Het was een vruchtbaar jaar voor het feminisme; machtsmisbruikende zwijnen stortten van hun zogenaamd onaantastbare voetstuk en her en der rolt het woord ‘revolutie’ voorzichtig over de lippen. 2017 kon aan de andere kant ook rekenen op bijzonder veel omverblazende electronicareleases, en aangezien we bij Indiestyle behalve kwalitatieve, diepgaande muziekanalyses schrijven ook best goed kunnen rekenen, is 1 + 1 gewoon 2 en werd dit artikel geboren. Welke vrouwen lieten het afgelopen jaar van zich horen? Niet met hashtags weliswaar, maar met synths, koptelefoons en draaitafels.
Anja Schneider – ‘Twisty’ / ‘SoMe’ / ‘Changes’
Aan Boiler Room-fans is deze naam misschien niet vreemd; de Berlijnse dj verschijnt nu en dan achter de hippe draaitafels waarachter twintig liefhebbers ietwat ongemakkelijk staan de dansen. Naast de verdiensten van haar geïnspireerde dj-sets, bracht ze dit jaar ook heel wat studiomateriaal op de markt. Buiten de ep ‘Twisty’ (met de meesterlijke William Djoko Twist), verschenen de langspeler ‘SoMe’ en de light ep ‘Changes’, die niet meer dan twee nummers telt. De zomerse, loungy techno laat de zon in je hart – op een manier waar Willy Sommers nooit in geslaagd is – en transporteert je naar open airs waar Fritz Kola het haalt van Coca-Cola en waar verrassend veel mensen met een spastisch bewegende onderkaak rondlopen.
Smerz – ‘Okey’
Smerz (foto), dat staat synoniem voor Henriette Motzfeldt en Catharina Stoltenberg. Het Noorse duo dat vanuit Kopenhagen opereert, verdiende meteen al ons respect door geen streepje door de O van ‘Okey’ te trekken. Ook wat hun muziek betreft, wijken ze af van de Scandinavische norm: pop of tempo vallen nergens te bespeuren, een heel slome electronica met r&b-invloeden overheerst. Op hoogtepunt ‘Because’ wordt een heerlijke slow techno vervolledigd met flarden boze spoken word à la Anne Clark. Drieëntwintig minuten, meer heeft het duo niet nodig om te doen uitkijken naar vluchten richting Kopenhagen.
Lali Puna – ‘Two windows’
Als de Duitse electropopband Lali Puna een persoon was, zou het nu de zenuwslopende tijd zijn om persoonlijkheidstesten te doen en een studierichting te kiezen; hun eerste studioalbum verscheen namelijk al in 1999. Sinds 2010 was het oorverdovend stil rond de band, dit jaar verblijdden ze hun fans met een nieuw album, waarop de zangeres Valerie Trebeljahr ijler dan ooit klinkt (‘Deep dream’). Verder zijn de indierockinvloeden blijkbaar in het vorige decennium met een leiband aan een boom langs de autosnelweg geknoopt, waardoor de focus nu meer ligt op de electro. ‘Birds flying high’ bijvoorbeeld is niets meer dan een minimalistische beat en wat gekke stemsamples. Verder leverde de band met “We know it’s hard to tiptoe on high heels through all that mud” een van mijn favoriete lyrics van het jaar.
Amelie Lens – ‘Weight of the land’ / ‘Stay with me’ / ‘Contradiction’ / ‘Nel’
Muzikaal België heeft een er een goed jaar opzitten, en ook wat elektronische muziek betreft, hinken we niet achterop. Zo was 2017 het jaar van Amelie Lens. Het voormalige model wijdde zich volledig aan het Abletonbestaan en draaide onder meer op Tomorrowland, Pukkelpop en in de Gentse ravetempel Kompass. Ze bracht zelfs vier (!) ep’s uit waarop verre van sluimerende r&b of ijle electropop te horen is. Wat haar ep’s bieden, is een gesofisticeerde techno met veel franjes en kantjes. Saai of repetitief wordt het nooit, altijd loert wel ergens een welkome verrassing om de hoek.
Charlotte de Witte – ‘Closer’ / ‘Wisdom’ / ‘Voices of the ancient’ / ‘Our journey’
De liefhebbers van de Belgische technoscene konden evenmin om Charlotte de Witte heen: het afgelopen jaar bracht ze eveneens vier ep’s uit, die meteen haar visitekaartje naar het buitenland vormden. Ze trok met haar sterke en vooral luide portfolio door maar liefst vier continenten en gaf het woord jetlag een compleet nieuwe invulling. Haar techno is zwaarder en dieper dan die van Amelie en de vaak gefluisterde woordflarden creëren een soort stiekeme samenhorigheid die vooral live in urenlange sets tot gecontroleerde climax worden gebracht. Charlotte de Witte staat voor een compromisloze, onverbiddelijke, snoeiharde, vuilen techno – nét hoe wij hem het liefste hebben.
Kedr Livanskiy – ‘Ariadna’
De Russische Kedr Livanskiy werd één jaar voor de val van de Sovjet-Unie geboren. Ze begon haar carrière logischerwijs in de bloeiende punkscene van het moment, maar maakte – gelukkig voor ons – een ommezwaai naar elektronische muziek. Samen met enkele vrienden startte ze het label John’s Kingdom, dat intussen garant staat voor de crème van de Moskouse electronicascene. Zelf bracht ze in 2017 haar eerste langspeler uit, waarop haar spookachtige, Russische vocals haar sterkste troef zijn. De neerslachtigheid wordt vervolledigd door de repetitieve drumpads en sinistere ambient, en ook de soms schrille productie doet je ongemakkelijk draaien op je stoel. Wanneer de nacht zich tot ver in de dag staande houdt ten koste van broodnodig zonlicht, is ‘Ariadna’ de ideale soundtrack voor een welgekomen depressiviteit.
Graag hadden we ook nog een eervolle vermelding gemaakt voor Laurel Halo die met ‘Dust’ een tegendraadse draai gaf aan elektronische muziek. Ook de Belgische revelatie WWWater verdient zonder twijfel een plek in dit overzicht, net als mijn persoonlijke heldin van 2017, Kelly Lee Owens. Voor alle drie de dames weerklonk op Indiestyle echter al meerdere malen de loftrompet, waardoor ik er voor deze ene keer niet verder zal op ingaan.
Dit artikel is uiteraard geen poging om afbreuk te doen aan de electronica die niét van vrouwen afkomstig was. Toch leek de eindejaarsmania een geschikt moment om schaamteloos de aandacht te richten op de vrouwelijke producers die dit jaar – excusez le mot – hun mannetje stonden in de overwegend masculiene dj-wereld. Petje af dus voor deze dames die er in het kluwen van machtsmisbruik, vooroordelen en hashtags het afgelopen jaar in geslaagd zijn deze geweldige beats de wereld in te sturen.