Jade Bird – jawel, haar echte naam – zet met haar gelijknamig debuut alles even op een rijtje. In twaalf korte, krachtige songs beklaagt de Britse haar kapot gelopen relaties, organiseert ze haar chaotische gedachten en vraagt ze om genegenheid. De genomineerde van BBC Sound of 2018 schreef alle songs dan ook zelf. “Ik wil niet dat een blanke man van middelbare leeftijd mij vertelt hoe ik mijn gevoelens moet uitschrijven,” zei ze onlangs in een interview. Bird is pas 21, maar heeft het songschrijven al stevig onder de knie. Haar nummers, vaak onder de drie minuten, zijn beter opgebouwd en hebben meer te vertellen dan het doorsnee popnummer anno 2019. Het energieke ‘I get no joy’ en ‘Love has all been done before’ ontsporen allebei in sing along-refreinen waarin de frustratie in haar stem ons even doet slikken.

De band die Jade Bird omringt, gunt haar genoeg ruimte om haar eigen ding te doen. In opener ‘Ruins’ sluit hij pas in het midden van de song aan en zorgt de elektrische gitaar voor wat meer pit. Ook de subtiele basdrum in het tedere ‘Does anybody know’ draagt bij aan het nummer, maar het einde vraagt toch om iets extra’s (strijkers of een gitaardrone bijvoorbeeld). Hoewel energiebommen als ‘Lottery’ en ‘Uh huh’ vuurwerk doen verwachten, worden de songs niet opgeblazen. De productie plaatst Birds stem steeds centraal, waardoor haar oprechtheid in lyrics en zang niet verloren gaat. Jade Bird is niet pretentieus, zoekt niet naar het onmogelijke en komt daar verrassend genoeg mee weg. ‘Lottery’, de eerste single na haar ep ‘Something american’ uit 2017, is het meest poppy, maar de akoestische gitaar en slide-gitaar doen americana-invloeden vermoeden. Ze rekent Patti Smith en Kate Bush tot haar muzikale heldinnen, al herkennen wij zeker ook Janis Joplin in het razende ‘Uh huh’. Met “She’s got you on your knees like a little boy, everybody sees that you’re just a little toy,” maakt ze duidelijk dat de nieuwe vriendin van haar ex haar niet aanstaat.

Gebroken harten worden gelijmd in het aanstekelijke ‘Going gone’ en nieuwe liefdes aangegaan in ‘Side effects’. Naast de power girl-singles wordt het album in evenwicht gehouden door enkele (piano-)ballads: de recentste single ‘My motto’ begint solo met piano en wordt later gesterkt door de band, inclusief strijkersarrangement. Het strijkkwartet op ‘17’ is opnieuw meer dan welkom. Niet dat Bird geen song kan rechthouden met enkel piano en haar stem, maar het klinkt simpelweg beter met een extra laagje. Haar stem verandert nu als een kameleon naargelang de situatie, ingetogener doch steeds vol passie. Op afsluiter ‘If I die’ zingt ze “If I die put me in a song / Tell everyone how in love I’ve been”. Voorlopig is het enige wat we voortvertellen de schoonheid van dit album.

Dat de plaat slechts een dik halfuur duurt, maakt ons niet echt uit. De catchy songs, allemaal even sterk, vragen om opnieuw afgespeeld te worden. En welk label we ook op Jade Bird plakken, folk, rock, americana of pop, één ding is glashelder: deze next gen is duidelijk klaar om het nest te verlaten. We zijn benieuwd of ze meer potten kan breken dan ze nu al doet.