Liam Gallagher heeft een bewogen periode achter de rug. Zijn eerste album met Beady Eye werd door de pers net niet bij het restafval gesmeten. De afgelopen weken kwam hij bovendien meer in de schijnwerpers met zijn sappige uitspraken dan door zijn muzikale uitspattingen. Daar nog eens bovenop gingen Noel en zijn fictieve High Flying Birds in 2012 met alle roem lopen. Tijd om de zaken te keren dus, voor hemzelf en voor Beady Eye.
Als producer werd Dave Sitek gekozen, de lichtjes geniale gitarist van Tv On The Radio. Hij liet een frisse wind door de groep waaien en op amper negen dagen stonden eenentwintig nummers op tape. Hiervan bereiken er nu veertien het grote publiek. Single ‘Flick of the Finger’ beloofde alvast veel goeds. We horen een met dreigende blazers opgesmukte oorwurm en het beste nummer dat de heren ooit opnamen. De spoken word afsluiter is bovendien een duidelijke getuige van het lef waarmee de band de studio is ingedoken.
Sitek haalt Beady Eye uit hun comfort zone en dat levert verrassende resultaten op. Op het atypisch geritmeerde ‘Second Bite of the Apple’ komen de blazers nog eenmaal terug. Dit zorgt voor variatie in het voor het overige vooral op de akoestische gitaar van Gem Archer steunende geheel. Deze aanpak resulteert in meerdere pareltjes, al blijft Noel het tekstueel wel halen van zijn broer. Op ‘Don’t Brother Me’ rijkt Liam Noel de hand nadat hij hem één strofe eerder nog een knietje had gegeven. Ook ‘Ballroom Figured’ en ‘Start Anew’ vind je in de supermarkt in de rayon akoestische ballads.
Toch kan het viertal hun speellust soms niet bedwingen. ‘Face the Crowd’ had perfect op hun debuut gepast en doet bij momenten aan The Who denken. Liams stem klonk overigens nooit beter dan op ‘BE’. Dit manifesteert zich vooral op ‘I’m Just Saying’, een song die door Gem als een cadeau aan de Morning Glory-fans omschreven wordt. Een beetje zelfoverschatting kan nooit kwaad, wij houden het echter op een b-side. ‘Shine a Light’ barst na drie minuten open met een psychedelische wah-wahsolo van Archer en backing vocals die vaag aan George Harrison doen denken. Op deze deluxe versie staan nog vier extra nummers. Dat ook een brug te ver de heren niet vreemd is bewijst ‘Dreaming of Some Space’, een drugsgedreven tussendoortje dat verder niets bijbrengt. Hier hangt een leuk weetje voor de annalen aan vast: als je het omgekeerd afspeelt hoor je een stuk van ‘Start Anew’. ‘Off at the Next Exit’ is wel sterk en ideaal om op een eenzame avond te mijmeren over je onbereikbare droomvrouw om je vervolgens toch maar te wentelen in zelfmedelijden met een tas lindethee. Op ‘The World’s Not Set in Stone’ laten de muzikanten zien dat ze eveneens een uitstekende Beatles coverband zouden kunnen vormen.
Beady Eye heeft een enorm sterke plaat gemaakt, die naar ons inzien niet moet onderdoen voor het solowerk van Noel Gallagher. De sixties, die nooit ver weg zijn, in combinatie met de verrassende productie van Dave Sitek zorgen ervoor dat ze het niveau van hun vorige worp moeiteloos overstijgen. Wij hopen ten zeerste dat deze evolutie zich doorzet. Op een dag spreekt mensen dan misschien eerst over Beady Eye, en pas in tweede instantie over Oasis. Wij plaatsen ‘BE’ alvast up in the sky.
Beady Eye speelt op maandag 5 augustus op de Lokerse Feesten samen met onder meer The Fratellis en Primal Scream. Meer info en tickets vind je hier.
Album verdeeld door Sony Music