Mag ik je een geheim vertellen? Ik spendeer stiekem mijn kostbare muziekblogtijd voornamelijk op Stereogum, geen zorgen ik neem af en toe ook wel een kijkje bij die kanjers van Indiestyle, maar iets aan de community en inclusieve schrijfstijl spreekt me rechtstreeks aan bij Stereogum. Alleszins, iedere Belgische chauvinist, een stuk of drie man dus, mag trots zijn deze dagen, want Brutus kreegt daar de grootste eer van ‘Album of the week’ aangemeten voor hun nieuwe worp ‘Nest’. Wij zouden kunnen achterhalen of ze daarmee de eerste Belgen zijn, maar dat tijdrovende onderzoek gaan we opzij om gewoon hier neer te zetten: ze zijn daarmee de eerste Belgen, en het is fantastisch om de gepassioneerde schrijver Michael Nelson een pagina’s lange uitzetting te zien doen waarom ze dat verdienen. Lees het, je zal er blij van worden, en het is gezond om er even bij stil te staan dat Brutus elk greintje binnenlands respect dubbel en dik verdiend heeft. Er is nog heel wat ander lekkers uitgekomen deze week, van een samenkomst der titanen in de singersongwriter tot een ‘Tokyo drift’-matchup van up and coming rappers, je vindt het allemaal hieronder én helemaal onderaan in een handige spotifyplaylist. De verzameling is deze week opgevist door Stan, Mattias, Yannick, Free en Zeno.
Calexico ft. Iron & Wine – Father mountain
Vijftien jaar na hun ep ‘In the reins’ besloten folkiconen Calexico en Iron & Wine om nog eens samen nieuwe muziek te maken – een heuse lp deze keer. ‘Father mountain’ is de eerste single van die plaat: het nummer verhaalt over de prachtige tijd die de zanger met zijn Teresa mocht doorbrengen in het huis van z’n vader, en is vredig en idyllisch zoals enkel heel oude herinneringen vredig en idyllisch kunnen zijn. (Stan)
Patio – Vile Bodies
Een tip na proefondervindelijk onderzoek: geef als zoekopdracht niet de combinatie van het New Yorkse trio Patio in samen met de titel van hun debuutplaat ‘Essentials’. Tenzij je geïnteresseerd bent in decoratievideo’s voor je fancy tuinhuis, om bijvoorbeeld je verzameling toortsen veilig bij te vullen met brandstof. Jawel, dat is een ding. Het muzikale Patio is interessanter en verbruikt minder brandstof: spaarzame repetitieve gitaren doorkruisen de parlando van de groepsleden tot een rauw maar spannend geheel. In afwachting van dat debuut dat volgende week vrijdag verschijnt, is er nu nog een nieuwe single ‘Vile bodies’. (Mattias)
Flume Ft. JPEGMAFIA – How to build a relationship
Dat Flume weet hoe hij moet rappers omspringen in de studio wisten we al uit ‘Skin’ waarin hij onder andere samenwerkte met Raekwon, Vic Mensa en Vince Staples. Op zijn nieuwste mixtape pakt Flume dé ontdekking van 2018 mee onder zijn arm. De chemie tussen beide is merkbaar, getuige de gretigheid en dosis humor waar Peggy zijn verses mee verzorgd. (Yannick)
Kedr Livanskiy – Ivan Kupala (New Day) (Иван купала)
Jana Kedrina is overal dezer dagen, zij het onder haar pseudoniem Kedr Livanskiy. Het nieuwe internationale uitgangsbord van de Russische elektronica-underground liet een maand geleden nog haar eerste single Kiska van nieuwe plaat Your Need op ons los. Een stap weg van haar intussen typerende sferische synths en enigmatische vocals, een voet binnen het breakbeat-dub-UK garage-wereldje. Begin deze maand schitterde ze nog in de Witloofbar van de Botanique en enkele features op toonaangevende blogs later is Kedr(ina) terug met nieuwe single Ivan Kupala (New Day) (Иван купала). De afsluitende song op haar nieuwe album (uit op 3 mei via 2MR) klinkt hoopvol en naar Russische normen bijna euforisch. Het doet ons alvast hopen op één van de beste platen van het jaar. (Free)
