Sinds hun debuutalbum ‘Get free’, dat uitkwam in pandemiejaar 2020, is TYGAPAW uitgegroeid tot een household name in het nachtleven van New York City en ver daarbuiten. Waar hun debuut conceptueel heel erg goed aan elkaar hing, leek het qua mixing soms nog iets te veel op een aan elkaar gestikt lappendeken. Het debuut barstte van kritiek, een soort uitroep jegens het patriarchaat, racisme en queerfobie. Op hun tweede album lijken die thema’s minder uitgesproken aanwezig. De muzikale visie blijft echter kristalhelder.
Nu covid-19 uit het straatbeeld is verdwenen, kunnen mensen weer doen en laten wat ze willen. Uitgaan hoort daar uiteraard ook bij. TYGAPAW lijkt op ‘Love has never been a powerful movement’ inspiratie te halen uit het teruggekeerde nachtleven. ‘Get free’ was daarbij een keerpunt; enerzijds voor henzelf, anderzijds voor zij die de plaat beluisterden. Uit de energie die voortkwam na het uitbrengen van de plaat ontstond ‘Love has…’, een gedestilleerde technobom. In een interview verklaarde die het centrale thema van de plaat: “Navigating in a world that’s not centred around love is a challenge, and it’s something I struggle with. But what I do have is the ability to channel those feelings of isolation into music that fills me with hope“.
Met een knaller als ‘DLEW’ je plaat inzetten, daarmee schep je meteen een correct beeld van de post-pandemieplaat die ‘Love has…’ is. Het nummer glijdt naadloos over in het met acid beladen ‘PRESSURE’ dat de plaat op kruissnelheid brengt. Hogesnelheidstechno is een mantra van TYGAPAW en wordt niét geschuwd. Toch zijn er op de plaat evenwel momenten waar minder hard op het gaspedaal wordt gedrukt. Het gelikte en zeer sensuele ‘GLAMOUR riddim’ draait niet zo zeer om potige four-on-the-floors, maar om rokerige percussie. TYGAPAW nodigde voor de plaat eveneens weer enkele gasten uit. Die vindt met George Riley op de track zo de perfecte huwelijkspartner. Ze verbinden datgene wat momenteel ‘hot’ is in Londen: nevelachtige r&b gemixt met elektronica en NYC underground.
Dat oog voor ingenieuze percussie blijft trouwens behouden blijven op tracks als ‘DO ME DEMO MODE’ of het eerder als single uitgebrachte ‘MYSM’. In tegenstelling tot meer klassieke house of techno-tracks worden er geen hypnotiserende spoken word of gezongen vocals in de mix gegooid, maar zoemt en bromt TYGAPAW hier. Het zorgt ervoor dat het nummer een aangeschoten kantje krijgt.
Ondanks die verscheidenheid blijft de signature sound van Tygapaw wel zeer goed bewaard. In ‘SK9’ komt die bijvoorbeeld best naar voren. Met fast paced beats, een scheut acid en de bewierookte vocals van LSDXOXO, nog zo’n artiest de golven maakt aan de Oostkust, is het nummer één van de hoogtepunten op de plaat. Ook in het daaropvolgende ‘MI NUH BEG FREN’ of ‘PRESSURE’ schuilt die kenmerkende klank.
De titel van het album mag dan misschien wat cynisch overkomen, de boodschap is bijzonder warm. Het nieuwe album leest als een brief die zoekt om mensen te verbinden, tederheid en muren te breken. Via pulserende dan wel atmosferische techno en een resem probleemloos aan elkaar geknoopte subgenres zijn we er rotsvast van overtuigd dat TYGAPAW zal slagen in hun opzet.
