In een alternatief universum zou Rumours er niet meer zijn geweest. Gelukkig vond de band onderdak bij Sentimental en werden ze vergezeld door Jan Berckmans nadat de groep afscheid had moeten nemen van Pieter-Jan Cools. Het is dan ook niet zeer vreemd dat de band de rumoerige en wellicht vermoeiende laatste maanden van zich afschrijft op ‘How many roses’, dat in tegenstelling tot ‘MEGAMIX‘ een iets donker geluid kenmerkt.
Waar de synths op hun eerste plaat vaak compleet uit hun voegen barstten, zijn deze hier melancholiek en eerder droefgeestig van aard zoals op ‘Fearless’ of ‘The diamond’. De slopende doch dansbare beats die bijna kenmerkend waren voor de band hebben plaats moeten maken voor nummers die focussen op atmosfeer en het gevoel. Het is tevens iets waar de band reeds mee leek te experimenteren in de tweede helft van ‘MEGAMIX’. Daarom lijkt deze ep niet meteen een stijlbreuk maar een voortzetting van een resem ideeën die al aanwezig waren en hier verder zijn uitgediept mede door de context waarin ze werd gemaakt.
Bovendien staan nummers, misschien wel door het kortere format, niet alleen beter op zichzelf maar ook naast elkaar in de tracklisting. Zo begint ‘Fearless’ als een geslepen dreampop-nummer en mondt het – door een steeds wilder wordende percussie en soundscapes – uit in een dramatisch vat vol chaos. Die overweldigende percussie krijgt in ‘Seven’ zelfs de hoofdrol alsof de band komaf wilt maken met de spanning, stress en gevoelens die zich tot dat punt hebben opgebouwd in de ep en er echt alles willen uitgooien. ‘The diamond’ zou dan ook kunnen gezien worden als een brug die het viertal slaat om een antwoord te bieden op de vraag wat de toekomst zal of kan brengen.
De band gunt ons na een vrij moeilijke periode intern een glimp over hoe de band er momenteel voor staat. Het lijkt erop alsof alle plooien die het afgelopen jaar zich hebben ontwikkeld, zijn glad gestreken en de band klaar is voor een volgend hoofdstuk. ‘How many roses’ is daarbij een prima inleiding en doet likkebaarden naar een volledige plaat die nog dieper graaft in de gedachtegangen van Mannaerts en co.
