Omdat 2020 toch de geschiedenis zou ingaan als het meest verwerpelijke van deze generatie, beslisten de (post)punkers van Shame de release van hun tweede plaat uit te stellen.  Exact drie jaar nadat ze met het geprezen ‘Songs of praise’ op de proppen kwamen, ziet opvolger ‘Drunk tank pink’ het officiële levenslicht in het jaar van de heropflakkering – daar hopen we althans op. 

Even een throwback naar Sonic City 2019. Shame sloot er de bühne af met de vibe van een pubfeest dat zijn gelijke niet kent. Wanneer we er nu aan terugdenken, moet het de laatste keer zijn dat we onszelf compleet verloren in een poel van bier, bezwete lijven en ledematen die op en onder ons door bewogen. Het luidde voor zanger Charlie Steen ook een minicrisis in. Na het jarenlange touren was de confrontatie met zichzelf en de normaliteit van het dagelijkse leven geen evidentie. Onderweg ging bovendien ook zijn relatie ten onder. Steen schilderde daarop zijn gehele kamer in de mooie kleur drunk tank pink: de kleur die in de jaren 70 omwille van het kalmerende effect veelvuldig in gevangeniscellen terug te vinden was. Hij moest opnieuw leren omgaan met zichzelf en schreef die worsteling van zich af: “Wanneer het touren eindigt hou je enkel de stilte over. En dat is waar de plaat over gaat”. 

Die stilte heeft een behoorlijk beklijvend resultaat opgeleverd. Het is lang geleden dat we de boutade all killer, no filler in de mond durfden te nemen, maar voor ‘Drunk tank pink’ maken we nog eens een uitzondering. “Now what you see is what you get”, de openingszin uit ‘Alphabet’ is accuraat en eerlijk, twee kernwoorden die ook de rest van de plaat samenvatten. Eerlijk in de zin dat elk nummer geen twee luisterbeurten nodig heeft om de clou te vatten en de plaat hierdoor behoorlijk aanstekelijk is. De glimlach en de hoofdgebaren op de fiets deze ochtend zullen mogelijks ook de mondhoeken van passanten beïnvloed hebben. Accuraat omdat er zorgvuldig aandacht besteed is aan melodieën, ritmes en tempowisselingen.

Hiervoor mogen ze enerzijds gitarist Sean Coyle Smith bedanken. Ook die sloot zich op om zijn zijn gitaarpartijen, met dank aan Talking Heads, Nigeriaanse highlife, ESG en Talk Talk, naar een ander, diverser en als resultaat hoger niveau te tillen. ‘Drunk tank pink’ intrigeert hierdoor meer dan hun debuut ‘Songs of praise’. Dankzij producer James Ford (o.a. Arctic Monkeys) klinkt de plaat zwierig en grimmig tegelijkertijd. 

Ondanks de soms confronterende beschouwingen van Steen, overheerst de joie de vivre. ‘Nigel Hitter’ over de alledaagse sleur (“I can’t see no squares, all I see is circles”) doet denken aan The Rapture – hey ho woodblock -, ‘Born in Luton’ is funkpunk met tussendoor een knipoog naar Ought. Terwijl het stuiterende ‘Harsh degrees’ eindigt met chaotisch overstuurde elektronica. Het wordt dringend tijd dat de boel nog eens echt mag ontploffen. 

‘Drunk tank pink’ legt meer focus op de melodie dan op de dadendrang en muteert vaker dan ons immuunsysteem aankan. Gas terugnemen en compleet in zichzelf keren, ook dat is Shame anno 2021. ‘Drunk tank pink’ is een plaat vol introspectie, maar op ‘Human for a minute’ keert die zelfreflectie zich ook muzikaal naar binnen. Hieruit de conclusie trekken dat de heren milder uit de hoek komen is voorbarig. ‘Water in the well’ klinkt aanstekelijk op plaat, maar we durven er onze immuniteit op te verwedden dat dit nummer live uit zijn voegen barst. De meer dan zes minuten durende afsluiter ‘Station wagon’ transformeert zichzelf dan weer van parabel tot apocalyps. 

Shame evolueert op ‘Drunk tank pink’ van balorige postpunkers naar spitsvondig reflecterende postfunkpunkers. Ze grijpen bij de keel, verontrusten (zonder met de voeten vooruit in de tackle te gaan deze keer) en ze wakkeren de goesting in het al dan niet normale leven aan. Shame daagde zichzelf uit om niet in herhaling te vallen, waarmee ze niet één maar twee stappen vooruit hebben gezet. Schaamteloos beweren we dat ‘Drunk tank pink’ de beste plaat van 2021 tot nu toe is (eigenwijs als we zijn, beweren we zelf dat we dit op het einde van het jaar nog gaan zeggen).