In plaats van zoals elk ander muziekmagazine tien artiesten te selecteren die het in 2017 misschien gaan maken, hebben we het onszelf iets moeilijker gemaakt. We voorspellen niet per se de acts die dit jaar gaan doorbreken, wel proberen we de trends van de komende maanden te voorzien. Om onze standpunten kracht bij te zetten, hebben we steeds een veelbelovende act toegevoegd die illustreert wat we precies bedoelen. Dit is het geluid van de nabije toekomst.
MHD / Franse hiphop
Twee jaar geleden schreven Daan en ik gniffelend in onze grote Dour-recap dat Franse hiphop net voor reggae het meest onbegrijpelijke (lees: lelijkste) genre van het jaar was. Ondertussen heb ik daar veel spijt van en vermoed ik dat naast mezelf nog wel meer mensen klaar zijn om Franse rappers een tweede kans te geven. Er is dan ook een veelbelovende nieuwe lichting artiesten die de progressie en diversiteit van de Britse en Amerikaanse varianten weerspiegelt. De boegbeelden van die beweging zijn waarschijnlijk de coole sterren van PNL: ze schopten het dankzij de druggy, melancholische autotune-hiphop van hun sterke plaat ‘Dans la légende’ tot op Coachella en de cover van het invloedrijke magazine The FADER. In hun zog komen jongens als MHD, die een aanstekelijke straatmix maakt van rap en afropop, en daarmee de miljoenen streams en views opstapelt. Zo verbazend mag dat niet zijn: MHD is het logische, authentieke en opwindende resultaat van onze moderne maatschappij en sluit met z’n hedendaagse sound aan bij wat momenteel trending is. Hou verder overigens ook de Franse electronica in het oog, artiesten als Lauren Auder en Oklou zijn goed op weg om het internationaal te maken. (Thomas)
Del Paxton / poppunkrevival
Je zal het wel gemerkt hebben: het zesde leerjaar is voor de zoveelste keer helemaal terug. Blink-182, Sum41, New Found Glory en Green Day zijn in de pen en het tourbusje gekropen maar kunnen helaas niet helemaal dezelfde energie en haarstijlen als toen terugvinden. Gelukkig zijn er in de underground heel wat jonge gitaarbandjes te vinden die goed geluisterd hebben naar hun gegelde genregenoten. Zo is er Del Paxton, die samen met Topshelf Records klaar staan om hun langspeeldebuut op ons af te vuren. De Amerikanen kokketeerden de voorbije jaren vooral met modderige emo, maar hebben met ‘Koolwink’ begin dit jaar het bewijs afgeleverd dat ‘All day, every day, all night’ zich uit dat moeras zal hijsen. Het relatief kraakheldere lied kent verschillende elementen van emo en indie rock maar is ook melodieus gevoelig, niet gierig met de ritmische variaties en perfect om in je DIY-kelder mee te botsen en brullen met je scenevrienden. Hun andere singles tonen dan weer twee andere zijden van poppunk: meezingrefreinen (“oh, oh, oh, oh” op ‘Take it to the limit’) en na al dat geweld toch een zekere ademruimte om niet al te veel beginnende luisteraars af te schrikken (‘Coast to coast AM’). Haal je zwarte eyeliner nog niet te vroeg boven, het volledige album is maar voor in maart. (Jens)
Lorenzo Senni / trance
Trance zal voor veel mensen waarschijnlijk niet meteen het meest aantrekkelijke genre zijn. Al snel doemen er dan herinneringen op aan de gloriedagen van Tiësto en andere gladde Nederlanders, hoewel er zeker ook een interessante kant aan trance is. Die hebben we de afgelopen jaren niet altijd even veel gezien, hoewel artiesten als Doss en Lorenzo Senni er wel volop mee experimenteerden. Die laatste tekende vorig jaar bij Warp voor de release van de toonaangevende ep ‘Persona’: een veelzeggende indicatie van trance’s revival die er nu zeker wel zit aan te komen. Andere teken aan de wand is het succes van alternatieve trancefeestjes in Amsterdam en Londen. Respectievelijk Torus en Evian Christ waren daarvan de gangmakers, die laatste zou binnenkort een album (ook al via Warp) uitbrengen dat na de geweldige ‘The great British trance off mix’ en een Kamixlo-remix nog verder de euforische dance opzoekt. Bovendien lijken gelijkgestemde producers als MssingNo en Dark0 ook steeds meer die richting op te zoeken. Wordt ongetwijfeld vervolgd. (Thomas)
