Met ‘Jungle eyes’ uit 2017 kende Absynthe Minded een doorstart. Dat was ook muzikaal op te merken. De band rond Bert Ostyn drukte hun jazz- en folkroots wat meer naar achter. Op hun zevende plaat blijven ze deze weg verder bewandelen. Elektrische gitaar en toetsen nemen op ‘Riddle of the sphinx’ een belangrijke rol in.

‘Riddle of the sphinx’ is het verhaal van een band die opzoek gaat naar zijn eigen grenzen, zoals een sterrenchef in zijn keuken. Op het moment het gerecht te voorspelbaar wordt, komt er een verrassende twist naar boven. De typerende akoestische gitaar wordt ondersteund door elektronica. Als je naar deze plaat luistert krijg je een heel menu voorgeschoteld. Ostyn lijkt van het folkpadje af te gaan en meer oog of oor hebben voor muzikale diversiteit. Zoals een kok die graag met bitter, zout, zuur en zoet experimenteert.

Absynthe Minded bestaat tegenwoordig uit Bert Ostyn (zang/gitaar), Sergej Van Bouwel speelt al jaar en dag bas, Toon Vlerick voorziet de band van het stevigere gitaarwerk. Isolde Lasoen neemt de plek in van Simon Segers aan de drums en Laurens Dierickx vervangt Wouter Vlaemick op de keys. Een nieuwe bende betekent in dit geval nieuwe invloeden.

‘What in the world’ is een licht voorgerechtje. Een salade die met een lekkere, frisse vinaigrette is overgoten. Het titelnummer doet lekker Aziatisch aan. Hiermee bewijst Ostyn dat hij een uitstekende chef is die zijn gevoel voor frisse popmuziek blijft behouden. Zie het als maaltijd met de gekende typerende Absynthe Minded-ingrediënten, rijkelijk overgoten met een Oosters sausje. ‘Exception’ zet dan weer smaakvol in op elektrische gitaar, zonder dat je een opgeblazen gevoel krijgt. ‘Hell hole’ is dan zoals een goed glas rode wijn. Niet te zwaar maar eerder voorzien van het nodige pit. De tannines in ons muzikaal glas krijgen we door het aroma van elektrische gitaar en – excuus voor de het flauwe woordspeling – een subtiele toets van de keys. ‘Cherry picking’ is de koffie die na het dessert extra lekker smaakt.

De zoektocht naar muzikale diversiteit is soms licht, soms zwaar. De opvolger van hit ‘Envoi’ staat hier niet op, maar het is de diversiteit en het zoeken naar een nieuwe sound en sfeer die deze plaat zo leuk maken. Al wegen de elektrische gitaren en synthesizers soms net iets te veel door, waardoor het frisse en het vrolijke van de band een beetje naar de achtergrond wordt gedrukt.