Duma’s zelfgetitelde debuut is een overweldigende bolster van manie en chaos

door Yannick Verhasselt

Duma zou naar verluid ‘donkerheid’ in het Swahili betekenen en die naam heeft het duo bestaande uit Martin Khanja en Sam Karugu zeker niet gestolen. Hoewel ze zich pas onder de vleugels van Nyege Nyege Tapes hebben geschaard, zijn ze individueel al enkele jaren actief binnen de metalscene van Nairobi. Zo was Khanja zanger van Lust Of A Dying Breed terwijl Karugu bas wisselt voor gitaar en productie. Als Duma presenteert het tweetal een mengeling van die gekende achtergrond en interessante clubmuziek waarvoor het label intussen notoir gekend voor is.

Als het label ergens voor bekend staat, dan is het wel het intensieve karakter van de muziek die het uitbrengt. Hoewel het duo zijn wortels heeft in de metal-scene, staat het debuut zeker niet als een vreemde eend in het rijtje van de talloze singeli en industriële technoreleases. De haarscherpe productie van Karugu is exceptioneel en fast-paced. Op zowel single ‘Lionsblood’ als ‘Corners in Nihil’ slaan de drumsalvo’s die doorspekt zijn lagen pure noise je op een onmenselijk tempo je om de oren. Na verloop van tijd krijgt het nummer zelfs iets meditatief, de onderhuidse growls en screams van Khanja helpen daar vreemd genoeg zelfs aan bij.

Op een adempauze binnen dit overweldigende album is het wachten tot ‘Uganda with Sam’ waarbij elektronica die klinkt als iets komend uit ‘Year of the snitch‘ de bovenhand neemt boven de onmetelijke salvo’s. Deze duren echter telkens niet zo lang en het turbulente mantra slaat je dubbel zo hard terug als voorheen. Van enkele catharsische momenten zoals op ‘Girl with basket of fruit‘ wél enkele keren het geval is, is hier geen sprake. Het dichtste dat het duo bij dat moment komt is waarschijnlijk op ‘Pemba 666’ waarbij Khanja een vers in het Kiswahili voorleest: “Then I saw a Lamb, looking as if it had been slain, standing at the center of the throne, encircled by the four living creatures and the elders. The Lamb had seven horns and seven eyes, which are the seven spirits of God sent out into all the earth.” Desalniettemin is de manier waarop de vers wordt voorgedragen en begeleid allerminst louterend van aard.

Er zullen dit jaar maar weinig albums worden uitgebracht die op zo’n manische manier de angstige tijdsgeest zullen inkapselen als Duma’s debuut. Het duo stelt een sneltrein voor die zonder veel omkijken of excuses op een dik halfuur je alle hoeken van je hopelijk met airco-voorziene kamer laat zien.