Naarmate de lockdown vordert, krimpt het lijstje met nuttige bezigheden. Daarom willen we jullie graag aansporen om jullie tijd nuttig te besteden, en wel door te luisteren naar volledige discografieën van artiesten waar je niet helemaal mee vertrouwd bent. Dat doen we onder de noemer ‘Indiestyle luistert’. Zelf zin om aan deze reeks mee te werken? Neem hier een kijkje en mail de artiesten die je wil ontdekken door naar info@indiestyle.be. Hier vind je een overzicht met alle luisterdagboeken.
Of hij nu al dan niet het grootste genie is dat ooit op deze goed uitgeruste ruimterotsblok rondliep, laten we in het midden. De grens tussen gek of geniaal lijkt bij niemand dunner dan bij Kanye West. We weten niet of hij ondertussen de fishdicks-mop snapt, maar wel dat hij al sinds 2004 geldt als een van de belangrijkste producers en rappers ter wereld. Ook Hannah Van Hoecke, Jonas Van Laere en Vincent Schelstraete ontdekten dat in deze editie van Indiestyle Luistert.
Hoe goed ken je de artiest al?
Kanye West ken ik als een niet heel bescheiden rapper die net officieel miljardair is geworden, met een slechte smaak voor kindernamen én een nog slechtere politieke voorkeur. Instant afgeschreven? Nee, want het is ook een heel getalenteerde man die me volledig heeft overtuigd met ‘My beautiful dark twisted fantasy’. Deze plaat heeft, zonder zelfs maar een beetje te overdrijven, mijn leven veranderd. Het heeft mijn muziekhorizon verbreed en heeft me een meer ruimdenkende luisteraar gemaakt. Ik geef zijn discografie daarom met veel plezier een kans! (Hannah)
Mister Kanye West, eigenlijk zegt het me allemaal niets. Ik voel me er niet tot aangetrokken. Naast ‘Ni**a’s in Paris’ kan ik ook niet meteen een nummer opnoemen. Maar net omdat ik dit nummers eigenlijk wel kan pruimen, leek het mij interessant om eens door zijn discografie te gaan. Ik denk dat ik ‘The life of Pablo’ ooit wel eens op de fiets heb beluisterd, maar daar eindigt ook de herinnering. Ik weet dat velen hem als geniaal (en/of gek) zien, ik ben zeer nieuwsgierig naar de mening die ik zelf zal vormen doorheen deze reeks… (Jonas)
Ik ken Kanye West voornamelijk van zijn vele excentrieke uitlatingen en andere schandalen in de media. De man lijkt ervan overtuigd te zijn dat hij een muzikaal genie is, al heb ik tot op heden nog geen nummers van hem gehoord die die bewering rechtvaardigen. Ik ben zeer benieuwd of ik die nu wel ga horen. Ik hoop uiteraard van wel. (Vincent)
The college dropout (2004)
‘The collega dropout’ is een heel goed debuut. Dit album bevat veel super goede nummers die alles bevatten wat voor mij een goede hiphopplaat moet zijn: een opzwepende en dansbare sound, een energetische vibe en vooral: muziek waarbij de focus niet enkel op de stem en de voornamelijk vuil gebekte taal ligt. De beste nummers staan op het begin van Kanye’s – toch wel lange – debuut, waardoor ik minder aandachtig wordt naarmate het einde nadert. Afsluiten met een matig twaalf minutenlang nummer is er voor mij dan ook te veel aan. Op naar meer! (Hannah)
Nog geen nummer beluisterd maar eerste bedenking: what the fuck hebben die hiphoppers toch? Waarom maken die altijd zo lange platen (1 uur 16 minuten). We are starting on the wrong foot fella’s. Soit, here we go. De eerste gedachte die na enkele nummers in mij opkomt is dat het zeer pop-gericht klinkt en dat het opvalt dat de man al ervaring heeft (als producer) in de muziekindustrie. Deze plaat klinkt enorm doordacht, al vind ik ze puur qua nummers niet overtuigend genoeg om mij echt te kunnen bekoren. Maar je voelt wel aan de kwaliteit dat dit geen eendagsvlieg wordt. Een nummer als ‘Jesus walks’ zit boordevol creatieve insteken: achtergrond kindergezang, door stemmen ondersteunde marsritmes, violen, autotune en natuurlijk het vastberaden ego van Kanye zelf. Het is op ‘The college dropout’ reeds duidelijk dat Kanye kan uitgroeien tot een persoonlijkheid waar je moeilijk om heen zal kunnen. (Jonas)
