2019 is een jaar vol nieuwe albums van reeds gevestigde artiesten, en Mac DeMarco hoort daar ondertussen bij. Het twee jaar geleden verschenen ‘This old dog’ is ondertussen een trouw huisdier, en hoewel ‘Salad days’ en ‘2’ nog steeds op mogen liggen, snakten we naar nieuw materiaal. Vorig jaar kregen we wat amuse-gueules op Youtube: niet wat je van hem verwacht, maar het heeft wel iets. Enkele weken geleden kondigde hij een nieuw album aan met de single ‘Nobody’: meer wat je van hem verwacht, bevreemdende videoclip inclusief.

Mac is een ongedwongen kerel die we niet altijd kunnen vatten. ‘Here comes the cowboy’ is misschien wel zijn meest onduidelijke album tot nu toe. Absurde videoclips, ultrakorte teksten en een artiest die er zelf geen verklaring voor heeft, buiten dat het goed klinkt. En raar.

Met zo’n titel ga je al snel denken aan de stereotypen met specifieke hoed en voortbewegend op een paard, maar eigenlijk heeft het niets met cowboys te maken. Mac is ook niet opeens overgestapt naar het countrygenre. Op een zonnige dag in LA raapte de Canadees zijn gitaar op en streek enkele snaren aan. Daaruit ontstond de titeltrack, een voortdrijvende mantra die bestaat uit een repeterende set van akkoorden en de sfeer van het album aanslaat.

Vervolgens besloot Mac om op twee weken tijd een nieuw album in elkaar te steken, helemaal op zijn eentje. Die eenzaamheid trekt de sporen in het zand op het album en kunnen we enigszins wel linken met een cowboy, denk aan het liefelijke ‘Finally alone’, het dromerige ‘Preoccupied’ of het hoge gejammer van een eenzame wolf op ‘Skyless moon’.

Iets waar we zeker van zijn, is dat het ook zijn meest kalme album is. De grootsheid van zijn persoon lijkt hij te counteren met kleinschalige nummers. Comfortabel en tevreden gesetteld met zijn vriendin Kiera, bezingt hij in verschillende odes hun langdurige relatie. In ‘K’ horen we een uiterst gevoelige Mac, met een zacht stemmetje en bijna statische gitaarstroken. ‘Little dogs march’ schakelt nog een versnelling lager en gaat zo traag dat het bijna tot stilstand komt.

De hoogtepunten van de plaat zijn de buitenbeentjes. ‘Choo choo’ gaat de funky kant op, maar is daarna een stomende trein zonder bestemming. ‘On the square’ verblijdt ons met psychedelische synths, gemoedelijke baslijn en op tijd en stond een optimistische noot. En (spoiler!) op het einde volgt de uitzinnige hidden track een heerlijke bluessessie van ‘Baby bye bye’ op.

‘Here comes the cowboy’ is geen buitengewoon album. Integendeel, op veel momenten klinkt het saai en langdradig zonder ergens naartoe te gaan. Mac DeMarco doet gewoon wat en denkt er niet te veel over na. Of is dat wel zo? Wij zijn in elk geval verward en begrijpen het niet helemaal. Ook dat is cool op een bepaalde manier. En dat is nu exact hoe Mac er ook over dacht.

Mac DeMarco komt dit jaar nog zeker twee keer naar ons land: op zondag 30 juni naar Rock Werchter en op woensdag 13 november naar de Ancienne Belgique.