Drie jaar geleden ontplofte Anna Lotteruds mailbox nadat ze ‘Sway’ op Souncloud had gesmeten. Een nieuwe Scandinavische popsensatie was door de mazen van het net geglipt. Online creëerde ze redelijk wat buzz en het ging zelfs zo ver dat niemand minder dan Tyler The Creator het jonge talent opmerkte. Hij gaf haar prompt een plek op zijn nieuwe plaat ‘Flower boy’: Anna’s engelenstem brengt gastbijdrages aan ‘Boredom’ en ‘911/ Mr. lonely’.

Met een samenwerking met Frank Ocean en Tyler in haar rugzak kon Anna haar carrière nu echt lanceren. De Noorse jongedame verhuisde enkele jaren geleden naar Melbourne, waar ze de Nieuw Zeelandse producer Brady Daniell-Smith ontmoette. Samen met hem vormt ze Anna Of The North. ‘Lovers’ is het product van beide werelden. Het weidse Nieuw-Zeeland staat in contrast met de kille, grauwe en donkere wintermaanden in het hoge noorden. We horen Scandinavische koelte en Noorse nuchterheid in de teksten van Anna in combinatie met de aanstekelijke productie van Brady.

Anna is de echte ster, al vult ze die rol weifelend in. Hoewel ze dezelfde onderwerpen als pakweg Beyoncé bezingt, straalt ze niet diezelfde onoverwinnelijkheid uit. Toch is dat allesbehalve een probleem. Het gebrek aan beslistheid buigt ze om in een ongekende aandoenlijkheid. Haar stemgeluid is zoetgevooisd om maar iets te zeggen. Luister eens naar ‘Friends’ en je hoort die breekbare onzekerheid die tegelijk kil en warm aanvoelt. Ze lijkt zich bijna te verontschuldigen omdat ze ademt. Ze zucht een zacht briesje, net hard genoeg om ons te doen geloven dat ze meent wat ze zingt. Je krijgt zin om haar te knuffelen en “bij mij zijt ge veilig” te fluisteren.

Al die frustraties en twijfels blaast ze dan weer weg met de tropical house in ‘Fire’. Het geduld is op, het is genoeg geweest: laten we dansen. Heupwiegende tonen zijn er overigens wel voldoende te horen. Ze verbloemen de droeve boodschappen. Titeltrack ‘lovers’ stuwt die contradictie naar een verrukkend hoogtepunt. Alsof je het noorderlicht ziet: een tikkeltje overdonderd en misschien ook wel ontroerd.  ‘All I want’ is de afsluiter die iedereen op zijn plaat zou willen.

Anna steekt haar ook adoratie voor Phil Collins en Céline Dion niet onder stoelen of banken: de inspiratie voor ‘Lovers’ kwam vooral uit de jaren 80. De prijs voor originaliteit zal het duo allicht niet krijgen. De teksten over een relatiebreuk en dromerige synthpop zijn nu niet meteen van de meest vernieuwende soort. Al zijn wij Belgen in dat genre natuurlijk wel verwend geweest met een band als Soldier’s Heart. Het is ergens jammer dat ze niet verder weg van de clichés durven gaan, want potentieel is er in overvloed.

Dat maakt dat dit debuutalbum net iets meer is dan een verzameling toffe popliedjes of trieste serenades. De Noren hebben een onvertaalbaar woord in hun taal: ‘koselig’. Het is vergelijkbaar met het meer bekende Deense ‘hygge’ en betekent iets in de trant van gezellig, over een gevoel van verbondenheid en warmte. Verdere uitleg is overbodig, je kan ook gewoon ‘Lovers’ opleggen en je laten omringen door het zachte dekentje van Anna Of The North. Heel de plaat is bijzonder treffend en aimabel. De schattigheid druipt ervan af. Zie het als een smeuïg sausje dat die potige biefstuk nog tienmaal smakelijker maakt.

Op Pukkelpop tradt ze nog op voor drie man en een paardenkop in de ‘Lift’, al gokken we dat het niet lang meer zal duren vooraleer Anna Of The North meer volk zal trekken en grotere zalen zal aankunnen. We kijken alvast uit naar de spontane groepsknuffel.