“Een blij weerzien met een oude vriend”. Zo kondigde Ayco Duyster na vijf jaar afwezigheid de terugkomst van Duyster op Studio Brussel aan. Net als vele andere muziekliefhebbers zat ik aan m’n radio gekluisterd. Er overviel me een warm, herkenbaar gevoel van gemoedsrust en nostalgie.
Ik koester fijne herinneringen aan Duyster. Ik associeerde het programma altijd met de jaren als student op kot. Zondagavond, valies uitgepakt en na een vermoeiend weekend nog even niet op café (of naar de les). In bed kon ik wegdromen bij die welgekozen klanken op StuBru. Een pauzeknop in het hectische leven. Ik heb nooit yoga gedaan, maar ik denk dat het zo voelt.
Dat gevoel opnieuw beleven was welgekomen. Pandemieën, lockdowns, onrust en onzekerheid: kon dit jaar nog harder schreeuwen om de terugkeer van Duyster? Ik ben bijzonder blij dat ik opnieuw een pleister heb voor de etterende wonde genaamd ‘2020’. Indiestyle troostte me de afgelopen jaren met een Duyster-afspeellijst op Spotify, maar niets voelt zo goed als the real thing op zondagavond.
Zondag 6 september dus, na het nieuws van 22 uur was het eindelijk zover. Het eerste nummer was meteen raak. Ik zwierde Shazam op. ‘The dark is rising’ van Mercury Rev. Wat had ik dat gemist, zo verrast worden door voor mij onbekende platen. “Zelfs in de moeilijkste momenten kan je kracht vinden in je dromen”, fluisterde Ayco na het openingsnummer. Wie droomde de afgelopen jaren niet van de wedergeboorte van Duyster? Comebacks voelen wel eens aan als een flauw afkooksel. Duyster was vanaf de eerste tonen opnieuw haute cuisine.
Ook de rest van de playlist voelde helemaal juist. Het was veel meer dan een trip down memory lane. Tuurlijk ontbraken Duyster-klassiekers als Low, Yo La Tengo en Beach House niet. Maar de nieuwe muziek van onder andere Adrianne Lenker en Phoebe Brigders leek wel gemaakt voor dit programma. Eppo Janssen en Ayco Duyster zijn mijn gidsen door het overwoekerde oerwoud van de muziekindustrie. Tussen de miljoenen releases vinden zij de parels. Die brengen ze dan ook nog eens samen tot een prachtige ketting van hemelse muziek. Dat is precisiewerk van de bovenste plank. Let er bijvoorbeeld maar eens op hoe naadloos de overgangen tussen de nummers verlopen. Duyster is twee uur lang intense radio.
Net voor de uitzending raakte bekend dat het Studio Brussel-team in quarantaine gaat na een aantal coronabesmettingen op hun werkvloer. De komende week zal er non-stop muziek te horen zijn, met uitzondering van twee programma’s. De reacties op dat nieuws waren een tikkeltje voorspelbaar: “eindelijk gedaan met dat geleuter!!! Yes, geen gezever meer op de radio, enkel muziek!!!”.
Die mensen luisterden gisteren duidelijk niet naar Duyster. Ze hebben ongelijk. Want het is niet enkel de muziek die Duyster tot kunst verheft. Het is de zachte stem van Ayco die het plaatje helemaal afmaakt. Spaarzaam wikt en weegt ze haar woorden, er komt geen lettergreep te veel aan te pas. Als een match made in heaven kondigt ze zeemzoete en vurige nummers aan en af en wiegt ze je zacht richting nacht. Het warme dekentje wordt wel vaker als metafoor bij dit programma gebruikt, maar past gewoonweg perfect. Niets vat het melancholische zondagavondgevoel beter dan Duyster.
Duyster, elke zondagavond van 22 uur tot middernacht op Studio Brussel.