Amsterdam: een stad met mooie straten en mooie mensen die, meewandelend met de stroom van de grachten, denken aan mooie dingen: het grote, zachte kingsize bed waarop ze ’s avonds telkens opnieuw kunnen neerploffen in hun veilige thuishaven en de net gekochte bloemen die straks op de eettafel zullen prijken. Wandel je nog iets verder, dan zal je een trapje vinden dat leidt naar een donkerder stukje Amsterdam. Een smalle wandelstrook vlak langs het water brengt je naar een groezelige, bijna vergeten plek onder de grond: de thuishaven van Saskia van der Giessen en haar band Labasheeda. Al elf jaar lang zijn de bloemen er niet ververst, de vloer niet meer gepoetst en de haren niet gekamd. Maar er klinkt muziek. Noten die rammelen, rochelen, rinkelen en die vooral geen grenzen kennen.
In lelijkheid zit schoonheid. Het hele vierde album ‘Changing lights’ van Labasheeda lijkt een koorddans tussen ongemakkelijke buitensporigheid en emotionele melodieën die een mens in de war kunnen brengen. Opener ‘Spiral song’ geeft al meteen aan dat doordachtheid en voorspelbaarheid niet aan hen besteed zijn. De manische, lichtelijk valse vocals van van der Giessen doen denken aan die van Sleater-Kinney frontvrouw Carrie Brownstein. Er is duidelijke de bedoeling om bepaalde gevoelens over te brengen, maar die lijken nog zo vers dat het soms klinkt als een snotterend kind dat probeert te vertellen dat de grotere jongens z’n voetbal weer hebben afgepakt. Ook de zware, ontstellende gitaren zorgen ervoor dat dit geen werk is dat het aankan om via de bovenwereld snel z’n weg te vinden.
Toch is het moeilijk om iemand te veroordelen die je recht in het gezicht zegt hoe ze zich voelt. In het oprechte van de teksten schuilt ook de pracht ervan. Kleine elementen, zoals de viool die terugkomt in ‘Tightrope’, zorgen ervoor dat verdriet net geen wanhoop wordt en brengen de balans weer in evenwicht. Ook in de The Who-cover ‘Circles’ slaagt Labasheeda erin om de sixties melodie niet volledig te verpulveren, maar er wel een eigen draai aan te geven waardoor twee verschillende werelden samensmelten.
Hoewel rauwe, ongepolijste nineties vibes à la Sonic Youth, Sleater-Kinney en Helium de bovenhand krijgen, worden er tussendoor een paar rustpauzes ingelast, alsof iemand achter in de kelder eindelijk de schakelaar van de TL-lampen heeft gevonden. In ‘On the beach’, ‘Changing lights’ en ‘Leave of abscence’ worden de gitaarversterkers iets zachter gezet en wordt er op een meer beheerste manier een verhaal verteld. Momenten waar schoonheid wint van lelijkheid.
‘Changing lights’ is een album dat je alert houdt, grenzen opzoekt en soms net over het randje gaat, maar na elf jaar en vier platen is Labasheeda nog steeds een gelukkige band die pure, authentieke muziek levert en tevreden vertoeft in de underground scène in Nederland; geen pretentie, bakken met geld of glitter en glamour. Wel emotie, passie voor muziek en onafhankelijkheid.
