Voordat acts als Death Grips, Jpegmafia en Ho99o9 furore maakten met agressieve hip-hop, was er al B L A C K I E (all caps, with spaces). Hoewel Michael LaCour als de voorvaderlijke schreeuwlelijk van de rapscene beschouwd kan worden, wist hij nooit de naambekendheid van zijn opvolgers te halen, wellicht omdat zijn sound nog radicaler is. De reacties van het publiek in deze livevideo tonen mooi aan hoe de gemiddelde luisteraar op zijn muziek reageert.

Geen makkelijk verteerbaar lawaai dus, maar wie met volle teugen geniet van de meest chaotische muziek vindt in B L A C K I E een verborgen schat. LaCour brengt ook genoeg variatie in zijn oeuvre om interessant te blijven. Zijn eerdere werk puurde veel inspiratie uit power electronics, maar onderweg maakte hij ook al een akoestische plaat en een driedelig spoken-wordalbum waarop hij zijn poëzie roept over meditatieve instrumentals. Op ‘Remains’ uit 2017 werden de industriële beats vaak vergezeld door piano en saxofoon, waardoor de plaat met momenten klonk als schedelsplijtende jazz. Na drie jaar stilte komt B L A C K I E nu weer de longen uit zijn lijf krijsen op het toepasselijk getitelde ‘Face the darkness’.

Opener ‘While they try to kill each other’ geeft al mooi aan hoe B L A C K I E te werk gaat op deze release. Welgeteld zes seconden hoor je een griezelige piano soleren waarna je gedropt wordt in een bodemloze put gegraven door modderige bassen, huilende gitaren en het gebrul van LaCour dat door merg en been gaat. De piano blijft als een melodische rode draad door de track lopen om het lawaai extra beklijvend te maken. Vervolgens wordt de piano op ‘There is no light’ vervangen door dissonante saxofoon, die wat extra free jazzy klinkt maar uiteindelijk dezelfde rol vervult. Doorheen heel ‘Face the darkness’ vergezellen saxofoon en piano de woeste rapper om de industriële knallers van wat cachet te voorzien.

De teksten zijn even subtiel als de sound, maar dat past net erg goed bij de intense sfeer die opgewekt wordt. B L A C K I E is militant en antiautoritair en voorziet zijn razende nummers van strijdvaardige leuzes waarbij vooral the powers that be het onderspit moeten delven.

‘Face the darkness’ is dus absoluut geen muziek voor tere zieltjes, maar relatief gezien is dit misschien toch LaCours meest toegankelijke werk tot nu toe. Vergeleken met ‘Remains’ en ‘Imagine your self in a free and natural world’ zijn de nummers hier erg compact gehouden en onder al het sonische geweld zitten eigenlijk best catchy songs verstopt. Nummers als ‘Not part of their plans’ en ‘Never be a slave’ bevatten energieke refreinen die gewoon smeken om meegeschreeuwd te worden, al dan niet tijdens het verbranden van politiewagens.

B L A C K I E brengt een hyperintense mix van jazz een industriële hip-hop die veel meer aandacht verdient dan die momenteel krijgt. Het enige punt van kritiek is dat ‘Face the darkness’ misschien wat variatie mist, maar langs de andere kant werkt de wall of sound-aanpak ook perfect bij de boodschap die LaCour wil brengen. Wie nog niet bekend is met deze OG brulboei, vindt in deze plaat een perfect instappunt om diens oeuvre te gaan verkennen.