‘The college dropout’ is een zeer sterk debuut met een coherente sound. Je hoort direct dat Kanye zowel een goede rapper als een goede producer is. Tracks als ‘Through the wire’ en ‘Spaceship’ zijn hiervan het perfecte bewijs. Helaas staat er hier en daar ook een misser tussen. Ook de skits mochten weggelaten worden van mijn part. (Vincent)
Late registration (2005)
In ‘Hey ma’ rapt Kanye “life is like a box of chocolates”. Voor mij beschrijft deze quote dit album zo goed: het is de perfecte afwisseling tussen hits (‘Touch the sky’! ‘Gold digger’!) of nummers die instant hit zouden kunnen worden (ik denk aan ‘Crack music’ en ‘Diamonds from Sierra Leone’) en het meer ingetogenere (zoals ‘Roses’ en ‘Bring me down’) wat hiphop te bieden heeft. You never know what you’re gonna get, alleen weet je zeker dat chocolade of muziek van Kanye West niet slecht kan zijn, toch? (Hannah)
Verdomme ja, daar zijn de Kanye nummers die ik ken maar totaal niet voor de geest kon halen. ‘Touch the sky’, ‘Heard ‘em say’ en ‘Gold digger’ zijn ook mij niet onbekend. Toch zijn het geen nummers, behalve die laatste, die ik ergens in mijn playlists zou droppen. Te clean wat mij betreft. Wat niet wegneemt dat het goeie songs zijn. Alleen blijf ik voor de rest echt op mijn honger zitten. De rest van de plaat is afwisselend braaf (‘Hey mama’), doelloos (‘We major’) of gewoon saai (‘Drive slow’). Muzikaal zitten er regelmatig interessante dingen in, maar eerlijk gezegd doet het me weinig. O ja, Kanye, laat die skits doorheen de plaat toch ook maar gewoon achterwege. (Jonas)
Deze vind ik toch duidelijk minder dan the college dropout. Een aantal goeie nummers zoals ‘Heard ’em say’, ‘Gone’ en ‘Touch the sky’, maar over het algemeen toch net dat tikkeltje minder goed als geheel. Ik vind de productie iets te bombastisch en nummers als ‘Gold digger’ zijn ronduit irritant. Op naar de volgende. (Vincent)
Graduation (2007)
Deze plaat ligt in lijn van de vorige albums, waarbij het ingetogenere wordt ingeruild voor meer drukte en intensiteit. Daarom voelt ‘Graduation’ ook veel grootser en –als je dat al over een album kan zeggen– heel aanwezig aan. Beginnen met nummers als ‘Champion’, ‘Stronger’ en ‘Good life’ – tja, dan is de lat meteen heel hoog gelegd. Helaas is dat niveau niet aan te houden tot het einde: de rest zakt daarom voor mij een beetje in elkaar, de beste nummers zijn gepasseerd en de rest kan me niet altijd even hard overtuigen. Maar ik blijf hoopvol, want ik weet: het beste moet nog komen! (Hannah)
Drie platen ver en eerlijk gezegd snap ik voorlopig de fuzz omtrent Kanye (nog) niet. ‘Graduation’ heeft een viertal hits waaronder ‘Stronger’, ‘Good life’ en ‘Homecoming’, maar hits zijn nu net hetgeen dat mijn muzikale dorst allesbehalve lest. Bovendien klinkt de sample die Gil Scott Heron gebruikt tijdens zijn ‘On coming from a broken home (part 2)’ beter dan het origineel ‘Flashing lights’. Op de overige nummers van de plaat ligt het tempo voor mij vaak te laag, doet de inhoud me weinig en mis ik misschien wel wat grootschaligheid en ego… Ik vrees dat dit gewoon te mainstream is voor mij. (Jonas)
Op ‘Graduation’ laat Kanye zijn talent als producer horen. Uitstekend gekozen samples en gastartiesten leveren een radiovriendelijke plaat op met een aantal absolute uitschieters (‘Stronger’, ‘Can’t tell me nothing’). Echt vernieuwend is het misschien niet, maar dat maakt het niet minder goed. (Vincent)