Sam Skinner / emoricana
Emoricana is een verzamelterm voor al die kleinschalige, Amerikaanse artiesten die een beetje naar twinkly emo uit de jaren 90, een beetje naar My Morning Jacket en Wilco en een beetje naar alle banjo’s uit de lp-collectie van hun ouders én van de voorbije jaren hebben geluisterd. Die muzikale invloeden combineren ze met zo’n een sterke drang naar authenticiteit, eerlijkheid, toegankelijkheid en gelijkwaardigheid dat ze enerzijds zichzelf en hun vrienden niet zelden zien als een (kleinschalige) politieke beweging, maar je anderzijds ook hun persoonlijke Insta’s kan checken om te kijken wie de grootste kauwgombel kan blazen. Het grootste voorbeeld? Pinegrove, uiteraard. Wie draagt die sound en attitude verder in 2017? Onder andere de leden van Pinegrove, uiteraard. Sam Skinner stuurt in de vorm van een ep de kleine liedjes die hij de voorbije jaren heeft geschreven op ons af. ‘Danny through Junior’ begint met een schijnbeweging dankzij het James Blake-sans-electronica-achtige ‘Learn’, maar kiest daarna volop voor het eerder beschreven geluid. (Jens)
Mechatok / zoete cute electronica
Lieftallige electronica is eigenlijk al een tijdje aan een opmars bezig. Cashmere Cat maakt al zolang schattige beats dat z’n dra te verschijnen debuutalbum voor de release al gedateerd aanvoelt. PC Music gaat dan weer een cruciaal jaar tegemoet waarin Hannah Diamond eindelijk haar album gaat uitbrengen en Charli XCX onder leiding van creatief adviseur A. G. Cook de mainstream moet veroveren. Verder verwijderd van pop, hiphop en de mainstream in het algemeen zien we dat ook in de underground fragiele, lieve muziek opkomt. Naar het voorbeeld van Palmistry contrasteren een heleboel producers hun sound met de brutale electronica die momenteel erg in trek is. Luister bijvoorbeeld eens naar Niclas en probeer je geen pyjamafeestje van een groepje sadboys voor te stellen. Grootste belofte is waarschijnlijk Mechatok die met ‘See thru’ een verslavende ep maakte vol honingzoete instrumentals die op het eerste gehoor erg leuk lijken, op het tweede gehoor een beetje vermoeien en op het derde gehoor ronduit onweerstaanbaar worden. Het zou me niet verbazen als binnenkort popsterren bij deze jongen komen aankloppen voor hippe producties. (Thomas)
Palberta / chaos
Chaos kan in muziek vier dingen zijn. Ten eerste een liedje van Bazart. Ten tweede een manier om de gedachten van een muzikant over politiek en maatschappij duidelijk te maken aan de luisteraar. Ten derde om diezelfde luisteraars in een staat van complete ontreddering te brengen en over te leveren aan een evaluatie van hun eigen zekerheden. Ten vierde en tot slot omdat het leuk is. Die eerste drie zul je ook dit jaar weer ten overvloede vinden op onze nationale radiozenders en in de dystopische electronica die Indiestyle ten overvloede in de schijnwerpers zet. Die vierde zul je misschien vinden bij Palberta. De muziekblogs zijn in overdrive geslagen om hun muziek voor je te interpreteren en dat leverde tot nu toe bevindingen op die gaan van een vergelijking met Paul Klee over regendansen en religieuze mantra’s tot een slimme en trefzekere deconstructie van popmuziek. Maar vraag jezelf het volgende af: wil je in 2017 niet nog eens als een kind naar muziek luisteren? Onbevangen, zonder context, zonder geschiedenis? Wil je in je politiek, maatschappelijk of persoonlijk sleuteljaar 2017 niet eens zelf kiezen in welke categorie van chaos je je favoriete muziek onderbrengt? Palberta biedt je in ieder geval die kans. (Jens)
Flora Yin-Wong / artiesten uit Aziatische diaspora
