Stijn Meuris deelt zijn leven graag in in blokken van 10 jaar. In 1990 won hij samen met zijn kompanen van Noordkaap Humo’s Rock Rally. Na 10 jaar gaf die groep er de brui aan en maakte Stijn Meuris een doorstart met Monza. Nu, opnieuw 10 jaar later, bergt Stijn Meuris ook Monza op en besluit hij onder eigen naam verder te werken. Noordkaap met de jonge Stijn Meuris was echte Sturm and Drang, wat ook wel in hun volle, grootse en ietwat barokke sound te horen was. Maar na 20 jaar vond Stijn Meuris het eens tijd om even terug te blikken. Een of ander stemmetje in hem deed hem denken dat er met die nummers iets anders gedaan kon worden. Zelf noemde hij het een soort van director’s cut van de oude composities. De vraag die onmiddellijk bij je opkomt als iemand zo’n project aankondigt is of zo een herwerkte versie wel in staat is om het origineel te overtreffen.
Met Spectrum bewijst Stijn Meuris dat dit wel de moeite waard kan zijn. De basis van de songs, de zanglijn van Stijn Meuris, is overal bijna in zijn geheel bewaard gebleven maar het is de instrumentale inkleuring die het grote verschil maakt. Het geluid van Spectrum sluit nauw aan bij de rauwere klank die ook al op de laatste Monza plaat te horen was. Dat is niet zo verbazend als je weet dat Bruno Fevery, Kris Delacourt en Dirk Loots ook mee hielpen aan Spectrum. Maar het is vooral de extra inbreng van Ad Cominotto aan de toetsen en Mirko Banovic aan de bas die voor die speciale toets zorgen. Terwijl Noordkaap gekenmerkt werd door de grootse keyboard partijen, klinkt de inbreng van Ad Cominotto minimalistischer. De baslijnen van Banovic zijn tegendraadser en donkerder dan de originelen. We merken hier de voorliefde van Stijn Meuris voor de donkere jaren tachtig.
Door het soberder maar tegelijkertijd ook dreigender inkleuren snijden de meeste songs toch dieper dan de originelen. In een paar uitzonderingen, zoals Een Heel Klein Beetje Oorlog, was het origineel al zo af dat de herwerkte versie er niet boven uitstijgt. Maar meestal dus wel. Sateliet Suzy is herschapen tot een sober liefdesliedje en het naakte Druk In Leuven vat nog beter dat beklemmende gevoel dat in de tekst zit. Want dat mag toch wel gezegd worden, Stijn Meuris is altijd al een heel begenadigd tekstschrijver geweest. “De mensenzee klotst voort in radeloze deining” blijft voor ondergetekende één van zijn favoriete lijnen uit de Nederlandstalige rockgeschiedenis. Verder klinkt de samensmelting van Wat Een Fijne Dag van Raymond Van Het Groenewoud en Het Zou Niet Mogen Zijn tot één nummer zo natuurlijk dat het lijkt dat de liedjes voor elkaar gemaakt zijn. Ook de oerschreeuw uit Gigant klinkt als een dreigende donderwolk.
De keuze van de songs op Spectrum lijkt voor de hand liggend te zijn, maar ook minder bekende stukken als Ramsj en Soms Schrik worden aangepakt en zo naar een hoger niveau getild. Het obligate nieuwe nummer op zo’n verzamelaar, De Logica In Mij, klinkt ook niet slecht en gunnen we nog wat tijd om verder te groeien. Slechts twee Monza nummers haalden de director’s cut van Spectrum. Dat het er maar twee zijn is natuurlijk niet verwonderlijk vermits die songs nog redelijk vers zijn en nog niet echt de toets des tijds hebben doorstaan. Van God Los is natuurlijk al een echte Vlaamse klassieker en kon dus niet ontbreken op Spectrum. De nieuwe versie brengt wel niet echt veel extra tegenover de originele die al redelijk definitief was. Het andere Monza nummer dat Spectrum haalde is een hartverscheurende
Alles Half.
Meuris slaagde erin om met Spectrum het soort terugblik op zijn carrière te geven dat helemaal niet belegen of nostalgisch klinkt maar net heel gevat. Spectrum biedt ons een mooie kijk op hoe Stijn Meuris de toekomst tegemoet ziet zonder zijn roots te vergeten.
Album verdeeld door EMI