808s & heartbreak
Dit album is helemaal anders dan al het vorige en daarom heel erg wennen. Het is veel emotioneler, de stem van Kanye is vervormd en bevat meer zang dan rap. En – ook zeer belangrijk – er staat geen knuffelbeertje op de albumhoes. Anders is zeker niet per sé slechter, maar in het geval van ‘808s & heartbreak’ wél. Geen meerwaarde binnen het oeuvre van King Kanye. (Hannah)
Mister West gaat intensief aan de slag met elektronica en introversie op ‘808s & heartbreak’, dit dankzij een Roland TR-808 en een portie liefdesverdriet. Gevolg? Meer spacy tracks en persoonlijke, weg van de gangsterwereld, verhalen. Word ik van deze plaat wel gelukkig, goh… Ik bemerk dat er meer nummers zijn die me ergens kunnen bekoren. ‘Love lockdown’ doet dat, althans tot ik besef dat de interessante muzikale insteken gewoon teveel herhaald worden in het nummer. ‘Bad news’ ook, althans muzikaal. Zelfs het gebruik van autotune vind ik hier en daar echt een meerwaarde. Alleen denk ik voortdurend: “toffe insteek, maar…” Ik mis hierbij vaak spanning, als je ‘RoboCop’ beluistert besef je snel wat ik bedoel. Eigenlijk houdt hij het beste tot laatst. Tijdens het live opgenomen ‘Pinocchio story’ krijg ik het gevoel dat er, ontdaan van alle opsmuk (en als je het gegil wegdenkt), er een Kanye bestaat die ik wel geloofwaardig vind – of misschien zit ik gewoon te lang in deze Kanye bubbel en moet ik dringend aan bubbelverdubbeling doen… (Jonas)
‘808s’ is een ingetogen plaat die een hele generatie rappers heeft beïnvloed. Je hoort dat Kanye veel te verwerken heeft en dat levert een aantal goede tracks op zoals ‘Heartless’ en ‘Welcome to heartbreak’. Het is helaas niet het soort muziek waar ik warm van word. Op naar de volgende. (Vincent)
My beautiful dark twisted fantasy (2010)
Mijn woorden kunnen nooit beschrijven hoe extreem geweldig ik deze plaat vind. Elk nummer komt zo hard binnen, raakt me in merg en been en als ik denk dat het niet beter kan; dan staat er meteen een nieuw nummer klaar dat nog harder en nog krachtiger terugslaat. Elk nummer is zo uniek en daarom net zo waardevol binnen het geheel; dit is gewoonweg de perfectie. Het album straalt enorm veel passie, zoveel lef en ongelooflijk veel talent uit. Ik krijg er geen genoeg van! Deze plaat heeft alles en nog zoveel meer! Is het al mogelijk om objecten naar mensen te klonen, want deze persoon zou ik graag ontmoeten! (Hannah)
Nadat ik mijn tekst per album schrijf, kan ik het niet laten om toch eens enkele reviews te checken. Om dan te beseffen dat mijn mening, euh, nogal verschilt. Nu zonder vooraf iets over ‘My beautiful dark twisted fantasy’ te hebben gelezen, herinner ik mij dat dit album uiterst lovend werd onthaald. Ik ben dan ook zeer benieuwd of het mijn lakmoesproef doorstaat. Tijdens opener ‘Dark fantasy’ merk ik meteen dat er een soort spanning in zit waar ik al lang naar op zoek was. Het venijn in Wests stem als tegengewicht voor de compositie doet alvast vermoeden dat dit album mij (hopelijk) positief kan verrassen. En wat blijkt ook de rest van de plaat klinkt spannend en urgent. Daadkracht wordt gekoppeld aan een muzikaal constant niveau. Kanye kan eindelijk alle de interessante impulsen van zijn vorige platen bundelen in één krachtstoot zonder de afval. Nergens bemerk ik dat mijn aandacht verslapt, enkel die laatste drie minuten van ‘Blame game’ hoefden nu ook weer niet. Ben ik reeds bekeerd tot het universum van Kanye? Daar is het te vroeg voor, maar het potentieel wordt met deze plaat wel omgezet in rendement. Ik durf zelfs beweren dat ik ze nogmaals zal opzetten. (Jonas)