Sorry – Jealous guy
Als voorprogramma van Shame maakte Sorry vorig jaar niet zo’n beste indruk, maar de singles van deze Londense band zijn wel steeds raak. Zo ook ‘Jealous guy’, met een figurantenrol voor een stel saxofoons. (Mattias)
Injury Reserve – Jailbreak the Tesla ft. Aminé
Gaandeweg ging Injury Reserve van soulvol slepende hiphop richting gemeen beukende anthems en nu zijn we aanbeland bij ‘Jailbreak the Tesla’. De beat is een snoeiende adaptatie van ‘Tokyo drift‘ en het geluid van gierende banden is wild uitgestrooid over het volledige nummer. Helemaal mooi wordt het wanneer Aminé de laatste minuut inzet met zijn verdomd strakke verse en de beste autograp die we dit jaar al hoorden (we willen niets verklappen maar het begint met ‘your engine go…’). In mijn tijd was je al stoer als je je iPod touch jailbreakte, bijgevolg zijn Injury Reserve de ultieme eindbazen. (Zeno)
Peggy Gou – Starry night
Houseproducer Peggy Gou leverde vorig jaar met ‘It makes you forget (Itgehane)’ één van onze favoriete nummers van 2018. Nu levert ze met ‘Starry night’ opnieuwe een stevige kanshebber op. Onverstaanbare teksten en subtiele ratels, maar vooral die nostalgische funky keys maken deze een uitstekende dansvloervuller. Benieuwd naar nieuwe ep ‘Moment’ die volgende maand verschijnt. (Mattias)
Black Midi – Crow’s Perch
Na het tekenen bij Rough Trade is er dan toch die langverwachte eerste single van de Britten. Het nummer is beladen met math rock-invloeden terwijl er in het tweede deel een dikke scheut noise aan toe wordt gevoegd en frontman Geordie Greep zorgt voor de extra stoot energie. (Yannick)
Moon King – Come Away with Me
Ik herinner me het als de dag van gisteren toen ik met mede-Indiestyler Tiffany Devos naar de concertboot La Peniche in Lille trok voor het concert van Moon King en TOPS. Verwarring: was die Moon King-zanger niet diezelfde kerel als Doldrums? Constatatie één googlezoekopdracht later: de twee dragen beide Woodhead als achternaam en zijn dus broertjes. De opmerkelijkste constatatie vandaag na het horen van Come Away with Me: Daniel Woodhead – of om verwarring te vermijden mag Daniel Benjamin ook – verschuift zijn eerder shoegazy indie-geluid op naar dansbare Toro y Moi-achtige disco. Nieuwe plaat Voice of Lovers is uit op 2 april via Arbutus Records. (Free)
Mess – Dead space
Het zijn solden in de gang met weemoed en Mess regelt de uitverkoop. Vrijdag verschijnt debuutplaat ‘Learning how to talk’, en oefenen kan al met het dromerige ‘Dead space’. (Mattias)
Mind Enterprises – Ballare
Soms hoef je het niet te ver te zoeken moet de Italiaanse italo-disco (jawel) producer Mind Enterprises gedacht hebben. Ballare betekent in het Italiaans niets meer of minder dan ‘dans’. Andre Tirone vertrok dan ook van ESG’s uit 1983 daterende ‘Dance’, waar amper tot niets van overblijft, buiten het concept: dans! (Free)
Christian Scott aTunde Adjuah – Forevergirl ft. Chris Turner & Mike Larry Draw
Trompettist Christian Scott bracht twee jaar terug drie fantastische albums uit, wat hem ongeveer het jazzequivalent van King Gizzard maakte. Intussen is hij terug om de uithoeken van het stokoude genre verder te doen uitdeinen. Op ‘Forevergirl’ voelen de drums alsof ze onder een jungletrack thuishoren, een hoge contrabas zet onzeker de toon en de features leveren respectievelijk etherische zang en funky rhymes. Een indrukwekkende track waarop Scott opnieuw toont niet enkel trompettist te zijn maar ook visionair orkestmeester. (Zeno)