Weinig struikelblokken op High Hi’s debuut ‘Hindrance’

door Tobias Cobbaert

We leerden High Hi kennen toen ze in 2014 een finaleplaats haalden in Humo’s Rock Rally. Winnen deden ze uiteindelijk niet, al maakten ze desondanks voldoende indruk om niet in de vergetelheid te belanden. Drie jaar na deze kennismaking is het drietal eindelijk klaar om hun debuutalbum ‘Hindrance’ uit te brengen en zo al dan niet een blijvende indruk na te laten.

De band tapt qua genre uit verschillende vaatjes. Openingsnummer ‘Vultures’ geeft meteen een goed beeld van hun eclectische geluid. De intro doet even vermoeden dat je naar een shoegaze album zit te luisteren, maar de dromerige sfeer slaat meteen om wanneer de theatrale zang en postpunkachtige baslijn ten tonele verschijnen. De prominente basgitaar is een terugkerend motief op deze plaat en doet vaak dienst als ruggengraat van de nummers. ‘Hindrance’ doet met momenten denken aan een kruising tussen Joy Division en Slowdive, met genoeg eigen inbreng om origineel te blijven. Hoewel je aanvankelijk niet wordt weggeblazen, kruipen de nummers na verloop van tijd wel onder je huid.

De eigenheid van de groep is voor een groot deel te danken aan zangeres Anne-Sophie Ooghe. Doorheen de nummers bewijst ze verschillende zangstijlen te beheersen: imposant op nummers als ‘Break/brake’ en het eerder genoemde ‘Vultures’, onroerend tijdens rustpunt ‘Fear of snow’, waarop de band zich van hun meest melancholische kant laat zien. Op ‘Magnify’ haalt de zangeres dan weer een diep stemgeluid boven dat soms wat aan Lana Del Rey doet denken. Met haar brede waaier aan stemklanken weet de vocaliste dus perfect de grote verscheidenheid aan muzikale invloeden op ‘Hindrance’ bol te werken. Af en toe wordt de frontvrouw bijgestaan door haar mannelijke collega’s, zij het louter ter ondersteuning.

High Hi levert een veelbelovend debuut af, dat uiteenlopende invloeden bij elkaar brengt om een eigen geluid te produceren dat groter is dan de som der delen. De plaat schommelt constant tussen energieke refreinen en eerder dromerige passages. De sterkste momenten zijn die waar beide aspecten samenkomen en je uitnodigen om tegelijk mee te knikken en weg te dommelen. ‘Hindrance’ is een groeiplaat, maar wie hem de nodige tijd geeft, hoort er een veelbelovende band waar we in de toekomst ongetwijfeld meer moois van mogen verwachten.

Album verdeeld door Caroline.