Dit zou zijn magnum opus moeten zijn, en ik versta wel waarom mensen dit zeggen. Ik geloof dat ‘Runaway’ het beste nummer in zijn discografie is (als je die laatste drie minuten weglaat). Ook de rest van het album mag er zijn. Je zou bijna begrijpen waarom Kanye zichzelf zo fantastisch vindt. (Vincent)
Watch the throne ft. Jay-Z (2011)
Wauw! Deze plaat is ongelooflijk, zo onwezenlijk goed. Echt onbegrijpelijk hoeveel energie dit heeft (en me geeft). Elk nummer is een monument op zichzelf, zo sterk, zo krachtig, zo prachtig, zo… Wauw! Nummer na nummer wordt het beter, tot op het punt dat ik denk dat het wel in elkaar moet vallen. Want zoveel excellentie, dat bestaat toch gewoon niet? Maar integendeel! En dan, alsof ik nog niet genoeg overtuigd ben, een samenwerking met dé enige echte *insert superlatieven* Frank Ocean. Zei ik al wauw? (Hannah)
De verwachtingen voor deze plaat lagen hoog, al was het maar omdat ik ‘Ni**as in Paris’ eigenlijk wel een beestig nummer vind. Worden ze ingelost? Deels. De plaat luistert vlot, maar soms mis ik er een duidelijke lijn in. Er staan nummers die ik meteen opnieuw zou opzetten zoals ‘Otis’ en ‘Gotta have it’. Muzikaal is de plaat overwegend intrigerend – ‘Who gon stop me’ spant hierbij mee de kroon – en de combinatie Jay-Z, West werpt wel degelijk zijn vruchten af. Maar niet alle nummers zijn hoogvliegers. ‘Lift off’ (met Beyoncé) doet me weinig en de inbreng van Frank Ocean tijdens ‘Made in America’ kon makkelijk geskipt worden. Op het einde van het rit moet ik alweer toegeven dat ‘Watch the throne’ een aangenaam luisterstuk is. Onder het niveau van ‘My beautiful dark twisted fantasy’, maar ver boven dat van alle voorgaande platen. (Jonas)
De singles van deze plaat zijn direct ook de beste nummers. Vooral’ No church in the wild’ is ijzersterk. De plaat vormt geen echt geheel en naar inhoud is het ook zoeken. Toch liggen de nummers lekker in het gehoor. Je hoort duidelijk dat Kanye en Jay-Z veel plezier hebben beleefd aan hun samenwerking. Dit is voor de luisteraar niet minder het geval. (Vincent)
Yeezus (2013)
De verwachtingen liggen hoog, heel hoog. Een album dat ‘Yeezus’ heet, met een nummer dat ‘I am God’ heet én dit na twee legendarische platen.. Voor mij liggen de verwachtingen te hoog om de schoonheid er na één luisterbeurt van in te zien, maar na enkele keren luisteren voel ik het wél. De plaat moet je los zien van de grootheid die Kanye in vorige albums toonde en zichzelf altijd voorhoudt. Minimalisme en teruggetrokkenheid overheersen. Er bevinden zich ook geen echte hits op. Ik vind het contradictorisch: het ego van Kanye tegenover het gevoel dat deze plaat uitstraalt. Hij blijft me verbazen! (Hannah)
Starten doet Kanye met ‘On sight’ dat agressieve rhymes door IDM laat ondersteunen, klinkt als spek voor mijn bek. ‘Yeezus’ heeft een gejaagdheid in zich die me kan bekoren. Gedreven door zijn eigen ego (‘I am a god’, natuurlijk Kanye…) raast hij doorheen de nummers. De stuurloosheid die soms om de hoek loert, neem ik er met plezier bij. Pitbull Kanye is zijn leiband kwijt en ik zal de laatste zijn die hem opnieuw probeert aan te lijnen. Gedaan met soul, mainstream hiphop of doorgedreven auto tune experimenten. Op ‘Yeezus’ is het woord aan de rauwe Kanye zonder mondmasker, drijvend op industriële en experimentele elektronica De guestvocals zijn, net als het gehele album, minder pop gericht, waardoor ze in mijn ogen een veel grotere meerwaarde vormen. ‘Yeezus’ ligt mij op een of andere manier. Ze fascineert me en dat heeft wellicht te maken met een bepaalde mate van ontoegankelijkheid in vergelijking met zijn ander werk. (Ik negeer even het feit dat ik afsluiter ‘Bound 2’ dan weer echt een kutnummer vind). (Jonas)
