Wanneer onze laatste dagen op planeet aarde aanbreken hebben we dankzij Blanck Mass alvast de ideale soundtrack. ‘World eater’ teert op industriële beats, fragmentarische vocal samples en synthesizers met een profetisch kantje, en is ondertussen even dreigend als opzwepend. Uiterst geschikt dus om onze dansmoves nog een laatste keer boven te halen bij een nakend einde der tijden. Benjamin John Power wist het voorbije decennium al furore te maken als linkerhersenhelft in het bekendere elektronische duo Fuck Buttons. Met z’n derde langspeler als Blanck Mass weet de Brit de term ‘zijproject’ echter voorgoed af te schudden.

In de eerste seconden van de openingstrack wordt het tegendraads karakter van de lp meteen blootgelegd: lieflijk, elektronische gepingel dat vergezeld gaat van een bak ruis. De plaat zit vol van dat soort timide deuntjes die zich pas na enkele luisterbeurten prijsgeven. Vaak verschansen de melodieën zich achter het grotesk beukwerk, iets wat de voorafgaande single ‘Please’ reeds deed vermoeden. Zo kunnen we nog enkele tracks spotten van hetzelfde kaliber, onder andere het met breakbeats besprenkelde ‘Silent treatment’ en de euforische afsluiter ‘Hive mind’. Stuk voor stuk degelijke songs met een robuuste omlijsting en met een been in het toegankelijke. ‘The rat’ is een kleine kink in de kabel, mede door de weinig opvallende melodie die te lang aanhoudt, maar leidt niet af van het gros.

Blanck Mass is echter in z’n element wanneer ie zichzelf geen restricties oplegt. Op ‘Minnesota/Eas fors/Naked’ grijpt Power terug naar de sound van z’n eerste plaat. De ragout van elektronische noise / ambient (die wat aan M83 doet denken) is ideaal om bij weg te dromen. We grijpen bij deze onze kans om even naar adem te happen tussen al dat gebonk. Dat verbluffende drieluik wordt enkel overtroffen door het dreunende ‘Rhesus negative’ : hier wanen we ons in een donkere, overbevolkte club waar gecondenseerd zweet naar beneden sijpelt, in het flikkerende, hypnotiserende licht van de stroboscoop. Het is moeilijk om je niet te verliezen in de negen minuten durende drone van ontoegeeflijke beats en bezwerende synths. Wanneer halverwege een melodie komt piepen en het nummer theatrale allures vertoont, gaat het dak er helemaal af.

‘World eater’ is een solide plaat geworden die af en toe verrassend meedogenloos uithaalt. Wat ons betreft mag de focus echter wat meer liggen op de in testosteron badende songs zoals het eerder genoemde ‘Rhesus negative’. Nu lijkt het alsof Blanck Mass ons nog wil sussen met enkele meer toegankelijke nummers, wat zeker niet nodig is. Gelukkig drukt dat de pret niet en valt er meer dan genoeg te ontdekken op dit intrigerende schijfje. Fuck Buttons zijn natuurlijk nooit veraf, maar dankzij ‘World eater’ bestaat er geen twijfel meer : Blanck Mass is zoveel meer dan een zijproject.