De opkomst van Brockhampton is een van de opmerkelijkste fenomenen van het bijna afgelopen muziekjaar. Schijnbaar uit het niets bracht de zelfverklaarde boyband uit Californië in juni ‘Saturation’ uit, waarmee het menig hiphopliefhebber wisten te overtuigen. Kort na de release trokken ze opnieuw de aandacht door aan te kondigen dat opvolger ‘Saturation II’ al in augustus uit zou komen, en nog voor de effectieve release lieten ze alweer weten dat het om een trilogie ging waarvan het derde deel ook nog in 2017 het licht zou zien. Een goede manier om zichzelf te promoten, want de krachttoer werd binnen de muziekwereld veel besproken. Als de kwantiteit boven de kwaliteit gaat kan zo’n stunt een averechts effect hebben, maar op de eerste twee hoofdstukken van de drieluik toonde het collectief zich zeer consistent. Nu ook het derde en laatste deel eindelijk uit is, rest natuurlijk nog de vraag of ook dit album zich kan meten met zijn voorgangers.

‘Saturation III’ opent alvast met een klepper van formaat. ‘BOOGIE’ is een enorm energiek nummer waarin de groepsleden terecht opscheppen over wat ze dit jaar al bereikt hebben, begeleid door een opzwepende saxofoonbeat. Joba verdient een speciale shoutout voor zijn deel van het nummer. Met zijn sociopatische delivery weet hij midden de track voor een gestoord hoogtepunt te zorgen. Zoals we al gewend zijn van de groep koppelen ze intensiteit aan een brede waaier stijlen. Zo wordt ‘BOOGIE’ meteen opgevolgd door het speelse ‘ZIPPER’ en is er in nummers als ‘BLEACH’ en ‘LIQUID’ ook plaats voor de neerslachtigere gevoelens van de heren.

Wanneer je aan de slag gaat met zoveel verschillende stemmen als Brockhampton, loop je al snel het risico om er een rommeltje van te maken. Hier slagen de leden er echter in om elkaars sterke punten in de verf te zetten en zo het geheel groter dan de som der delen te maken. De opgefokte stijl de Merlyn Woods vaak hanteert zou bijvoorbeeld geen volledig nummer op zich kunnen dragen, maar als korte verse zoals in ‘STUPID’ weet hij de tracks altijd wat extra panache te geven. Ameer Vann maakt dan weer vaak gebruik van dezelfde flow, al verveelt hij nooit dankzij tijdige aflossingen door zijn collega’s. Kevin Abstract blinkt vooral uit in het schrijven van enorm catchy hooks, zoals hij onder andere weer kan bewijzen tijdens ‘STUPID’ en ‘HOTTIE’. Opvallend is ook dat Joba in dit deel een grotere rol toegeschreven krijgt dan in de vorige twee albums en zo de ruimte krijgt om zijn veelzijdigheid te bewijzen. Vergelijk zijn eerder genoemde verse in ‘BOOGIE’ bijvoorbeeld met zijn catchy intro op ‘ZIPPER’ of zijn depressieve verzen tijdens ‘JOHNNY’.

Bij de vorige ‘Saturation’-delen viel de grote variatie ons al op, voornamelijk doordat de nummers onderling zoveel verschilden. Op ‘Saturation III’ lijkt de groep echter ook wat meer afwisseling te brengen in de beats binnen eenzelfde nummer. Nummers zoals ‘STAINS’ en ‘BLEACH’ introduceren op het einde een beat change die de repetitie tegen gaan. Ook opvallend in dit opzicht is afsluiter ‘TEAM’. Aanvankelijk lijkt het gewoon om nog een gevoelige ballad van Bearface te gaan zoals ‘WASTE’ en ‘SUMMER’ op de vorige twee platen, maar plots verandert het nummer in een haast shoegaze-achtig klanktapijt. Daarna komt er weer een klassiekere hiphop-beat waarover een groot deel van de rappers nog een korte verse komt spitten, waardoor het een beetje aanvoelt als de eindcredits van de plaat en van het drieluik als geheel. Ook opvallend is dat we tijdens de laatste seconden dezelfde sample te horen krijgen waarmee ‘HEAT’ op de eerste ‘Saturation’ begint, waardoor de trilogie een cyclisch effect krijgt.

Buiten deze kleine progressies, klinkt deze plaat vooral weer als de Brockhampton die we op de vorige albums al leerden kennen. Toch is er nog een enkel nummer dat we expliciet willen vernoemen. ‘SISTER / NATION’ is waarschijnlijk het waanzinnigste nummer dat het collectief tot nu toe produceerde en vormt ongetwijfeld een hoogtepunt binnen hun oeuvre. De eerste helft van het nummer wordt gekenmerkt door de spitse staccato-beat die doorheen het nummer steeds verder ontspoort tot een agressieve geluidsaanslag. Het tweede deel is daarentegen veel zweveriger en brengt je na de snedige eerste helft in een soort van extase. Vooral Dom McLennon maakt hier indruk met zijn mitrailletteflow die de instrumental contrasteert. We hopen dat de boyband in de toekomst nog vaker dergelijke gewaagde nummers durft te brengen.

Met ‘Saturation III’ komt er een einde aan de triomftocht die Brockhampton in 2017 ondernam. In een goed half jaar slaagden ze erin om drie enorm consistente albums af te leveren die met elke release zelfs nog een beetje beter werden. Na deze indrukwekkende verwezenlijking rest enkel nog de vraag hoe de toekomst eruit ziet. De groep heeft nu een zeer herkenbare stijl waarin ze makkelijk verder kunnen gaan, maar nummers als ‘SISTER / NATION’ verraden grotere ambities die het collectief pas echt tussen de grote namen zouden kunnen positioneren. Het gebruik van de grappige sample op ‘STAINS’ geeft alvast aan dat ze wel zelfbewust zijn wat het gevaar op herhaling betreft. Op Twitter liet Brockhampton weten dat het nieuwe album ‘Team effort’ er in de loop van 2018 aankomt en je mag er zeker van zijn dat wij alweer razend benieuwd zijn.