Zijn meest experimentele plaat tot nu toe. Ik vind het zeer wisselvallig. Er staan een aantal zeer sterke nummers op, en de productie is van zeer hoog niveau, maar de tenenkrullende teksten maken het voor mij toch lastig om dit te kunnen waarderen. (Vincent)
The life of Pablo
Ik voel het niet. Begrijp me niet verkeerd, het is geen slecht album: er staan veel goede nummers op en in zijn geheel is het een heel mooie plaat; waar ik meer dan ooit verschillende invloeden hoor. Toch mis ik nummers die me van mijn stoel blazen en me écht raken. “I miss the old Kanye” rapt Kanye in ‘I love Kanye’. We think the same, want ik ook! (Hannah)
‘The life of Pablo’ heeft me enkele zaken bijgeleerd. Enerzijds hoop ik dat Pablo niet slaat op dichter Pablo Neruda, want dan heeft Mister West weinig begrepen van de nederigheid en naastenliefde die ik aan Neruda koppel. Ik was steeds wel op zoek naar een beetje ego, maar deze plaat is toch te veel van het goede. Het is of het verval is ingezet en Kanye vooral nog in staat is tot zelfverheerlijking. Ik kan mij voorstellen dat deze plaat tot de nodige controverse heeft geleid. Muzikaal is het dan weer een samenraapsel van (vaak onafgewerkte) ideeën die soms werken, soms helemaal niet. ‘The life of Pablo’ trekt aan maar stoot veel te vaak gewoon af en zal dus niet meer in mijn gehoorgang belanden. (Jonas)
‘The life of Pablo’ had wat korter gemogen en voelt op sommige plaatsen nog steeds wat onafgewerkt, alle aanpassingen en updates van Kanye achteraf ten spijt. Er staan wel heel wat interessante samenwerkingen op, waarvan het resultaat er zeker mag wezen (Kendrick, Rihanna). Al bij al heeft Kanye mijn aandacht met dit album zeker nog niet verloren. (Vincent)
Ye (2018)
Ik vreesde voor dit scenario: het beste heb ik gehad en nu is het bergaf… Maar met ‘Ye’ bewijst Kanye het tegenovergestelde. Met deze slechts een halfuur durende plaat gaat hij terug naar zijn oorsprong, zijn hiphop-root. Weinig meer of minder. Ik herken heel veel uit zijn eerste drie albums, al zijn de hits achterwege gelaten. Toch moet dat niet meer zijn. Vernieuwend zijn hoeft niet altijd, als de basis goed zit. En over Kanye’s muzikaal talent kan, in tegenstelling tot zijn mentale gezondheid, niet getwijfeld worden. Thank you, Ye! (Hannah)
Kanye is zijn eigen psychiater op ‘Ye’. Vol egocentrisch schuldbesef probeert hij zichzelf zijn misstappen te vergeven. Bij een andere persoon zouden we dit mogelijks serieus nemen, maar een oprecht gevoel lijkt toch te ontbreken. ‘Ye’ is de enige manier waarop Kanye zichzelf aan zelfreflectie lijkt te kunnen onderwerpen, door zichzelf te verheerlijken in kwetsbaarheid. (Jonas)
De kortste plaat tot nu toe, en dat kan geen kwaad. Kanye experimenteert hier minder dan op vorige platen en dat levert best een goede plaat op. Het openingsnummer is fantastisch en ook ‘Ghost town’ behoort tot zijn betere werk. ‘Ye’ is een goed geproduceerde stap terug in de juiste richting. (Vincent)
Kids See Ghosts
En hij is weer vertrokken! Deze keer voor 23 minuten en samen met Kid Cuddi (‘Day ’n night’ – dat doet wel een belletjes rinkelen, denk ik?). ‘Feel the love’ slaat in als een bom en deze energie blijft over het volledige album behouden, met als toppunt ‘Freeeee (Ghost town pt. 2)’. Een letterlijk en figuurlijk kort en krachtig album! (Hannah)
Kanye en Kid Cudi geven op het einde van ‘4th dimension’ zelf de samenvatting van hun Kids See Ghosts co-op: “Just do that and then let the music do somethin’, and then do that again, that’d be enough for a record. I mean, you only want two and a half minutes if you can get it, you know, three minutes max.” Elk nummer is het vaak inspiratieloos draaien rond één idee, dat dan maar moet volstaan om een plaat mee te vullen. Ik blaas warm noch koud als het over Kids See Ghosts gaat. De soms echt aantrekkelijke insteken worden teniet gedaan door een gebrek aan bezieling of ze worden uitgemolken tot je vergeet dat er aan de basis iets interessant leek te staan gebeuren. (Jonas)
