaar. Pop, indie, rave, jazz, Afrikaanse elektro, postrock, Russische experimentele industrial post-punk en door artificial intelligence beïnvloedde avantgardepop zijn allen vertegenwoordigt. Een open geest ervaart meer, laat dat maar mijn besluit voor 2019 en mijn devies voor 2020 zijn.
Albums:
- Kate Tempest – The Book of traps and lessons
Minimale beats en rhymes met maximale impact. Maar had Tempest niet nodig om ons keer op keer te doen reflecteren over het leven. Geen vraag en antwoord, wel een filosofische voorzet om zeer lang bij stil te blijven staan.
- Jambinai – Onda
Diende zich snel aan als de plaat van het jaar maar werd nog net overruled. De Koreanen tonen zich meester in het tegen elkaar uitspelen van extremen in een uitermate boeiend postrock klankspel. Begeesterend, prachtig, dramatisch, robuust, verfijnd, slopend maar finaal met een helend karakter. Het leven zoals het is…
- Nick Cave & The Bad Seeds – Ghosteen
We mochten dan wel gehoopt hebben op een nieuwe plaat waarop gitaren heersen en voodoopriester Cave wild rond zich heen slaat. Het is de sjamaan in hem die is opgestaan om noodlottige gebeurtenissen onder controle te krijgen en het licht opnieuw te laten zegevieren. Verlies wordt misschien nooit mooier en hoopgevender dan op ‘Ghosteen’, maar laat de volgende keer de razernij maar terug losbarsten Nick.
- Fontaines D.C. – Dogrel
De Ierse gitaarnozems van Fontaines D.C. brachten de debuutplaat van het jaar uit. Er zijn genoeg referenties te noemen als het over Fontaines D.C. gaat, maar als puntje bij paaltje komt, zijn het balorige jongens met een romantische ziel, een vlugge geest, een punkhart, een goed werkende versnellingsbak en een heerlijk poëtisch Iers accent. Neem een Guinness ter hand, geef een muilpeer aan je buur, laat wat volgt gebeuren op de muziek van Fontaines D.C. en verbroeder achteraf met whiskey. Cheers!
- Bill Callahan – Shepperd in a sheepskin vest
Schone liedjes duren nooit lang, behalve als Bill Callahan beslist heeft dat hij een gelukkig leven leidt met kind en gezin. De eeuwige troubadour heeft een voorlopig rustpunt gevonden. Ontroerd door dit genot besteedt de man er twintig nummers aan op ‘Shepherd in a sheepskin vest’.
- Black Midi – Schlagenheim
De Britse jonkies van Black Midi kwamen vorig jaar uit het niets op de deur bonken. Met hun debuut ‘Schlagenheim’ lostten ze dit jaar alle verwachtingen in. ‘Schlagenheim’ doet ons gitaarhart meer dan sneller slaan. Wie openingsnummer ‘953’ beluistert en daarna een glimlach rond de lippen tovert, kreeg net zijn/haar ja-woord op de liefde voor ongebreidelde chaos. Het nummer etaleert een je m’en foutisme met voortdurend wisselende tempo’s, aan Sonic Youth verwante gitaarexploten, een giftige onderstroom en instabiliteit als gangmaker. Zo weet je meteen wat te verwachten van dit pareltje.
- Better Oblivion Community Center – better oblivion community center
Conor Oberst en Phoebe Bridgers slaan de handen volwaardig in elkaar en maken een plaat vol hoop en tristesse. ‘Better oblivion community center’ is wellicht de meest bevallige plaat van het jaar. Zachtheid en gemoedsrust in een verpakking die je meerdere keren na elkaar wil openmaken
- Peuk – Peuk
Peuk is als rijden in een hotrod. Een vervaarlijk doch bekoorlijk uiterlijk is gebaseerd op een vintage carrosserie. Ontdaan van alle technologische snufjes steelt de essentie namelijk de show: een zware dynamische motor die een smerig brullend geluid voortbrengt met een markant interieur om van al die furie te kunnen genieten. Hoera voor vaderlandse gitaren!
