Ergens in de krochten van YouTube vonden wij een opmerking bij een video van Cloud Nothings. Het betrof een man die beweerde dat hij ooit de allereerste demo’s van de jonge frontman Dylan Baldi had ontvangen via Baldi’s vader. Zoals dat gaat had de man het talent toentertijd al geroken, en moest hij dat even delen met het wereldwijde web. Nu is er geen tekort aan tieners die van ouders en vrienden te horen krijgen dat ze een gave hebben, maar in het geval van Baldi bleek er toch iets van aan. Dat bewijst hij opnieuw met vierde plaat ‘Life without sound’.

Met zijn band Cloud Nothings doorliep de jonge songsmid alle bekende fases van het leven van de Amerikaanse indieheld. Er niet bij horen tijdens high school, een bandje beginnen, een onopgemerkt debuut opnemen, op de rand van de armoede rondtouren; hij had het allemaal al achter de rug toen hij op zijn tweeëntwintigste het roer succesvol wist om te gooien op ‘Attack on memory’. Die doorbraakplaat was een snedige verzameling lo-fi punkrock waarop de catchy gitaarlijnen, rammelende drums en teenage angst over mekaar heen leken te tuimelen. Vijf jaar later krijgen wij nog altijd rillingen van de zinsnede “I thought I would be more than this” in het epische ‘Wasted days’.

Kan Cloud Nothings die verfrissende koude douche herhalen? Uiteraard niet, al dient een vierde album daar ook niet voor. Dit is eerder de fase waarin je als band bewijst dat die popgevoeligheid van het vergeten debuut perfect samensmelt met de vuigheid van de opvolgers (‘Modern act’, ‘Internal world’). Of aantoont dat een tweede gitarist een zegen is als hij weet wat hij doet (de snerende lijnen in ‘Things are right with you’). Of duidelijk maakt dat solo’s soms zelfs nog te kort kunnen zijn (‘Enter entirely’). Kortom: dat je perfect boos kan blijven na de doorbraak.

Dat laatste is immers wat Cloud Nothings onderscheidt van de vele andere (sterke) genregenoten. De refreinen kunnen wel iets gestroomlijnder klinken en Baldi kan wel voor het eerst in zijn carrière op zijn teksten letten, toch wringt er altijd iets aan hun melodieën. Het is niet zo uitgesproken als de dissonantie van een Modest Mouse of de opzettelijke valsheid van een Titus Andronicus, maar het is altijd aanwezig. Luister in dat verband naar ‘Enter entirely’, gemakkelijk het beste nummer op ‘Life without sound’. Het duurt bijna anderhalve minuut tot het op gang komt, maar wanneer dat gebeurt zal het nooit zijn zoals je verwacht.

Die verrassing tilt een band boven de rest uit, en ‘Life without sound’ is merkbaar het resultaat van een groep die nog doortastender te werk is gegaan dan voorheen. Deze songs zijn binnenstebuiten gekeerd, vanop afstand geëvalueerd en uiteindelijk tegen hun wil op band gepleurd. Maar goed dat Cloud Nothings daarin is geslaagd, want voorlopig levert ‘Life without sound’ het meest overtuigende bewijs dat gitaarmuziek springlevend is in 2017. Papa Baldi mag trots zijn.

Cloud Nothings staat op 12 maart in de Botanique (info & tickets).