Een zeer leuke samenwerking tussen Kanye en Kid Cudi. Het album heft een zeer unieke sound en bijzondere samenstelling met een aantal zeer sterke tracks. Sommige nummers (‘Freee’, ‘Feel the love’) zijn echter niet om aan te horen, wat, gezien de korte duur van het album, de kwaliteit van het eindresultaat aanzienlijk beïnvloedt. (Vincent)
Jesus is king (2019)
Jezus, wat is dit? Hier kan ik niet aan wennen. Voordien kwamen al vaak verwijzingen naar God voor, maar dit album druipt ervan af. Het begint met een gospelkoor en in het tweede nummer overheerst het woord “Halleluja”. Heel erg – en voor mij te – in the face, dus. Ik kan jammer genoeg niet verder luisteren dan zijn pleidooi voor het geloof en zijn liefde voor God. Eén ding is zeker, van King Kanye naar King Jesus is voor mij eigenlijk een stap te ver. Skippen, dus! (Hannah)
Hmmm, wat moeten we hier weer van denken. Op ‘Jesus is King’ tracht Kanye zijn blazoen op te poetsen door zijn blik op het geloof te richten. Hij vraagt vergiffenis, laat zich inspireren door gospel maar kan het regelmatig niet laten om anderen te dissen en zijn daden te vergoelijken. Zijn we namelijk niet allemaal menselijk? Opnieuw is maar de vraag hoe oprecht dit allemaal is. Geloofwaardigheid is een heikel onderwerp in de wereld van West, op ‘Jesus is king’ is dat niet anders. Lichtpunten zijn er wel in het wondermooie ‘Water’ en ‘Follow god’, al durf ik echt niet beweren dat de verlichting nu is aangebroken. (Jonas)
Helemaal anders dan zijn voorganger door de vele gospel-invloeden. Ik hoor hier veel goede ideeën en mooie aanzetten, maar daar blijft het ook bij. Ik ben een hogere kwaliteit van Kanye gewoon. De gospel-invloeden zijn leuk, maar een hele plaat lang is misschien wat teveel van het goede. ‘Follow god’ is het enige nummer dat mij bijblijft hier. (Vincent)
Conclusie
Kanye is, ondanks er zoveel over zijn persoonlijkheid en levensstijl gezegd kan worden, voor mij verbonden zijn met een geweldig talentvolle artiest die twee uitmuntende platen heeft gemaakt. Niemand weet wat de toekomst brengt, enkel dat niemand ons deze twee godsgeschenken kan afnemen. Experiment geslaagd! (Hannah)
Kanye toch, wat een rollercoaster was me dit. Het kompas wist regelmatig niet of het nu West, east, north of south was… Gek en/of geniaal vroeg ik mij op voorhand af, die of mag je voor mijn part schrappen. De eerste albums was het zwoegen, ik bemerkte het potentieel, maar er kwam teveel afval bij kijken. Dan kwamen de gouden jaren met ‘My beautiful dark fantasy’, ‘Watch the throne’ en ‘Yeezus’, waarna het verval werd ingezet. Met dank aan het idealiseren van zijn eigen ik. Conclusie: mocht Kanye films maken, hij zou wat mij betreft zowel een Oscar als meerdere Razzies gewonnen hebben. En met een ego als het zijne, bedenkt hij allicht gewoon zijn eigen award mocht hij niet in de prijzen zijn gevallen. (Jonas)
Dit was een zeer boeiende reis door een discografie die vanalles te bieden heeft, van soul tot gospel, van pure rap tot zoete pop.Kanye is zeker een getalenteerd man die een aantal zeer sterke nummers en platen heeft gemaakt. Vooral zijn Magnum Opus ‘My beautiful dark twisted fantasy’ zal mij bijblijven. Het is vooral fascinerend hoe vernieuwend hij is en hoe vaak hij zichzelf opnieuw uitvindt. Dit levert evenwel niet altijd een even sterk resultaat op. Toch zal ik ook zijn toekomstige werk met evenveel nieuwsgierigheid beluisteren, want boeiend is het altijd. (Vincent)