Enkele maanden voordat The Van Jets hun afscheid aankondigden in 2018, bracht bassist Wolfgang Vanwymeersch een eerste album uit met zijn band Elefant. Wie hem gevolgd was van zijn vorige band, raakte al snel het spoor bijster bij zoveel moeilijkdoenerij op ‘Konark und bonark’ . Het album vatte wel perfect de energie en chaos van de reeds gespeelde shows, waarbij de band steevast witte overalls aantrok. Opvolger ‘Bejahung’ is iets toegankelijker, al luister je er nog steeds het best naar zonder alles wat je hoort te willen snappen.

Het kenmerkende basgeluid van Vanwymeersch trapt meteen de deur in tijdens de heerlijk beukende opener ‘Ultra plus ultra’. Net als op de voorganger dwingen de Duitse titels en teksten bijna tot krautrock-referenties, al spuit deze Elefant voornamelijk Gentse noiserock uit z’n slurf. Niet verwonderlijk, aangezien de groep verder bestaat uit veteranen uit de Gentse scene (Future Old People Are Wizards, Drums Are For Parades, The Antler King en Arquettes). Dat het grootste deel van de nummers niet samen in de studio werden ingespeeld, leidt tot een variatie en versnippering die je ook als een gebrek aan samenhang kunt zien. Bij een band als Elefant stoort dat gelukkig niet.

Iets problematischer is dat alle beklijvende nummers vooraan zitten. Het dreigende gepriegel halverwege ‘Rechtschreibe’ of de Bowie-incarnatie (die had ook een noemenswaardige Duitse periode) in de zang tijdens ‘Eazy’ tot de samenzang over electronica in single ‘Water always flows down’: stuk voor stuk memorabele momenten. Nadat ‘Stilleben’ wat gas terugneemt, bijt ‘Welcome to life Sonny’ zich vervaarlijk vast met z’n gitaar- en synthriff. Kantelpunt is het titelnummer, dat met Indische klanken het minder interessante laatste deel inluidt. Zowel ‘The dooor’ als ‘3-3-3’ knipogen onsubtiel naar Raketkanon, waarna ‘A conversation in a room’ weinig meerwaarde biedt en onnodig bruusk overgaat in de op vocoder gestoelde ‘My race is better than your race’.

Onze ambitie om ‘Bejahung’ te doorgronden hebben we na enkele pogingen opgegeven, en dat kwam de luisterervaring alleen maar ten goede. Toch verminderde onze concentratie naar het einde toe, en dat heeft in dit geval niks met onze door dopamineverslaving aangetaste aandachtspanne te maken. Die eerste helft zetten we daarentegen met veel plezier op repeat. ‘Bejahung’? Bajajong!