- The Comet Is Coming – trust in the lifeforce of the deep mystery
Funky jazz met infusies van psychedelische waanzin, halsbrekende rock en een vleug elektronica. ‘Trust in the lifeforce of the deep mystery’ doet wat het predikt op een reis in een raadselachtig universum. De plaat ademt licht en duister en accumuleert deze in feestnummer ‘Super zodiac’ en het grond daverende, door Kate Tempest van rhymes voorziene, ‘Blood of the past’.
- Zwangere Guy – Wie is Guy?
Onze favoriete ket die zijn ziel blootlegt en meer dan één muilpeer weet te verkopen met zijn bloedeerlijke hiphop.
- Fulco – Fulco
Onweerstaanbaar absurde Nederlandstalige elektropop. Fulco Ottervanger bezingt de alledaagse waanzin op een manier die zowel op ons brein als op onze lach inwerkt.
- Girl Band – The talkies
Noise en no wave met een zeer schimmig kantje
- Kokoko! – Fongola
Afrikaanse eclectische elektro met zelfgemaakte instrumenten
- The Murder Capital – When I have fears
Opnieuw Ieren, opnieuw bruut.
- Blanck Mass – Animated violence mild
Razernij gegoten in een dansbaar maar vervaarlijke geheel
- Bon Iver – I,I
Bon Iver heeft geen verdere uitleg nodig. Maar neem er gerust er een sterrenhemel en een kampvuurke bij.
- Mathlovsky – Grotesque
Veelzijdig raven op de Vlasmarkt
- Life – A picture of good health
De gemeenschappelijke deler van punk, pop, artrock en postpunk, overgoten met een scheut betekenisvol sarcasme.
- Holly Herndon – PROTO
Iets met een cyborgproducer, door artificial intelligence beïnvloedde avantgardepop en futuristische koormuziek
- Billie Eilish – When we fall asleep, where do we go
Popprinses met zeer rauw kantje
- Bonzo – Always holidays
Lofi, opgewekt, teen angst, Belgisch en deugdzaam
- Iguana Death Cult – Nude Casino
Functioneel eclectisch geluid met geestige ideeën en kwieke melodieën.
- Modeselektor – Who Else
Tanzen? Tanzen!
- Shortparis – Так закалялась сталь (Thus the Steel Was Tempered)
Zoals ik al zei: Russische experimentele industrial post-punk
- Tool – Fear Inoculum
Tool, no need to say more
Ep’s:
Te weinig ep’s beluisterd, maar deze twee bleven zeer hard hangen:
* Squid – Town Centre: hadden ze er vijf nummer van hetzelfde niveau bijgelapt hadden we dit misschien ‘plaat van het jaar’ genoemd.
* Jan Verstraeten – Cheep Dreams: Filmische smart
Nummers:
Te vinden in deze o zo mooie Spotify-lijst
Meest memorabele live-momenten:
Flogging Molly @AB: nostalgisch potje zweet uitwisselen op de eerste rijen
Black Midi @HetBos: alle lagen gitaargeweld in één heerlijk potje chaos
It It Anita @DeKreun: beste Belgische liveband van hét moment
Daughters @Botanique: microfoons dienen blijkbaar ook voor zelfkastijding
Kate Tempest @Botanique: om stil van te worden én te blijven
Life @BKS: nachtelijke mayhem in een boomhutcontainer
The Raconteurs @BKS: rockmachine maakt status meer dan waar
Eddie Vedder @Vorst: huiskamerconcert voor veel volk
Bon Iver @BKS: Bon Iver…
Tool @Werchter: niets beter gezien dit jaar
Janelle Monáe @Werchter: popshow met inhoud
The National @Pukkelpop: kippenvel van begin tot einde
Bill Callahan @AB: zonder franjes 90 minuten beklijvend
Shame @SonicCity: onstuimige oproepstokers doen met de glimlach aan vriendjespolitiek
Thurston Moore @SonicCity: beklijvende gitaartrip
Vivien Goldman @SonicCity: slechtste zangeres brengt meest aaibare performance
Scalping @SonicCity: alles verwoestende badass live techno