Vermoedelijk hebben een hele hoop mensen die slimmer dan ik zijn je al verteld dat het lokale en het globale hand in hand gaan. Dat is van toepassing op heel veel zaken en niet in het minst op cultuur en muziek. Artiesten uit de hele wereld kunnen en moeten gehoord worden zonder dat ze daarvoor compromissen maken op hun eigenheid omdat westerse muziek de verwachte norm is. De voorbije jaren zagen we artiesten uit de Afrikaanse diaspora zich al verzamelen om zo de westerse hegemonie te doorbreken (en vooral ook maatschappelijke thema’s aankaarten), in 2017 zouden artiesten uit de Aziatische diaspora wel eens meer van zich kunnen laten horen onder Mitski’s mantra ‘You’re best American girl’. Naar het voorbeeld van NON wil Eternal Dragonz bijvoorbeeld de krachten bundelen, zo promoot het als label en curator muziek van artiesten met een Aziatische achtergrond. Na een tijdje radiostilte bracht het collectief toevallig vandaag z’n eerste échte release uit: een single van Scintii uit Taipei. Hou verder ook de producer Flora Yin-Wong in het oog. Ze is gelinkt aan PAN en releasede een soort minimix via PTP. Daarop laat ze een soort van authentieke variant op sinogrime horen die aangevuld wordt met mooie Chinese ambient. (Thomas)
PWR BTTM / protestmuziek
Van ‘Reagan Youth’ tot Rock Against Bush, Republikeinse presidenten hebben de ongewenste neiging om een contracultuur in het leven te roepen. Dat is niet alleen nuttig om hier en daar een politiek ingeslapen muziekfan wakker te schudden, het dient ook als leuk subjectief bronmateriaal voor wanneer decennia later de erfenis van een leider echt objectief kan beoordeeld en geduid worden. Wij denken, nee weten dat de pussygrabber-in-chief in 2017 een boel mensen gaat activeren. In ieder geval zullen in de eerste 100 dagen van zijn presidentschap onder meer Whitney, Mitski, Angel Olsen en Toro Y Moi er voor zorgen dat er elk etmaal nieuwe muziek is. Meer dan waarschijnlijk ook zal het gevecht om identity politics draaien, de uitgelezen kans om PWR BTTM en al die andere non-binaire, niet uitsluitend blanke bands nog eens onder de aandacht te brengen. Maar als Joey Bada$$ met een protestsingle zijn eerste interessant geluid in jaren laat horen, dan klagen wij ook niet hoor. (Jens)
Starrah / r&b
Na 2016, het jaar waarin Beyoncé en Rihanna meer dan ooit hun stempel drukten, zeggen dat r&b een ding wordt in 2017: misschien niet echt een gewaagde voorspelling. Toch moet je er maar eens over nadenken. Buiten de grote popsterren waren er niet echt recentelijke nieuwkomers binnen het genre. Wat ik hier wil zeggen, is dat daar binnenkort wel eens verandering in kan komen. Check de top 5 van BBC’s sound of 2017 maar eens: met Jorja Smith, Ray BLK en Raye stonden maar liefst drie r&b-artiesten tussen de gelauwerden. Aan de andere kant van het Kanaal moet de grote doorbraak voor Tinashe er binnenkort echt wel eens komen en wordt veel verwacht van het debuutalbum van Kehlani. Een derde naam is Starrah, die credits heeft op ‘Needed me’ van Rihanna, ‘Fake love’ van Drake en andere hits van The Weeknd en Jeremih. Haar solocarrière starte alvast succesvol dankzij het fijne ‘Rush’, intussen maakte ze met features bij G-Eazy, Cashmere Cat en Kid Ink ook bij het grote publiek een naam voor zichzelf.
Yung Nnelg / Nederlandse hiphop
Hoewel hiphop in België het vorig jaar zeer goed deed, blijven we het kleine broertje van Nederland. Heel veel artiesten trekken daar volle zalen, met Ronnie Flex en Broederliefde aan kop van het peloton. Het is echter vooral in de (Amsterdamse) underground dat er enorm spannende dingen aan het gebeuren zijn. Yung Internet zag je misschien al eens passeren op onze site: Yung Mau en Yelli veroveren met hun hyperlokale teksten over het uitgaansleven rond het Leidse Plein de volledige Lage Landen. Ook het SMIB-collectief kent wat van donkere hiphop. Luie muziekjournalisten zouden makkelijk de vergelijking kunnen maken met Odd Future, maar hun muziek is meer dan dat. De leden zijn afkomstig uit de Bijlmer, een Amsterdamse wijk met een minder goede reputatie, en die grimmigheid wordt ook weerspiegeld in hun muziek. Daarnaast maakt ook Yung Nnelg furore. Hij is nauw verbonden met SMIB, maar mikt toch iets nadrukkelijker op een solocarrière. Op zijn laatste ep ‘Contra’ brengt de rapper een enorm divers klankenpalet. Duistere, harde nummers als ‘Op dreef’ en ‘Forrest gump’ worden afgewisseld met meer zomerse beats of een autotune-ballade. (Daan)
Foto: Lorenzo Senni, PWR BTTM, MHD en Palberta