Ook met hun 40ste verjaardag binnen handbereik merken we bij The Fall geen al te drastische koerswijziging. Met ‘Re-Mit’ leveren de troepen van Mark E. Smith nog maar eens een dynamisch album met anarchistische inslag af, dat haast als vanzelfsprekend het rauwe en non-conformistische van de punk op één lijn brengt met het kille en repetitieve van de new wave.
Centraal staan uiteraard Smiths expressieve declamaties die met hun mix van surrealisme, protestlyriek en associatieve poëzie inhoudelijk eerder hermetisch overkomen. Terwijl de muziek varieert tussen – hoewel edgy – best wel dansbaar toegankelijke postpunk en ondersteunende, avant-gardistische geluidsbrijen, preekt de frontman de ene keer als een volledig dolgedraaide tv-dominee from hell om even later te beginnen schuimbekken als een rabiës-geïnfecteerde viervoeter. De (om nu maar eens een contaminatie te gebruiken) psychotelische rantings nemen ons verbeten trippend mee op een even mysterieuze als tot de verbeelding sprekende reis doorheen tijd en ruimte waarvan vooral het antieke Hettietenvolk (‘Hittite man’), het 17de eeuwse Britse parlement (‘Sir William Wray’) en het Engelse clubcircuit (‘Pre-MDMA years’) ons zullen bijblijven.
De grens tussen een visionair genie en een aan waanzin ten prooi gevallen hallucinerende druggebruiker is soms dun, en eerlijk gezegd kan het ons niet zo heel veel schelen met welk van beiden we hier te maken hebben. In de twee gevallen is onze interesse gewekt, en we vinden het sowieso geweldig de anachronistische krachtterm “Schweinhund” bloedserieus in een tekstflard te zien opduiken.
Album verdeeld door Suburban